Τα «αυτονόητα» στερεότυπα δεκαετιών βγαίνουν επιτέλους στην επιφάνεια

Πολύς λόγος για το νομοσχέδιο της Παιδείας έγινε το τελευταίο διάστημα, το οποίο ψηφίστηκε πριν λίγες ημέρες από την Ελληνική Κυβέρνηση.
Εδώ και δυο δεκαετίες σχεδόν, τα ίδια και τα ίδια βασανίζουν τα Ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τα στερεότυπα να δίνουν και να παίρνουν στο χώρο αυτό. Ας μη κρυβόμαστε όμως πίσω από το δάχτυλό μας, όταν μιλάμε για το άσυλο, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, την ασφάλεια στα Ιδρύματα, τη βάση εισαγωγής, τους αιώνιους φοιτητές και ενώ όλα προχωρούν με γοργούς ρυθμούς εμείς ως Χώρα έχουμε μείνει αρκετά πίσω.
Ήρθε έτσι, ένα νομοσχέδιο, το οποίο θα λύσει αυτονόητα πράγματα. Κάποια από αυτά τα εξίσου σημαντικά και πολυσυζητημένα είναι:

Η βάση εισαγωγής. Δεν γίνεται να υπάρχουν Σχολές με δυο και τρια απλά για να υπάρχουν. Έτσι θεσμοθετείται το νέο όριο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σύμφωνα με το μέσο όρο που θα γράψουν οι μαθητές στις Πανελλαδικές τους, ζητώντας από τις Σχολές να αποφασίζουν για τον αριθμό των εισακτέων. Δεν γίνεται να πετυχαίνεις με λευκή κόλλα, διότι η όλη αυτή διαδικασία υποβαθμίζει τις σπουδές. Σίγουρα ο τρόπος εισαγωγής μπορεί να φαντάζει προβληματικός αλλά είναι πέρα για πέρα καινοτόμος, αφού δίνει το δικαίωμα σε όσους δεν πέτυχαν στη προτίμησή τους να συντάξουν εκ νέου μηχανογραφικό δελτίο στα τέλη Αυγούστου, ακόμη και να επιλέξουν την εισαγωγή τους σε Δημόσιο ΙΕΚ, άρα τα fakenews πέρι μείωση των εισακτέων στα περιφερειακά Ιδρύματα θεωρώ πως δε θα συμβαδίσει με την πραγματικότητα, όταν στην ουσία θέλουμε να αναβαθμίσουμε την Εκπαίδευση.

Έλεγχος στο ποιος εισέρχεται στο χώρο των Ιδρυμάτων και σύσταση ειδικού σώματος αστυνόμευσης. Στο εξωτερικό, αρκετά χρόνια πριν έχει εφαρμοστεί, πως για να μπεις σε κάποιο χώρο πανεπιστημίου έχεις ειδική κάρτα εισόδου που ακόμη και να μετακινηθούν οι σπουδαστές από το ένα κτήριο στο άλλο δεν μπορούν, όχι απλά να μπει κάποιος, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Έχουμεέπειτα, τη σύσταση ειδικού σώματος αστυνόμευσης, κάτι το οποίο θέτει τις βάσεις να γίνεται το μάθημα με ασφάλεια και για τους ακαδημαικούς καθηγητές και σπουδαστές, χωρίς αυτοί να φοβούνται. Η αστυνομία δε έχει το ρόλο του καταδώτη αλλά θα διέπει το πνεύμα ομόνοιας και σύμπνοιας στο χώρο αλλά και τη συνεργασία με τις Πρυτανικές Αρχές. Στο άσυλο της ανομίας μπαίνει ένα τέλος, δε θα μπορεί ο κάθε παραβατικός να βρίσκεται κάτω από την ομπρέλα του Πανεπιστημίου και να λειτουργεί αυθαίρετα, είτε για παρεμπόριο, είτε για την υποτιθέμενη διακίνηση ελεύθερων ιδεών και να έχει μετατρέψει σε κατάληψη χώρους τους οποίους πληρώνουν οι Έλληνες πολίτες, ακόμη να κρύβονται για παράνομες πράξεις (ναρκωτικά, απόπειρες βιασμού ή και χτύσιμο καθηγητών μέσα στα γραφεία τους). Τρανταχτό παράδειγμα πριν λίγες ημέρες στην εστία του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων πραγματοποιήθηκε ληστεία και προκλήθηκαν σωματικές βλάβες. Άρα ας αναλογιστούμε όλοι μας, να είμαστε αντίθετοι με την αστυνόμευση ή θετικοί με συγκεκριμένο ρόλο στην καταστολή τέτοιων ενεργειών.. Σε περιφερειακά Ιδρύματα, αυτά τα φαινόμενα δε τα έχουμε αντικρίσει σε τόσο έντονο βαθμό, διότι οι κοινωνίες είναι μικρές και μπορούν να αποφευχθούν τέτοιου είδους καταστάσεις με αμεσότητα και σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Αιώνιοι φοιτητές. Θα ήθελα να μείνουμε στο γεγονός όχι πως δεν έχουν τελειώσει, αλλά να εστιάσουμε γιατί να μη έχουν καταφέρει να αποφοιτήσουν. Ανέκαθεν οι Κυβερνήσεις στην Ελλάδα ενδιαφέρονταν περισσότερο για το πως θα αυξήσουν τους εισακτέους και όχι τι αντίκρυσμα μπορεί να έχει το πτυχίο τους, (βλέπε 2019, που η τότε Κυβέρνηση ναι μεν μετενόμασε τα Τ.Ε.Ι σε Πανεπιστήμια, χωρίς όμως να νοιαστεί να προβλέψει για το αντίκρυσμα των πτυχίων, άρα η πρόληψη στο μέτρο αυτό είναι αν μη τι άλλο είναι αναγκαία και καθοριστική, με τη δημιουργία επιμελητηρίων τα οποία θα έχουν την άμεση διασύνδεση με την αγορά εργασίας). Επιστρέφοντας όμως στο λόγο που μπορεί να οφείλεται η έκφραση των αιώνιων φοιτητών θα πρέπει οι σπουδαστές από τη μια να καταλάβουν πως είναι περαστικοί από το στάδιο των σπουδών και όχι να το έχουν ως μοτίβο για στάση ζωής και πως οι σπουδές είναι εξίσου σημαντικός και καταλυτικός ρόλος στην εξέλιξή τους, από την άλλη οι καθηγητές θα πρέπει να έχουν ως σημαία πιο ουσιαστική αξιολόγηση και των ίδιων και των Ιδρυμάτων που ανήκουν και να μην είναι αρνητικοί σε αυτή. Ήδη σε πολλά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα οι σύμβουλοι καθηγητών έχουν βοηθήσει σε σημαντικό βαθμό τους σπουδαστές να ακολουθήσουν το δρόμο που επιθυμούν.

Ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Επιτέλους θα πρέπει να ανοίξει ο δρόμος αυτός όταν στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού εν έτη 2021, αυτό θεωρείται δεδομένο. Πριν λίγα χρόνια κάποιος εκπρόσωπος της Δ.Α.Π-Ν.Δ.Φ.Κ θα φοβόταν να ξεστομίσει σε αμφιθέατρο Γενική Συνέλευσης κάτι τέτοιο. Και όμως υπήρξαν θαραλλέοι σπουδαστές-εκπρόσωποι της Δ.Α.Π-Ν.Δ.Φ.Κ (πολλές από τις μεταρυθμίσεις στο Νόμο είναι διαχρονικές προτάσεις της), οι οποίοι κατέθεταν τις συγκεκριμένες προτάσεις, σκεπτόμενοι πως οι εν δυνάμει σπουδαστές που είναι ευκατάστατοι θα είχαν τη δυνατότητα να σπουδάσουν σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού, γιατί να μη έχουν την ίδια δυνατότητα πιο λαικές τάξεις να κάνουν το ίδιο στη Χώρα μας αλλά και να γίνει πόλος έλξης από άλλες Χώρες. Μη ξεχνάμε, πως η γεωγραφική θέση της Ελλάδας είναι σε μεγάλη πλεονεκτική θέση, γύρω από τα Βαλκάνια και τις χώρες τη Μεσσογείου.

Κλείνοντας, θα ήθελα αν και δεν είμαι ο απόλυτα ειδικός, να αναφερθώ στο σχεδιακό προγραμματισμό του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων σχετικά με τη Σχολή Μουσικών Σπουδών (ΛΠΜ), που κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να πραγματοποιηθεί η μετονομασία σε Πανεπιστήμιο Ηπείρου, να αυξηθούν ισότιμα τα Τμήματα και οι Σχολές και στις τέσσερις πόλεις (Άρτα, Ιωάννινα, Ηγουμενίτσα και Πρέβεζα), που εκτείνεται το Πανεπιστήμιο, να υπάρξουν ισόποσες κατανομές κονδυλίων για όλες τις πόλεις, το ΛΠΜ να ενταχθεί στην Καλών Τεχνών και να εδρεύσει στην Άρτα εφόσον υπάρχει κτηριακό θέμα στα Ιωάννινα, καθώς και ο άμεσος σχεδιασμός ανέργεσης εστιών και στις τέσσερις πόλεις.

Καραμπίνας Σ. Αντώνιος

Υπεύθυνος Οργανώσεων ΟΝΝΕΔ στην Ήπειρο
π. Πρόεδρος ΟΝΝΕΔ Άρτας
Πρόεδρος Κοινότητας Αρταίων