Φοβού τους Δαναούς……

Γράφει: η Χριστίνα Μπίζα

Απερίγραπτες καταστάσεις βιώνουν οι άνθρωποι της γης αφού η καθημερινότητα μας έχει ανατραπεί ως προς την υγεία και την προστασία της με την πανδημία και με τους μαζικότερους εμβολιασμούς παγκοσμίως αλλά την κοινωνική και επαγγελματική μας υπόσταση οι οποίες δοκιμάζονται.
Στην Ελλάδα έχουμε και τους γείτονές μας εξ ανατολών οι οποίο έχουν ξεφύγει τελείως. Εκεί που μας «προσφέρουν» την αποχώρηση του Ορούτς Ρέιτς για να αποφύγουν της κυρώσεις μας «προσφέρουν» ακόμη και την συνιδιοκτησία του Καστελόριζου σε μία απαράδεκτη και ασταμάτητη αλαζονική τακτική.
Ζούμε στα όρια του παραλόγου με μία καθημερινή κατασυκοφάντηση με μία δηλητηριώδη ρητορική μίσους απερίγραπτη η οποία γεννά πολλά ερωτηματικά και η όποια παράγραφος συνοδεύεται με γρίφους που δεν επιτρέπουν εφησυχασμό.

Με την καραντίνα να οδεύει ολοταχώς στην παράταση της. Την αγορά να στενάζει και την αναζήτηση φόρμουλας ασφαλούς ανοίγματος η γενικευμένη άρση όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν ή με διαφορετική μεταχείριση σε περιοχές όπου δεν είναι υψηλό το επιδημιολογικό φορτίο. Οδεύουμε στην αναζήτηση της τόνωσης της ψυχολογίας του πληθυσμού αλλά και την οικονομική τους ρεαλιστική στήριξη.
Υπάρχουν βέβαια μέτρα και παροχές αλλά όταν, με το καλό, επανακάμψουμε τότε ένα βουνό από χρέη θα ανατρέψει τα δεδομένα και μεγάλος αριθμός επιχειρήσεων θα δοκιμαστούν και το ενδεχόμενο να μην αντέξουν είναι ορατό.
Δομές αποκατάστασης και ως προς την υγεία αλλά και ως προς την οικονομία είναι απαραίτητες ώστε να στηριχθεί ο λαός και να περιοριστούν οι ανθρώπινες απώλειες από την πανδημία του κορονοϊού αλλά και οι απώλειες επιχειρηματικών δραστηριοτήτων που δεδομένων των συνθηκών πλήττονται και έχουν ανάγκη περισσότερο από ποτέ από μεγαλύτερες επιχορηγήσεις αλλά και από κούρεμα των χρεών τους.

Ήρθε το πρώτο κύμα της πανδημίας το οποίο αντιμετωπίστηκε θετικότατα για να ακολουθήσει το δεύτερο κύμα με μία μεγάλη σφοδρότητα σε παγκόσμιο επίπεδο και με ελπίδα αλλά και ερωτηματικά μέσω των εμβολιασμών. Μία κίνηση που γεννά όμως και προβληματισμούς αφού τα μέτρα προφύλαξης θα πρέπει να εξακολουθήσουν και όπως τονίζεται δεν θα είναι «πανάκεια» όπως ονόμασε η Βρετανία τους μαζικούς εμβολιασμούς της, ως μία από της πρώτες χώρες που το αποφάσισαν, μαζί με τη Ρωσία όπου ήδη οι εμβολιασμοί ξεκίνησαν.
Στην Ελλάδα ρίχνει το βάρος της έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο η γειτονική μας Τουρκία η οποία προσπαθεί να μετατοπίσει το επίκεντρο της προσοχής από τα πολλά και σοβαρά εσωτερικά της προβλήματα στο εξωτερικό όπου με τρόμο που δεν κρύβεται από την συνεχώς αυξανόμενη ρητορική μίσους και πανικού συνεχώς κλιμακώνει την ένταση.
Το γεγονός αυτό όμως σε συνάρτηση με την χαλαρή και υποστηρικτική θέση της Γερμανίας δεν περνά απαρατήρητο και είναι πιθανή ακόμη και μία κάτω από το τραπέζι συμφωνία των υποστηρικτικών κρατών ώστε ούτε κυρώσεις να επιβληθούν αλλά να στηριχθεί ποικιλοτρόπως ο «Σουλτάνος» για το προσφυγικό μία κατεύθυνση στην οποία αναφέρθηκε η Γερμανίδα Καγκελάριος.

