ΛΙΓΑ ΑΚΟΜΗ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΤΖΕΝΗ ΜΑΣ

Από όλους όσοι θα διαβάσουν τα λίγα λόγια μου, για την πολυαγαπημένη Τζένη μας, να μου επιτραπεί τούτο μόνο. Να ζητήσω συγγνώμη που δεν κατάφερα να γράψω λιγότερα για αυτήν, κατά την αποφράδα μέρα της εκδημίας της εις Κύριον είτε λίγο προ της 40-ήμερης θύμησής της. Και να σας προτρέψω, σήμερα, λίγες μέρες προ του Ετήσιου Μνημόσυνου, που θα τελέσουμε υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της, το προσεχές Σάββατο(12 Σεπτεμβρίου 2020) στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο «Θεοτοκιό», να διαβάσουν τους πιο κάτω στίχους του ποιητή:

«Τ᾿ απόγιομα, όταν σωπαίνουν οι άνθρωποι,
κι ακούω τη μυστική φωνή, «επί την ηλίου δύσιν».
Μίλα, μου λέει, με τα πουλιά.
Κι αν δεν υπάρχουν πουλιά, μίλα
με τα πετάγματα, που άφησαν πίσω τους.
Ο ουρανός μένει ακόμη ανυποχώρητος
στους μεγάλους οιωνούς, αργόπνοος
στην απατηλή αγωνία των ανθρώπων.
Μίλα με τα δένδρα.
Κι αν δεν υπάρχουν δένδρα, μίλα
με τους σπόρους που φιλοξενούν
οι αποθήκες της μνήμης».

Να «πω», όμως και στην πολυφίλητη Τζένης μας, ότι με αυτούς τους σπόρους της άσβεστης μνήμης που «όπου και αν την αγγίξεις πονάει», όπως θα έγραφε ο Σεφέρης, θα μιλάμε όχι μόνο εμείς οι γονείς της, ο άντρας της Γιώργος και ο αδελφός της Κώστας. Αλλά και οι πολλοί και οι πολλές, ειδικότερα, από τους μαθητές και μαθήτριες, που αγαπούσαν ειλικρινά τη δασκάλα τους και τη θαύμαζαν για τις αρετές της. Και η ευχή του γράφοντος πατέρα… Είθε αυτούς τους σπόρους να τους δια-κρατούμε και να τους φυτεύομε «επί την Αγαθήν Αρτινήν Γην» των αδελφών και των παιδιών μας, για να βλαστάνουν «καρπόν πολύν», που θα φέρει ανεξίτηλα την ονομασία προελεύσεώς του, από την εύγονη, πολύκαρπη και καλλίκαρπη ρίζα, που καταγράφεται με έντονα γράμματα: «Τζένη Κολιάτσου: η πολυαγαπημένη και θαυμαστή Αρτινιά κόρη, σύζυγος και αδελφή ».

Αντώνης Κολιάτσος