Σκέψεις και προβληματισμοί για αντορθόδοξες απόψεις και πρακτικές στην εποχή του covid-19

Του πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Είναι κάποιες κρίσεις – φυσικές η τεχνητές, αληθινές η ψεύτικες, δεν έχει σημασία (άλλωστε και τις ψεύτικες, εφόσον εκδηλώνονται, πάει να πει ότι τις επιτρέπει ο Θεός) που γίνονται κρησάρες. Κόσκινα, που χωρίζουν την ήρα από το στάρι. Κρίσεις που γίνονται πεδία αποκαλυπτηρίων και χώροι εξετάσεων.
Η ιστορία με τον κορωνοϊό προκάλεσε όχι απλώς κάποια αποκαλυπτήρια, αλλά μία σαρωτική και εν μέσω εκκωφαντικών κρότων αλυσιδωτή κατάρρευση από κάθε λογής μάσκες και παραπετάσματα.Ποιμένες και ποιμαινόμενοι αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.. Ακόμα και αυτοί που θεωρούνται ως ευσεβείς και παραδοσιακοί, προτίμησαν να αρκεσθούν σε λόγια άνευ έργων, σε δηλώσεις άνευ ομολογίας, σε συμβιβασμούς άνευ θυσίας, συγκίνησαν μεν αλλά ο Κορονοϊός αποδείχθηκε δυνατότερος από την Πίστη και την ευσέβεια και οι κανόνες υγείας ισχυρότεροι από τους ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας.

Φανερώθηκε εν τοις πράγμασι η μεγίστη αποστασία, ολιγοπιστία και απιστία μεγάλης μερίδος του κλήρου και του λαού από τον Άγιο Τριαδικό Θεό, ένεκα του φόβου μεταδόσεως του κορωναϊού, αφού θεοποιήθηκε και ειδωλοποιήθηκε η σωματική υγεία αντί της πνευματικής. Αντί να έχουμε φόβο Θεού, έχουμε φόβο κορωναϊού. Αντί να φοβόμαστε τον του Θεού Υιό, φοβόμαστε τον κορωναϊό. Αντί να φοβόμαστε τον πνευματικό μολυσμό και θάνατο, φοβόμαστε μόνο τον σωματικό μολυσμό και θάνατο.
Υπήρξε σαφέστατα μπούλινγκ (bullying), ρατσιστική και αντισυνταγματική συμπεριφορά έναντι της επισήμου θρησκείας του Ελληνικού Κράτους, δηλ. της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Έγιναν καταγγελίες, απαγγέλθηκαν κατηγορίες, σχηματίστηκαν δικογραφίες, επιβλήθηκαν χρηματικά πρόστιμα και κινήθηκαν διώξεις εναντίον μερικών ενσυνειδήτων κληρικών και λαϊκών, που έπραξαν το αυτονόητο.

Στα διάφορα κείμενα που κυκλοφόρησαν στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο επισημάνθηκαν τα παρακάτω:
«-Υιοθετήθηκε το πνεύμα του Σεργιανισμού, δηλαδή η υποταγή και συνεργασία της εκκλησίας στους αντίχριστους νόμους του καίσαρα. Καταργήθηκε το σύστημα της συναλληλίας και η αρχή των διακριτών ρόλων μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας και υιοθετήθηκε η παρεκτροπή του καισαροπαπισμού, όπου η Εκκλησία υποτάχθηκε πλήρως στην Πολιτεία, τον Καίσαρα, ο οποίος θεωρείται ως αρχηγός και κεφαλή, όχι μόνο της Πολιτείας, αλλά και της Εκκλησίας.
-Βλασφημήθηκε οικτρώς και με τον χειρότερο τρόπο ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Λυτρωτής και Σωτήρας μας, αφού τι άλλο -παρά μεγίστη βλασφημία- αποτελούν η προτροπή της μη προσελεύσεως στην Θεία Μετάληψη του Τιμίου Σώματος και Αίματός Του, η διακωμώδησή της από γνωστό παρουσιαστή, ραδιοτηλεοπτικό και μουσικό παραγωγό, διαχρονικό υβριστή της Εκκλησίας, η πρόταση περί καταργήσεως της ιεράς λαβίδος, ή εμβαπτίσεώς της σε αντισηπτικό ή αντικαταστάσεώς της με πλαστικά κουταλάκια μιάς χρήσεως, προς αποφυγήν μεταδόσεως του κορωναιού.