Ο Τούρκος Πρόεδρος να δηλώνει πολέμιος του Γάλλου Προέδρου, όπως πρόσφατα μετά την προσευχή του στην Αγία Σοφία που μετέτρεψε σε Τζαμί, αφού στέκεται απέναντι του όπως στην άσκηση «Μέδουσα» όπου συμμάχησαν Γαλλία, Αίγυπτος, Ελλάδα, Κύπρος και ΗΑΕ. Οι θέσεις του όμως και η στάση του υποδηλώνουν ότι μπορεί και να γνωρίζει ότι θα πέσει στα μαλακά και οι απειλές της κυριαρχίας της χώρας μας θα προσπεραστούν από τους Εταίρους μας και θα τον αφήσουν αλώβητο.
Από την άλλη η αλλαγή πλεύσης στις ΗΠΑ μετά την αλλαγή ηγεσίας και η πρόθεση για κυρώσεις προς την Τουρκία με αφορμή τους S-400 αλλά και οι δηλώσεις Λαβρόφ για την Κριμαία όπου συνιστά στην Τουρκία να μην εμπλέκεται δείχνει τα ίχνη μία κατεύθυνσης από τους ισχυρούς της γης.

Υπάρχουν όμως συνεχώς ανατροπές αφού οι γείτονές μας όλο με «δώρα» μας έρχονται όπως το Πικ Νικ στα Βαρώσια, με ότι αυτό συνεπάγεται, με τις ορδές των μεταναστών και των προσφύγων στον Έβρο που προγήθηκαν, όπου λειτούργησε προστατευτικά για την Ευρώπη η Ελλάδα ως ασπίδα. Με την επί μήνες παράνομες έρευνές στην Ανατολική Μεσόγειο. Από την άλλη βλέπουμε τους Εταίρους μας να βραδυπορούν και να αντιμετωπίζουν χαλαρά και λογιστικά χωρίς το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης τα γεγονότα, χωρίς αυξημένη αλληλεγγύη και στήριξη σε μία κρίση η οποία ίσως κρίνει και την ενότητα.

Άνθρωποι χάνονται καθημερινά, οι οικονομίες καταστρέφονται η εδαφική ακεραιότητα κρατών τίθεται υπό αμφισβήτηση και οι διαπραγματεύσεις αναζητούν φόρμουλες και διεξόδους. Οι εταίροι όμως τις θέλουν με το «βαμβάκι» χωρίς κυρώσεις και χωρίς εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία γιατί μόνο οι οικονομίες οι δικές τους πρέπει να μην πλήττονται. Εμείς θα πρέπει να είμαστε το θέρετρο γι αυτούς και χωρίς δικαιώματα. Ακόμη και όταν σοδιές καταστρέφονται όπως τα δικά μας τα μανταρίνια ή ότι άλλο, να μην υπάρχει η οικονομική στήριξη π.χ. στους δήμους να τα συλλέξουν και να τα διαθέσουν εν καιρώ πανδημίας στους δημότες. Όταν ο ανθρωπισμός δεν αναδεικνύεται και γίνεται έκπτωση σε συναισθήματα σε καιρούς κρίσης πολλοί είναι αυτοί που θα πουν, αρκεί μόνο το ασφαλές εμβόλιο σε ανθρώπους που δεν έχουν τα προς το ζην για να βελτιωθεί η ζωή τους;

Όλα ήρθαν σαν ένα καμπανάκι για συνειδήσεις πρακτικές και αντοχές και αυτό που θα αναρωτιόμαστε όταν θα ανοίξουμε τα όποια δώρα στις Γιορτές είναι για τον αποστολέα και τις προθέσεις που μπορεί να μην είναι πάντα αγαθές. Φτάσαμε να λέμε τώρα πια ο Θεός να βάλει το χέρι του. Αν πιστεύουμε κιόλας ακόμη καλύτερα.