Σαράντα μέρες χωρίς την Τζένη Κολιάτσου

Πάνε σαράντα μέρες τώρα και… την βλέπουμε όπως εκείνο το μεσημέρι στο Νοσοκομείο. Όρθια, Περήφανη, Γενναία… Έτοιμη να δράσει…
Ούτε που τις περνούσε από το μυαλό ότι ο Χάρος είχε πάρει το ασανσέρ για το δωμάτιο 14 της καρδιολογικής κλινικής του Γ.Ν Άρτας, όπου προ 4-ημέρου νοσηλεύονταν… Ωστόσο καμία φρίκη για το θάνατο, ακόμη και αν έρχονταν…. Άλλωστε κανείς μας δεν τον περίμενε…
Ούτε εκείνη ούτε όλοι όσοι βρεθήκαμε κοντά της … εκείνη την αποφράδα Κυριακή. Έπινε τον πρωινό καφέ της συζητώντας και μας κοιτούσε όλους στα μάτια… Με εκείνα τα μάτια, που παρά το πρόβλημά τους, σε αφόπλιζαν… Τα περήφανα μάτια που σου άνοιγαν δρόμους, για όλα τα αξιοθαύμαστα…

Κάποια στιγμή την είδα να μου γνέφει να πάω κοντά της. Με… ορμήνευσε να σκύψω δίπλα της. Μου έπιασε το χέρι. Το έσφιξε κοιτάζοντάς με… Μου χαμογέλασε, και … συνωμοτικά μου ψιθύρισε στο αυτί: «Πες και συ στον Γιώργο να πάει σήμερα με την καθαρίστρια…. Την Τετάρτη αρχίζω τις εγγραφές, θα μιλήσω με τους γονείς, θα τους δώσω οδηγίες για τα βιβλία, θα ανακοινώσω τα πρόγραμμα και πρέπει το φροντιστήριο να αστράφτει…» Και αμέσως με ρώτησε κάπως παραπονιάρικα. «Καλά που είναι αυτή η γυναίκα, ακόμη να φέρει τα μπιφτέκια»; Ήταν το… παράπονο της κόρης για τη μάνα της που αργούσε στο σπιτικό μαγείρεμα.
Αλίμονο, λίγες ώρες μετά η Τζένη μας έφευγε ξαφνικά για το μεγάλο ταξίδι…
Η Τζένη! Η περήφανη γυναίκα, η απάνθρωπα γενναία, η ανθρώπινα συναισθηματική και αδύναμη κόρη, σύζυγος και αδελφή, έπεφτε μαχόμενη κατά της φθοράς μέχρι την τελευταία της στιγμή.

Η αγέρωχη υψίκορμη δρυς της Αρτινής ξενόγλωσσης παιδείας, του πνεύματος, του πολιτισμού και «της ωραιότητάς της την ευπρέπεια, την ομορφιά, το κάλλος» κατά παράφραση του υμνωδού της εκκλησίας, δεν άντεξε στο ξαφνικό χτύπημα του φυσικού νόμου, που την είδε ως πρόκληση.
Γεμάτο ήρεμη μεγαλοπρέπεια ήταν, 40 μέρες πριν, το προς την υλική ανυπαρξία πέρασμα της… Που η Αρτινή κοινωνία λάξευσε, για να υψώνει το ανάστημά της ως παρηγορία, ως σύμβολο ή ως παράδειγμα, κάθε φορά που χαμήλωναν οι άλλοι από σύγχυση, αδυναμία ή δειλία…

Όμως, πώς να το κάνουμε, αλλά ήταν ο άνθρωπος Τζένη, η… χθεσινή νεκρή! Δεν ήταν μόνο η λατρεμένη σύζυγος, κόρη και η αδελφή.
Και ο Αρτινός κόσμος, ο οποίος έτσι την ονόμαζε κατά τις στιγμές της μεγαλύτερης οδύνης του στο άκουσμα του θανάτου της, το σεβασμό και την αγάπη του προς αυτήν επεδείκνυε, με τη δημοκρατική αυτή ισοπέδωση.
Ήθελε να υπογραμμίσει ότι την αισθανόταν πολύ κοντά του. Και την ένιωθε πολύ κοντά του, διότι πραγματικά ήταν κοντά του, ολόσωμη, πανέμορφη και όρθια πάντοτε..
Γι’ αυτό οι τόσοι πολλοί που προσήλθαν εκείνη την μαύρη Δευτέρα στον Άγιο Δημήτριο για να την αποχαιρετήσουν, ένιωσαν συγκλονισμένοι μα και περήφανοι στο άκουσμα από τους «επικηδειολογήσαντες», των αρετών της και των όσων θαυμαστών πέτυχε.
Όλον αυτόν τον κόσμο που έσπευσε να μας συμπαρασταθεί συλλυπούμενος για την απώλειά της, θερμά τον ευχαριστούμε. Τα λόγια του, έκφραση ειλικρινούς συμμετοχής στο βαρύτατο πένθος μας, ήταν και είναι βάλσαμο για μας που απαλύνει τον μεγάλο μας πόνο.
Για την οικογένειά της
Ο πατέρας της, Αντώνης Κολιάτσος

Το μνημόσυνο
Την Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019 στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου, τελούμε το 40-ήμερο μνημόσυνο της πολυαγαπημένης μας κόρης, συζύγου και αδελφής ημών ΕΥΓΕΝΙΑΣ(ΤΖΕΝΗΣ) ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ
Παρακαλούνται συγγενείς, γνωστοί και φίλοι, όπως με την παρουσία τους τιμήσουν τη μνήμη της, συμπροσευχόμενοι μαζί μας υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της.
Ο σύζυγος, Γιώργος, οι γονείς Αντώνης και Σεβαστή , τα αδέλφια, Κώστας και Άννα.