Η διατυπωθείσα προτροπή προς τους πιστούς να “θυσιάζουν” “την προσέλευσή” τους “στη Θεία Ευχαριστία για χάρη όλων των αδελφών” τους, “οι οποίοι αποτελούν έμψυχα θυσιαστήρια Θεού”, αποτέλεσε επικίνδυνο και αυθαίρετο συνδυασμό με απρόβλεπτες συνέπειες στη συνείδηση και το λειτουργικό ήθος και βίωμα των πιστών! Από θεολογικής και εκκλησιολογικής απόψεως συνιστά πατερικώς αμάρτυρη θέση και άρα Kαινοτομία!
-Εμφανίστηκε το φαινόμενο της παπικής κληρικοκρατίας και κληρικαλισμού, αφού η τέλεση των Ιερών Ακολουθιών και της Θείας Λειτουργίας γινόταν αποκλειστικά και μόνο από τους κληρικούς, οι οποίοι μόνο και μόνοι τους αυτοί είχαν το δικαίωμα να κοινωνούν τα Άχραντα Μυστήρια.

-Ενισχύθηκε ο λαϊκισμός, αφού τι άλλο παρά –προτεσταντική λαϊκοκρατία– σημαίνει το άνοιγμα των Ναών, μόνο για ολιγόλεπτη ιδιωτική προσευχή των πιστών, όπως κάνουν οι προτεστάντες, άνευ ιερέων και μυστηρίων. Ο Ιερός Ναός δεν είναι χώρος για ατομική-ιδιωτική προσευχή, αλλά χώρος για δημόσια-ομαδική λατρεία του Αγίου Τριαδικού Θεού και τέλεση των Ιερών Ακολουθιών και Μυστηρίων. Μήπως πίσω από την ιδιωτική προσευχή υποβόσκει η πιθανή κατάργηση της δημόσιας λατρείας;»
«Η εκπληκτική ευκολία με την οποία κυβερνήσεις πήραν τόσο ακραία μέτρα, τα οποία μάλιστα εντείνουν μέρα με τη μέρα, παραβιάζοντας όποια ελευθερία κι όποιο συνταγματικά κατοχυρωμένο η ανθρωπιστικά αυτονόητο δικαίωμα μας είχε απομείνει, συναγωνίζεται μόνο με τη δική μας δυστυχώς απίστευτη ευκολία να τα αποδεχτούμε. Την ευκολία να κλειστούμε στα σπίτια, να συμμετάσχουμε στο αποτέλειωμα μιας οικονομίας ήδη ετοιμοθάνατης, να παραδοθούμε άνευ όρων στην υστερία του τρόμου και φυσικά πάνω απ’ όλα να αποδεχτούμε μοιρολατρικά και σχεδόν αδιαμαρτύρητα (πλην κάποιων εξαιρέσεων που απλώς επιβεβαιώνουν τον θλιβερό κανόνα) το κλείσιμο των εκκλησιών μας.

Αυτό το γεγονός, η δια νόμου απαγόρευση της ορθόδοξης λατρείας στην κατ’ εξοχήν ορθόδοξη και αγιοτόκο γωνιά της γης, είναι το πιο βαρύ και το πιο ασύλληπτο. Και συνάμα βέβαια το πιο αποκαλυπτικό. Για όλους μας. Για τις προθέσεις μας, το μέγεθος της πίστης μας, το πόση μαχητικότητα μας έχει απομείνει, το πόση Ορθοδοξία έχουμε μέσα μας (και πόση ορθοπραξία βγάζουμε προς τα έξω), το πόσο όλα αυτά που λέμε ότι πιστεύουμε, τα πιστεύουμε πραγματικά»(δρ.Ν.Δαπέργολας-διδάκτωρ ιστορίας)
Οι ναοί άνοιξαν όμως συνεχίζουν να γίνονται πράγματα εξωφρενικά.
Αλλού στήνονται θερμικές κάμερες για θερμομέτρηση των πιστών. Αλλού διανέμονται μάσκες στην είσοδο και συσκευασμένα αντίδωρα στην έξοδο. Αλλού η απολύμανση είναι πιο σχολαστική κι από λοιμοκαθαρτήριο. Αλλού βλέπουμε εικόνες σεσημασμένες με κόκκινες κορδέλες για να αποτρέπεται η προσκύνηση.

