21η Απριλίου 1967
Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος
Πενήντα και βάλε χρόνια από την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967! Πενήντα και βάλε χρόνια από τότε που «εγένετο Επανάστασις!» και καταπατήθηκε παν ιερόν και όσιον του Ελληνικού Λαού και ποδοποτήθηκε κάθε έννοια ατομικού δικαιώματος και ελευθερίας των πολιτών. Η Γυάρος και η Μακρόνησος ξανάνοιξαν «προς σωφρονισμόν» των «αντεθνικώς φρονούντων» και οι «επαναστάτες» ανέλαβαν το έργον της διαφωτίσεως και διαπαιδαγωγήσεως του Ελληνικού λαού. Και η διαφώτιση όπου δεν «επετυγχάνετο», άρχιζε «το ματσούκι, η εξορία και η φυλάκιση». Προς τούτοις ήταν και τα καρακιτσαριά που διοργάνωναν γιορτές όπου αναδείκνυαν το κάλλος και τον «ανδρισμό» των Ελλήνων, «τον ηρωισμό των επαναστατών», τονίζοντας με έμφαση, σε όποιον ήξερε και καταλάβαινε και την αθλιότητα της χούντας.
Αθλιότητα γιατί, το τέλος τους ήταν προδιαγεγραμμένο, όπως και το τέλος κάθε τυράννου. Το έγραψε ο Πλάτωνας για τον Αρδιαίο τον τύραννο, το επανέλαβε και ο Σεφέρης και δεν έπεσε καθόλου έξω. « ‘‘Τον έδεσαν χειροπόδαρα’’ μας λέει/«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν/τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν/απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους/και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι». Γιώργος Σεφέρης «Επί Ασπαλάθων».
Ήταν το τέλος, του Αρδιαίου, του τυράννου. Η εικόνα του τυράννου που γδέρνεται ζωντανός και κατόπιν ξεσκίζεται πάνω στα αγκάθια των ασπάλαθων, είναι εξαιρετικά βίαιη και αποκαλύπτει την ένταση της οργής που αισθάνεται ο ποιητής. Και επειδή η ποίηση είναι η φωνή της εποχής, που γίνεται διαχρονική, ο ποιητής την οργή του λαού εξέφρασε. Ο ποιητής παραθέτει το χωρίο του Πλάτωνα με την ελπίδα πως σύντομα οι δικτάτορες θα τύχουν ανάλογης τιμωρίας, ώστε να αντιληφθούν πόσο επώδυνη είναι για τους ανθρώπους αυτή η κατάσταση ανελευθερίας και περιορισμού.
Και το τέλος ήρθε για τους δικτάτορες, αλλά ήταν ταυτόχρονα τραγικό και καταστροφικό για το έθνος, αφού η Κατοχή της Κύπρου ακόμη εξακολουθεί σε πείσμα τόσων και τόσων διακηρύξεων των διεθνών οργανισμών και σε αντίθεση με τις αξίες και τα ιδανικά που «προωθεί» η πολιτισμένη ανθρωπότητα.
Πενήντα και βάλε χρόνια! Θα γεμίσαμε και πάλι από αναλυτές και αναλυτικούς σχολιαστές, από εθνοκλαψούρες ερμηνευτές του φαινομένου, από Μανιάτισσες μοιρολογίστρες για «το θάνατο της δημοκρατίας μας», από Πόντιους Πιλάτους, και δυστυχώς, από τυμβωρύχους και σκυλευτές, από φασίστες και φασιστοειδή που ασπάζονται και διαλαλούν το «Εθνοσωτήριον έργον της επανάστασεως της 21ης Απριλίου 1967» και στρώνουν με κάθε μέσον το χαλί για να περάσει «νικητής και τροπαιούχος» η προσωποποίηση της φασιστικής θεωρίας και πράξης, μαζί και ο συρφετός της φασιστικής συμμορίας, που στο διάβα τους «κυνηγούν» τους φτωχοδιαβόλους μετανάστες διακηρύσσοντας «την καθαρότητα του αίματός τους και την μολυσματική λειτουργία της σκέψης τους». Και το χειρότερο: ΔΟΛΟΦΟΝΩΝΤΑΣ …
Αυτοί είναι παράγωγα της έλλειψης πολιτικής συνείδησης, ιστορικής άγνοιας, ιδεολογικής θολούρας και ενίοτε πολιτικής εκμετάλλευσης. Οι δικτατορίες μία διδαχή προσφέρουν. Διδάσκουν πως ο άνθρωπος μόνο με αγώνα μπορεί να πετύχει κάτι. Και το κάτι, το παράγει η πολιτική συνείδηση του καθενός και ο συνεχής προβληματισμός του, όταν και εφόσον έχει «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής» του. Ακόμη και αν, νομίζουμε πως δεν μας αφορά η δούλωση του άλλου…. Γιατί κλείνοντας τα μάτια στη δούλωση και τον εξανδραποδισμό των συνανθρώπων μας, ασφαλώς θα τα ανοίξουμε μια μέρα και θα διαπιστώσουμε πως και μεις είμαστε ανδράποδα. «Πιο πέρα είναι ένα σπίτι που καίγεται. Και ύστερα ένα άλλο./Και ύστερα το δικό σου…/Τι περιμένεις;» Γ. Ρίτσος