Σε διαδικτυακή ημερίδα, που οργανώθηκε πρόσφατα από επιστημονική ομάδα, με θέμα «Συνεπιμέλεια σε ανήλικα τέκνα σε περίπτωση διαζυγίου ή διαστάσεως των γονέων», συμμετείχε ο Πρόεδρος του Δ.Σ. Άρτας Μιχάλης Νικολάου, εν όψη του προωθούμενου νομοσχεδίου από το Υπουργείο Δικαιοσύνης για το θέμα αυτό, καθώς και άλλα που σχετίζονται με το Οικογενειακό Δίκαιο.
Όπως σημειώνει σε δήλωσή του ο κ. Νικολάου, είναι εύλογο, ότι το ζήτημα αυτό είναι εξαιρετικά ευαίσθητο και άκρως ανθρώπινο, αφού αφορά τις περιπτώσεις εκείνες, που παύει η συμβίωση των γονέων και ανακύπτει θέμα ως προς την επιμέλεια, την διαμονή κλπ των ανηλίκων παιδιών τους, πράγμα που συμβαίνει τις περισσότερες, δυστυχώς, φορές, λόγω των διαφωνιών που αναφύονται.
Βεβαίως, ως όρος η «συνεπιμέλεια» είναι αρκετά εύηχος και φαίνεται ότι τείνει προς το συμφέρον των ανηλίκων, αφού φαίνεται ότι θα επιμελούνται αμφότεροι οι γονείς του. Όμως, εδώ η έννοια είναι τελείως διαφορετική και γι αυτό έχει διχάσει το νομικό κόσμο, δεδομένου ότι από πλευράς Πολιτείας επιχειρείται η υποχρεωτικότητα της συνεπιμέλειας, ενώ με το ισχύον νομικό καθεστώς αυτή είναι δυνητική, δηλαδή εναπόκειται στην κρίση του δικαστηρίου, αν θα δοθεί στον πατέρα ή στη μητέρα ή και στους δύο.
Παρά όμως τους «πανηγυρισμούς» για την προοδευτικότητα της επιχειρούμενης μεταρρύθμισης, το ζήτημα που τίθεται είναι ότι πρόκειται ακριβώς περί υποχρεωτικότητας μόνο όταν το ζητήσει ο ένας εκ των γονέων και δεν δίνεται αυτεπάγγελτα και δεσμευτικά από το δικαστήριο. Έτσι, ανακύπτουν πάμπολλα θέματα, τα οποία θα επιλυθούν στην πράξη και ανάλογα με το κείμενο του τελικού νομοσχεδίου, το οποίο έχει αποσυρθεί προσωρινά για επανεξέταση και θα δοθεί εκ νέου προς διαβούλευση.
Με το δεδομένο δε ότι στην Ελλάδα κατ’ έτος εκδίδονται περίπου από 15.000 έως 20.000 διαζύγια, και ότι στα περισσότερα εξ αυτών υπάρχουν ανήλικα παιδιά και διαφωνίες μεταξύ των γονέων, αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος του προβλήματος και το βάρος που πρέπει να δοθεί στο συμφέρον των παιδιών, που συνιστά και τον κεντρικό παράγοντα. Πάντως, εξακολουθούν οι (και έντονες καμιά φορά) συζητήσεις και η διατύπωση απόψεων για την υποχρεωτικότητα ή όχι της συνεπιμέλειας, με επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές, που λαμβάνουν μάλιστα και ευρεία δημοσιότητα, ανάλογα με την κοινωνικοοικονομική θέση του καθενός ή της καθεμιάς, που εμπλέκεται σε τέτοιες υποθέσεις.