Έχει αποδειχθεί όμως πολλές φορές , ότι οι φωνές διαμαρτυρίας σιγούν διά μαγείας, όταν επανέλθει η καθημερινότητα, το τραγικό ξεχνιέται και μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, και μεταμορφώνεται σε καλό, το πικρό σε γλυκύ, το λάθος σε σωστό.
Προχωρούμε λοιπόν κανονικά όμως, όπως άλλοτε. Κάποιοι μπορεί να αγανάκτησαν ή και να θύμωσαν κάποια στιγμή με τα τεκταινόμενα, αλλά γρήγορα τα ξέχασαν ή θα τα ξεχάσουν, αφού από τις 17 Μαΐου εκκλησιάζονται κανονικά. Πολύ ωραία! Δόξα τω θεώ! Ξαναγυρίσαμε στις εκκλησίες! Ναι! Aλλά με ποια Πίστη;
Πολλοί δεν το καταλαβαίνουν ή άλλοι το καταλαβαίνουν, αλλά δεν τους πειράζει και αδιαφορούν. Στη διάρκεια του lockdownστα γεγονότα που ζήσαμε έγινε ΔΗΜΟΣΙΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ με τη στάση, τις πράξεις και τις αποφάσεις μας μιας άλλης πίστης,που απέχει πολύ από την σωτήρια Ορθόδοξη πίστη.

Και η αλλοιωμένη αυτή πίστη αυτή περιλαμβάνει και τα εξής:
A.Από τις εικόνες μεταδίδονται μικρόβια και ιοί, άρα δεν είναι οι εικόνες τα εικονιζόμενα πρόσωπα, όπως δογμάτισε η 7η Οικουμενική Σύνοδος αλλά ξύλο, ασήμι, χρώματα κλπ. που μπορεί να είναι μολυσμένα. Κι αφού δεν είναι πρόσωπα, άδικα και τις λιτανεύουμε, διότι λιτανεύουμε είδωλα. Και ποια είναι η σύσταση-εντολή; «Μην τις ασπάζεστε» σε αντίθεση με την μέχρι τώρα Πίστη μας και Εκκλησιαστική Παράδοση.
B.Οι ναοί δεν είναι αγιασμένοι χώροι από τα Μυστήρια, τα λιβάνια, τις κανδήλες, τα λείψανα της Αγίας Τράπεζας και από την ιερουργία της καθιερώσεως του Ιερού Θυσιαστηρίου κατά τα εγκαίνια του ναού. Λόγος κενός (δηλ. ψέμα;) όσα αναφέρονται στη σχετική ακολουθία, ότι οι ναοί αυτοί είναι «αγιασμένοι εις τον αιώνα μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία». Εμείς σήμερα δηλώνουμε το αντίθετο, ότι είναι χώροι όμοιοι με τις αίθουσες δημοσίων υπηρεσιών, σχολείων, θεαμάτων, εστιατορίων κλπ., που έχουν ανάγκη απολύμανσης και δίνεται η σύσταση να φοράμε μάσκες και γάντια στο εσωτερικό τους.

Γ.Ενώ μάθαμε από μικρά παιδάκια πως η δεξιά του ιερέα είναι αγιασμένη, διότι πιάνει και σηκώνει τον Βασιλέα των Βασιλέων την ώρα του Μυστηρίου, τώρα μας λένε ότι μοιράζει μικρόβια και αρρώστιες.
Γ.Το Μυστήριο των Μυστηρίων που είναι το Σώμα και Αίμα Χριστού και η Ζωή δεν μπορεί να προσφέρει το θάνατο, τώρα μας λένε ή μπαίνουμε στον πονηρό λογισμό κι εμείς να λέμε, ότι «ποτέ δεν ξέρεις», ας έχουμε το νου μας και για άλλες αρρώστιες από εδώ και πέρα.
Στους ελληνορθόδοξους (;) ναούς του εξωτερικού η Θεία Κοινωνία είτε έχει εντελώς απαγορευτεί, είτε μεταδίδεται από μασκοφόρους και γαντοφορεμένους ιερείς, με κουταλάκια μιας χρήσεως και με όποιον ακόμη τρόπο αποφασίσει ο νους του κάθε επισκόπου η αρχιεπισκόπου. Η συζήτηση μάλιστα περί της Θείας Κοινωνίας είναι σχεδόν βέβαιο ότι σύντομα θ᾿ ανοίξει και εδώ, ειδικά αν κρίνουμε από τη γκρίνια των αντίχριστων πολιτικών και αρθρογράφων που κλιμακώνεται, αλλά και από κάποιες προειδοποιητικές νύξεις ελλαδικών μητροπολιτών.

