“ΧΙΡΟΣΙΜΑ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ” (1959) ΤΟΥ ΑΛΕΝ ΡΕΝΕ
ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019
ΣΤΙΣ 17:00 ΣΤΟ “ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΑΣ”
ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ
Μία Γαλλίδα ηθοποιός φτάνει στη Χιροσίμα για να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία με θέμα την ειρήνη. Εκεί, γνωρίζει έναν Ιάπωνα, με τον οποίο γίνονται εραστές. Το ζευγάρι σε μια σειρά συζητήσεων εξομολογείται ο ένας στον άλλον τις σκέψεις και τις επώδυνες αναμνήσεις. Εκείνος, μιλάει για τη ζωή του και επαναλαμβάνει «Δεν έχεις δει τίποτα από τη Χιροσίμα». Εκείνη αναφέρεται στα εφηβικά της χρόνια στη Νεβέρ, κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, για το πως ερωτεύτηκε έναν Γερμανό στρατιώτη αλλά και στην ταπείνωση που υπέστη κατά τη διάρκεια της Απελευθέρωσης.
Το «Χιροσίμα Αγάπη Μου» πέρα από μια εμβληματική ταινία που αποτέλεσε ίσως την αρχή του μοντέρνου σινεμά όπως το γνωρίζουμε, αποτέλεσε και μια μοναδική προσπάθεια του σκηνοθέτη Αλέν Ρενέ να συνδυάσει το ντοκιμαντέρ, με τη μυθοπλασία και την ποίηση και να απελευθερώσει το σινεμά από οποιαδήποτε σύμβαση. Η ταινία ξεκινά και τελειώνει ουσιαστικά με μια περιπλάνηση στη Χιροσίμα όπως θα έκανε ένα τυπικό ντοκιμαντέρ που επενδύει στην ιστορία της πόλης, την τραγωδία, το πάγωμα στο χρόνο και τη δραματική κληρονομιά της στις επόμενες γενιές, χρησιμοποιώντας εξαιρετικό οπτικό υλικό υπό τη συνοδεία του απαραίτητου επεξηγηματικού μονολόγου. Στην πορεία όμως αυτής της αφήγησης, το φιλμ αλλάζει δρόμο και μετατρέπεται σε ένα ημερολόγιο συλλογικής μνήμης, όπου η πραγματικότητα διακόπτει συνεχώς την μυθοπλασία.
Το «Χιροσίμα Αγάπη μου» ακυρώνοντας οτιδήποτε ορίζεται ως κλασσική κινηματογραφική αφήγηση, δεν μπορεί να ταξινομηθεί σε κανένα κινηματογραφικό είδος, καθώς σε κάθε του πλάνο, λέξη και ήχο εφευρίσκει ένα νέο τρόπο να παρατηρήσεις την Ιστορία.
Ακόμα και σήμερα, 60 χρόνια μετά, η αφηγηματική γλώσσα του Αλέν Ρενέ παραμένει ξεχωριστή, αν και όχι πάντα κατανοητή αλλά σίγουρα καινοτόμα και λυρική. Το «Χιροσίμα Αγάπη μου» είναι μια ταινία για το πέρασμα από παρελθόν στο παρόν και το μέλλον, από τη μνήμη στη λήθη, από την πραγματικότητα στην επιθυμία. Είναι μια ταινία για το τραύμα και τις πληγές μιας πόλης απόλυτα συνδεδεμένης με τη θολή προσωπικότητα μιας γυναίκας. Στο τέλος, δεν μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει αν οι πληγές των θυμάτων τής Χιροσίμα είναι κρισιμότερες από αυτές που φέρει μέσα της η ηρωίδα ή αν το τραύμα είναι δυνατόν να επουλωθεί. Και τελικά αν η συλλογική μνήμη δεν σβήνει ποτέ στο πέρασμα του χρόνου ή αν η λήθη είναι αναπόφευκτη, ίσως και αναγκαία, για να γεννηθεί μια καινούργια προοπτική.