«Γυναίκες της αναμονής» Μ. Βαμβουνάκη

Γράφει : Ο Κώστας Τραχανάς

Η Μάρω Βαμβουνάκη είναι μια σπουδαία συγγραφέας και μας παρουσιάζει στις «Γυναίκες της αναμονής» ένα εξαίρετο βιβλίο. Τα ειδοποιά γνωρίσματα του βιβλίου της είναι : η ατμόσφαιρα, ταλέντο άφθονο, βίωμα βαθύ, εικονοπλαστική δεινότητα, κείμενα που αποπνέουν φρεσκάδα απίστευτη, έχουν μια απλότητα ανεπιτήδευτη, έχουν κάτι το αγέραστο, το ανθεκτικό, το διαχρονικό, η λαμπερή ματιά της διαπερνά τις σκοτεινές γωνιές της συνείδησης ή του αισθήματος, προσωπικές μνήμες, συναισθήματα, οι ελλιπείς και ελλειμματικοί χαρακτήρες, τα τόσα σωρευμένα πάθη και παθήματα των ηρώων, οικονομία του λόγου, η προσοχή στις λεπτομέρειες, η ένωση λογοτεχνίας και ψυχοθεραπείας και η φυσικότητα των ψυχολογικών απόψεων της συγγραφέως για τον σπαραχτικό και τον παράνομο έρωτα, την αγάπη, το θέλω, τον υπέρμετρο εγωισμό, το φόβο, τη ζήλεια, το μίσος, την ανασφάλεια, τη μοναξιά, το άγχος, τη ζωή, την τέχνη, το Εγώ, τις εγωπαθείς επιθυμίες και την ψυχική ισορροπία.

Η Μάρω Βαμβουνάκη στο νέο της βιβλίο «Γυναίκες της αναμονής» αναφέρεται σε ψυχολογικά περιστατικά καθοριστικά, περιστατικά από την ψυχαναλυτική της εμπειρία με εμμονικά ή ανίατα ερωτευμένους, την ασφάλεια της αποτυχίας, απαντάει στα ερωτήματα : Χρειάζεται προσπάθεια η αγάπη; Γιατί κάποιοι που λαχταρούν πολύ να αγαπηθούν δε φροντίζουν να γίνουν αξιοαγάπητοι; Βλέπει ο τυφλός έρωτας; Ποιος ερωτευμένος τρελά προσέχει το τέλος του; Γιατί προτιμούμε τις κακές ειδήσεις; Γιατί μας αρέσουν πιο πολύ τα δράματα των άλλων; Με ποιο δικαίωμα να πεις σε κάποιον «Μου λείπεις… Δεν αντέχω την απουσία σου…» όταν αυτός ο κάποιος έφυγε επειδή δεν άντεχε εδώ; Γιατί δεν βοηθάει ο Θεός;

Το να ασκείται πίεση από αγάπη, είναι περίπου κατάσταση κόλασης, όποιος είναι φίλος δεν πιέζει, δε σε πρήζει, δεν ευτυχείς ούτε δυστυχείς από τις εξωτερικές συνθήκες, ότι είναι αγάπη του εαυτού το «θέλω», κάθε έξυπνος χαρακτήρας πρέπει να μελετά τις ανάγκες του και να αφαιρεί, ο καθένας πρέπει να μάθει ποιος όντως είναι, τι πράγματα υπηρετεί, τι μπορεί, τι θέλει να κάνει, το θέλω και ο φόβος είναι τα δυο πράγματα που έχουμε τεράστια ανάγκη να ξέρουμε, προκειμένου να ξέρουμε τον εαυτό μας, αναφέρει η συγγραφέας τις βασικές ανθρώπινες αγωνίες: τον φόβο του θανάτου και τον έρωτα, η ζωή και ο θάνατος είναι υπέρλογα γεγονότα, αναλύει τι είναι αυτογνωσία και αυτολατρεία, τονίζει ότι η τέχνη σε θεραπεύει από θλίψη και κατάθλιψη, ότι η ζωή είναι λεπτή, η επιστήμη χοντρή, κι ανάμεσα σε επιστήμη και ζωή στέκεται η τέχνη, θυμάται τα μπαλκόνια και τους δρόμους που χάραξαν τη δική της διαδρομή, ότι έχουν και οι τόποι, έχουν και οι δρόμοι ψυχές ή ασχολείται με εκείνα τα τραγικά παιδιά που υπήρξαν «η μανούλα της μάνας τους», τους άθεους ζηλωτές, την υπέροχη άνοιξη όπου είναι από τις πιο ζόρικες εποχές για την ψυχολογία πολλών υγιών χαρακτήρων, τους Ωκεανούς και απόνερα ή την μελαγχολία των υποκατάστατων, το προνόμιο της λησμονιάς, την ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο, ότι υπάρχουν γυναίκες με βαρύ οιδιπόδειο σύμπλεγμα ή το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας και τέλος η μέγιστη ανασφάλεια των ερωτευμένων είναι ο τρόμος του χωρισμού, της προδοσίας, της απιστίας, της εγκατάλειψης…