Δ.Η Θεία Λειτουργία, που είναι το έργο του λαού το οποίο τελείται ελεύθερα και ανεμπόδιστα και κανείς δεν εμποδίζεται για οποιοδήποτε λόγο και από κανένα, εκτός από τον πνευματικό του, να προσέλθει στο δείπνο και να παραλάβει το δώρο που προσφέρει ο ίδιος ο Θεός• τώρα μας λένε ότι αυτό εξαρτάται από τη χωρητικότητα του ναού και δεν μπορεί να είναι πολλοί μέσα στο ναό. Μπαίνει δελτίο εκκλησιασμού και Θείας Κοινωνίας.
Και άλλα πολλά και έπεται και συνέχεια.

Φαίνεται από όλα αυτά πως όσα μας έλεγαν οι Άγιοι Πατέρες μας δεν ήταν σωστά αλλά της εποχής τους και πρέπει να τα αλλάξουμε, όπως μας λένε οι Μεταπατερικοί. Ο Χριστός δεν είναι ο Αυτός και αμετάβλητος χθες, σήμερον, εις τους αιώνες, αλλά προσαρμόζεται στις εκάστοτε ιστορικές συνθήκες. Δεν είναι άτρεπτος, άρα είναι κτίσμα, όπως έλεγε ο Άρειος. Οι Ιεράρχες μας ίσως ποτέ δεν κατάλαβαν, ούτε ακόμα ίσως καταλαβαίνουν την ολέθρια απόφασή τους να μην σταθούν όρθιοι και εδραίοι να ομολογήσουν Χριστό και να πουν όχι στην κοσμική Εξουσία. Ομολόγησαν Άλλη Πίστη, υποτασσόμενοι στον Κόσμο, και τώρα η κατάσταση δε συμμαζεύεται.
Ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ένας άκαμπτος και ανυπέρβλητος μαχητής εναντίον των αιρέσεων, έκανε κάποτε μια κορυφαία δήλωση:
«Η Νέα Εποχή δε θέλει κλειστούς τους ναούς, τους θέλει γεμάτους, αλλά με ανθρώπους που θα έχουν λάθος πίστη».

Μην εκπλαγείτε! Πολύς κόσμος, λαϊκοί, κλήρος, κλπ., όλοι θα υπακούσουν σε αυτή την Άλλη (Λάθος) Πίστη, διότι δεν ξέρουν τις προϋποθέσεις της εν Χριστώ υπακοής.
Κατά τα άλλα, γυρίσαμε στις αγαπημένες μας “εκκλησίες” πάλι, χωρίς μετάνοια, χωρίς προβληματισμό, χωρίς νήψη και προσευχή. Αδιάφοροι για τα συμβαίνοντα μέσα στην Εκκλησία μας και τη συμπεριφορά και τις αποφάσεις ,αδιάφοροι και για την Πίστη μας.
Και ξεχνάμε ότι, αν η Πίστη μας δεν είναι ορθή, τότε πιστεύουμε σε έναν άλλο Χριστό, σε έναν αντί-Χριστού, σε έναν αντίχριστο. Και για το λόγο αυτό, σε όσα μυστήρια κι αν συμμετέχουμε και όσο ευσεβισμό κι αν δείχνουμε, δε θα εισπράττουμε Χάρη και φωτισμό και τα λόγια και τα έργα μας θα είναι πονηρά, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Θα είμαστε σκοτισμένοι, σαρκικοί αλλ’ όχι πνευματικοί άνθρωποι. Και θα νομίζουμε ότι είμαστε μέσα στην Εκκλησία, ενώ στην πραγματικότητα θα είμαστε εκτός. Αυτή είναι η απόλυτη πλάνη του Πονηρού που οδηγεί στην απώλεια!

