Στα αβαθή μας ύδατα

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου

Περνάνε κάποτε οι εποχές της σιωπής και τα ρήγματα πληθαίνουν. Κι όσο πληθαίνουν τόσο περισσότερες φωνές έρχονται στο φως με καταγγελίες, με προσωπικά βιώματα και ιστορίες που πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί μας προκαλούν τόσο μεγάλη εντύπωση. Δεν ξέραμε; Δεν υπήρχε καμία ένδειξη ή και αφορμή να το εντοπίσουμε το πρόβλημα και να το δούμε εδώ και χρόνια γιατί μερικά πράγματα δυστυχώς φαίνονται. Είναι χαρακτηριστικά του χαρακτήρα μας και δεν μπορούμε να τα κρύψουμε όσο κι αν θέλουμε. Ο βίαιος παραμένει και θα είναι βίαιος όχι μόνο στην προσωπική του ζωή αλλά και στην τέχνη του, στην δουλειά του, στο χώρο που θα κερδίζει καθημερινά από τις σιωπές και τις υποχωρήσεις , την ανοχή, επειδή ήταν μια περίπτωση …μοναδικής τέχνης, γνώσης σε άλλες περιπτώσεις, μεγαλοπαράγοντας σε κάποιες άλλες κάτι άλλο, πάντως κατείχε εξουσία.

Όχι μόνο στα απόνερα της πατριαρχίας, όπως ακόμη λειτουργεί κανονικότατα στη χώρα μας αλλά και στην καθημερινότητά μας και ακόμη περισσότερο απ΄όσο φαίνεται στο μέλλον μας. Άνθρωποι της τέχνης, τέρατα, άνθρωποι των γραμμάτων στη διανόηση κτήνη και δυστυχώς δίπλα μας, με λεκτική και κάθε είδους εφαρμοσμένη βία να συνεχίζουν την πορεία τους ανενόχλητοι και με το χαμογελαστοί με το χαμόγελο βιδωμένο και εκτελώντας ένα ύπουλο έργο βεβήλωσης. Για να αυτοπροστατευτούν διαφημίζουν την μεγαλοσύνη τους,όταν έχουν καταστρέψει ζωές και υπολήψεις γυναικών, συζύγων , κοριτσιών αλλά προστατεύοντας καλά τις δικές τους κόρες. Υποκρισία και τέλμα δυστυχώς που γεννά με απίστευτη συνέπεια η δική μας κοινωνία και ακόμη περισσότερο η ατελώς εξελισσόμενη μικρή κοινωνία που με το φόβο του στίγματος όλα θάβονται και αποσιωπούνται και φυσικά έτσι βρίσκουν το δρόμο τους να επαναλαμβάνονται. Νομοτέλεια πια.

Και τι είναι η τέχνη, η παιδεία, η εργασία, η οικογένεια αν όχι ο χώρος που δέχεται αρχικά τον Άνθρωπο κι αυτόν υπηρετεί; Η μήπως η γυναίκες, οι αθλήτριες, οι φοιτήτριες, οι επαγγελματίες δεν συγκαταλέγονται σε αυτήν την ιδιότητα ή χαρκτηριστικό των ανθρώπων; Μήπως είναι μόνο σύζυγοι, μάνες , τροφοί, ερωμένες και εταίρες; Δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει μια αναθεώρηση ή επαναπροσδιορισμός του είδους μας, αλλά σίγουρα έχει ακόμη πολύ μέλλον και η σιωπή και αποσιώπηση και η ανοχή δεν δουλεύει υπέρ αυτού.
Οφηλία, πίνακας ζωγραφικής που φιλοτέχνησε το 1852 ο Τζον Έβερετ Μιλλαίς.