«Γιατί δυστυχώς», όπως μας λέει η Μάρω Βαμβουνάκη, «συμβαίνει να είμαστε πλάσματα γεμάτα φόβους και ψιλοδουλεμένες άμυνες. Φοβόμαστε ακόμα και την αληθινή χαρά, την ευτυχία και, ίσως περισσότερο, τη βαθιά αγάπη. Για διάφορους λόγους τις αποφεύγουμε και βάζουμε στη θέση τους στόχους και επιλογές που νιώθουμε ότι ελέγχουμε καλύτερα. Κρύβει όμως μεγάλη θλίψη και κατάθλιψη η αποφυγή της αυθεντικής, της ζωντανής ζωής.»
«Μπορεί η ζωή να είναι εντέλει μια αναμονή. Από τη φύση της, από τον προορισμό της. Ζεις για να περιμένεις»…

Οι χαρακτήρες του βιβλίου ξεγυμνώνουν την ψυχή τους σε διαλογικά ταξίδια στη σκέψη, σε προσωπικούς κόσμους, σε οδυνηρές ενδοσκοπήσεις, σε δαιδαλώδεις ψυχολογικές και νοητικές ερωτικές διαδρομές. Με ματιά λοξή και διεστραμμένη, κάποτε με ιδιόρρυθμες διατυπώσεις και φράσεις, οι ήρωες χάνονται σε επιθυμίες και σε ερωτικές φαντασιώσεις και σε σκέψεις καταπνιγμένες και καταχωνιασμένες στα βάθη της ψυχής τους, που ξεπηδάνε, ξεχύνονται, πολλές φορές στρεβλές και παραμορφωμένες, δημιουργώντας καταστάσεις όπου το έκκεντρο αιφνιδιαστικά ενώνεται με το «κανονικό» για να το υπονομεύσει και να το αποσυνθέσει.
Η Μάρω Βαμβουνάκη μας έμαθε πως μπορείς να διαβάζεις κάτι βαθιά ανθρώπινο και ψυχολογικό και μαζί μπορεί να κλαις και να γελάς, πως το αστείο δεν είναι το αντίθετο του σκληρού, του ακραίου, του απάνθρωπου, αλλά συχνά είναι ο μόνος τρόπος που έχεις για να τα μιλήσεις…

Εύγλωττο, ελκυστικό κι όσο πρέπει συναισθηματικό βιβλίο…
Η ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ γεννήθηκε στα Χανιά, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια. Από δέκα χρόνων ήρθε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά και ψυχολογία. Από το 1972 και για έντεκα χρόνια έζησε στη Ρόδο, όπου εργάστηκε ως συμβολαιογράφος. Σήμερα ζει στην Αθήνα. Έχει γράψει περισσότερα από 40 βιβλία.
Κάποια από τα έργα της είναι :
«Ο παλιάτσος και η άνιμα» το 2006
«Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» το 2008
«Χορός μεταμφιεσμένων» το 2009
«Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα» το 2010
«Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» το 2014
«Σιωπάς για να ακούγεσαι» το 2014
«Η μπαλάντα της ζήλειας» το 2016

Εκδόσεις Ψυχογιός 2020 σελ. 300