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι:
1.Οι πρωτόπλαστοι ήταν οι πρώτοι που νόσησαν από έναν ιό, αυτόν του απαγορευμένου καρπού, που παρακούοντας γεύθηκαν λόγω της αμέλειας, περιεργείας και αγνωμοσύνης τους προς τον Κρίστη τους με οδυνηρό γι’ αυτούς αποτέλεσμα, το οποίο μετάνιωναν όλη την μετέπειτα ζωή τους.
2. Ο Νώε, όταν βρέθηκε μέσα στην μεγαλύτερη φυσική καταστροφή όλων των αιώνων, σώθηκε γιατί βρισκόταν μέσα στην κιβωτό, που είχε ετοιμάσει γι΄ αυτό τον λόγο με θεία εντολή, και τότε ακριβώς ήταν η ώρα που δεν έπρεπε να μείνει απ΄ έξω.Σήμερα η σωτήρια κιβωτός είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία.
3.Κατά την περιπλάνησή τους στην έρημο οι Ισραηλίτες πολλές φορές έδειξαν αγνώμονες και σκληρόκαρδοι προς τον Θεό, και αυτό τους οδηγούσε σε καταστροφές, από τις οποίες σώζονταν μόνο με την βαθιά μετάνοια και την θερμή προσευχή.

4. Ο Σολομώντας στα εγκαίνια του Ναού που έκτισε έκανε ιδιαίτερη μνεία στην προσευχή του κατά θανατικού, δηλαδή θανατηφόρας επιδημίας, ώστε όποιος προσεύχεται στον Ναό του Θεού για να θεραπευθεί από την επιδημία να τον εισακούει ο Κύριος:
«λιμός εάν γένηται, θάνατος εάν γένηται, ότι έσταιεμπυρισμός, βρούχος, ερυσίβη εάν γένηται, και εάν θλίψη αυτόν ο εχθρός αυτού εν μια των πόλεων αυτού, παν συνάντημα, πάντα πόνον, πάσαν προσευχήν, πάσαν δέησιν, εάν γένηταιπαντίανθρώπω ως αν γνώσιν έκαστος αφήν καρδίας αυτού και διαπετάση τας χείρας αυτού εις τον οίκον τούτον, και συ εισακούση εκ του ουρανού εξ ετοίμου κατοικητηρίου σου και ίλεως έση και ποιήσεις και δώσεις ανδρί κατά τας οδούς αυτού, καθώς αν γνως την καρδίαν αυτού, ότι συ μονώτατοςοίδας την καρδίαν πάντων υιών ανθρώπων, όπως φοβώνταί σε πάσας τας ημέρας, όσας αυτοί ζώσιν επί της γης, ης έδωκας τοις πατράσιν ημών.
(Γ’ Βασ. 8,37-40)

5.Να προσέξουμε μην καταντήσουμε να θεωρούμε την Εκκλησία τόπο μόλυνσης, αντί αγιασμού, και εγκαταλείψουμε τον Χριστό που βρίσκεται σε Αυτή, όπως οι Ιουδαίοι παρέδωσαν τον Χριστό στο Πραιτώριο και αυτοί έμειναν απ΄ έξω για να μην μολυνθούν.
Τέλος να αναφέρουμε και έναν αγιοπατερικό λόγο για το ότι ο Κύριος είναι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών:
«Ημάρτηκα, και τι ποιήσω; Ιατρόν έχεις ανώτερον της αρρωστίας, ιατρόν έχεις νικώντα του νοσήματος την φύσιν, ιατρόν έχεις νεύματι θεραπεύοντα, ιατρόν έχεις θελήματιδιορθούμενον, και δυνάμενον και βουλόμενον. Ουκ όντα σε παρήγαγεν· όντα σε και διαστραφέντα πολλώ μάλλον διορθώσαιδυνήσεται»,
(Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, «Εις την επίλυσιν της Χαναναίας».