«Ίκλι Αβρίκ» Μ.Νταφούλη

Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς

Εκδόσεις Ο μωβ σκίουρος 2020 σελ. 206

Η Εύα, η Λίλιθ, τ΄ Αϊ Γιάννη του Κλείδωνα, ο κάμπος, το σπίτι, οι καλαμιές, το κανάλι, η συκιά , το Τσιγγανάκι, η ταβέρνα «Πάμε για άλλα», το ξεχαρβαλωμένο ποδήλατο, η τσουλήθρα, το κρυφτό, οι σχεδίες με καλάμια στα χαντάκια , τα κούγκια, ο πετροπόλεμος, ο λαβύρινθος που΄ ταν παιχνίδι κι έγινε φυλακή, οι πρόσφυγες, οι νταβατζήδες, οι νταήδες, οι μάγκες, οι αγαπητικοί, τα χασίσια στους τεκέδες, τα μαχαιρώματα, τα βλέμματα, τα αγγίγματα, τα μάτια, τα χείλη, τα χέρια, τα ιδρωμένα κορμιά, οι ψίθυροι στο σκοτάδι χωρίς ήχο, μουχλιασμένοι ψίθυροι, σκληροί χωρισμοί, άνδρες με σπαταλημένες ζωές, δυο τραυματισμένοι άνθρωποι που τους συνδέουν πολλά, τα δίπολα πατέρας γιος – πατέρας κόρη,

το τσιγγάνικο το αίμα, η ταυτότητα με το όνομα του Τάκη, η Δραπετσώνα, η πλατεία Αμερικής, οι Γύφτοι, η Κρεμμυδαρού, το Καστράκι, τα Βούρλα, βούρλα και βράχια , άγονος τόπος, η απόδραση των είκοσι επτά, «η μάχη της παράγκας», η απεργία στα Λιπάσματα, τα μπουρδέλα, ο Μπεζεντάκος, τα κελιά και οι μπούκες, οι σκοτεινοί δρόμοι του μυαλού, η σκοτεινή πλευρά της Εύας, οι δαίμονες του μυαλού, η αρρώστια της ψυχής, οι κρίσεις, η επιληψία, οι καραμπόλες της ζωής, οι ακανόνιστες γραμμές της, η ζωή που είναι λίγη, η ζωή που δεν είναι παραμύθι, η φρίκη, η ελευθερία, φτου ξελευτερία, ο φόβος που είναι προστασία, ο φόβος που είναι καραμέλα, ο φόβος της αλήθειας, ο πόνος που στερεύει, η μπίρα που ήπιανε, όνειρα θολά και αδιευκρίνιστα, μπερδεμένες σκέψεις, σκέψεις που βρίσκουν μια ρωγμή και βγαίνουν ανάθεμά τες, που βγαίνουν στα μουλωχτά, κανόνες με ρωγμές, το παρελθόν να ρίχνει πάντα το κίτρινο αρρωστημένο φως του στο παρόν, η Εύα που το σκαλίζει σαν επίμονος κηπουρός,όπως το έχει παραχαράξει η μνήμη, η μνήμη ένα διαρκές μαρτύριο, η αλήθεια που δεν ειπώθηκε ολόκληρη, η μισή αλήθεια,η αλήθεια που είναι μια κλωτσιά στ΄ αρχίδια, η αλήθεια που πονάει αλλά αποτελεί το κλειδί της απόδρασης ,

η αγωνία για τη συναρμολόγηση των ψηφίδων, για τη συναρμολόγηση του παζλ του κατακερματισμένου εαυτού της, η Εύα , ο Αδάμ-Γιώργος, ο Γιάννης, ο Τάκης, ο πατέρας που γέρασε, ο γιος που αντρώθηκε, το κορίτσι που έγινε γυναίκα, μια σωσμένη ζωή, μια ξοδεμένη ζωή. Πότε είναι η σωστή η ώρα, δεν το ξέρεις αυτό, μια στιγμή είναι που πηδάς στο κενό, δεν είσαι έτοιμος, μια στιγμή τρέλας είναι, μια στιγμή που λες «Θα σπάσω το τσιμέντο» , που κάτω απ΄ τη συκιά, λες «θα πάω στα τσαντίρια», που λες «θα γίνω πουτάνα στα Βούρλα» , μια στιγμή που το πιστόλι σκάει πάνω σ΄ έναν μπασκίνα ή πηδάς απ΄ το κελί σου στο κενό , για να φύγεις, για που; Έξω. Χρειάζεται να πας πίσω για να πας μπροστά. Ο παράδεισος δεν είναι εκεί μέσα , είναι έξω, η έρημος, εκεί που οι αλήθειες λέγονται ολόκληρες. Βγες έξω, πέτα μακριά, φύγε, ζήσε, φύγε, έξω , Ίκλι Αβρίκ, βγες έξω….

Ένα αξιανάγνωστο μυθιστόρημα .
Απόλαυση ανάγνωσης.
Αληθινό, συγκινητικό , βαθύ.
Η αφήγηση θέτει ως μοναδικό σκοπό της την κάθαρση , όντας ασθματική, άστικτη, ταυτισμένη με τον ανάστατο εσωτερικό κόσμο της πρωταγωνίστριας.

Προσεκτικά επιλεγμένο λεξιλόγιο και κοφτή διατύπωση γεμάτο αποσιωπήσεις το μυθιστόρημα αυτό μικρής έκτασης , αλλά μεγάλης εσωτερικής έντασης ,τεχνική αρτιότητα, πηγαία ιδέα, ώριμη και στοχαστική ματιά ,οξυδερκή παρατήρηση του ανθρώπινου ψυχισμού , πολυτροπική , έκκεντρη αφήγηση γεμάτη εναλλαγές αφηγητών και οπτικής γωνίας , της πρώτης εμφάνισης της Μαριάνθης Νταφούλη.
Οδυνηρό και ανθρώπινο , ένα σύντομο συναρπαστικό αριστούργημα που σφύζει , σαν ανοιχτή πληγή.

Γεννήθηκε ένα νέο ταλέντο στην ελληνική λογοτεχνία .
Η Μαριάνθη Νταφούλη γεννήθηκε το 1976 kaiάρισαπέρασε τα παιδικά της χρόνια στην Κρανιά Ελασσόνας και στον Πλατύκαμπο Νομού Λάρισας, απ’ όπου και κατάγεται. Η μητέρα της Σ.Πουρναρά είναι από την Κυψέλη Άρτας. Από το 1999 ζει και εργάζεται ως δικηγόρος στην Αθήνα. Το «Ίκλι Αβρίκ» είναι το πρώτο της βιβλίο.