Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου
Οι γυναίκες δεν είναι γένους αλλά ήθους. Δεν είναι φύλο αλλά άνθρωπος . Δεν είναι αντικείμενα αλλά έτσι υπηρέτησαν για αιώνες και υπηρετούν ένα κόσμο βουτηγμένο στην υποκρισία το ψεύδος και την εκμετάλλευση.Πού βρίσκεται η γυναίκα σήμερα στην κοινωνία μας, στα σπίτια μας στο χώρο της εργασίας μας, στην πολιτική και την καθημερινότητά μας;
Πόσο διαφέρει από τη γυναίκα που με τόση ακρίβεια περιέγραψε η Πέρλ Μπάκ αλλά και ο Παπαδιαμάντης στη μορφή της χήρας, της Φόνισσας, της χαροκαμένης μάνας, της αρραβωνιαστικιάς, της Λυγερής του Καρκαβίτσα, της ηρωίδας του Θεοτόκη του Χατζόπουλου και τόσων άλλων Ελλήνων και όχι μόνο συγγραφέων και ποιητών που προσπάθησαν να την περιγράψουν να την ηθογραφήσουν και πάλι χώρος έμεινε. Μπορεί οι συνθήκες να αλλάζουν όμως δυστυχώς η δυσπραγία, η βία το έγκλημα και η αδικία συνεχίζει να την έχει ως στόχο.
Δεν ξέρω σε τι διαφέρει η Φραγκογιαννού- «Όταν ήτο παιδίσκη, υπηρέτει τους γονείς της. Όταν υπανδρεύθη, έγινε σκλάβα του συζύγου της – και όμως, ως εκ του χαρακτήρος της και της αδυναμίας εκείνου, ήτο συγχρόνως και κηδεμών αυτού• όταν απέκτησε τέκνα, έγινε δούλα των τέκνων της• όταν τα τέκνα της απέκτησαν τέκνα, έγινε πάλιν δουλεύτρια των εγγόνων της.» από σημερινές γυναίκες μικρών κλειστώ κοινωνιών.
Δεν ξέρω σε τι διαφέρει από τη γυναίκα που εργάζεται μέρα και νύχτα μέσα και έξω από το σπίτι χωρίς να αναγνωρίζεται ή να πληρώνεται γιατί αυτό θεωρείται αυτονόητο όπως και τόσα άλλα πολλά που μόλις τώρα αρχίζουν τα στλόματα δεικλά δειλά ν΄ανοίγουν…Οι γυναίκες ήταν και είναι ακόμη τα θύματα της δημόσιας και ιδιωτικής βίας σε παγκόσμια κλίμακα. Η εκμετάλλευση και η κακοποίηση των γυναικών δεν είναι απλώς ένα λάθος του συστήματος.
Είναι γέννημα της ίδιας της κοινωνίας, του κέρδους και του πλούτου. Από αυτήν την άποψη η πάλη ενάντια στην καταπίεση των γυναικών είναι και πάλη ενάντια στους όρους και τις συνθήκες που τη δημιουργούν χωρίς όμως και πάλι οι γυναίκες να νικούν αλλά απλά να νικούν στη νομοθεσία στη θεωρία δηλαδή που τις αγκαλιάζει, χωρίς όμως πραγματικά να μπορούν να υπερασπιστούν την καθημερινότητά τους,τα διακαιώματά τους και συχνά την ίδια την αξιοπρέπεια τους έως και τη ζωή τους συχνά….
Αγώνες έγιναν και συνεχίζουν να δίνονται. Αφανείς κι εμφανείς πολλές φορές για το αυτονόητο που από τόπο σε τόπο διαφέρει, από χώρα σε χώρα έχει άλλο χρώμα και απόχρωση αλλά πάντα τον ίδιο περιορισμό – αυτό της γυναίκας.
Δεν θέλω ν΄αναφέρω κανένα παράδειγμα μιας και ανφέρονται τόσα πολλά στη μέρα της, με ονόματα της Υπατίας, της Μαρί Κιουρί, της κάθε βασανισμένης σε ψυχή και σώμα που έπρεπε να δώσει και συνεχίζει να δίνει αγώνα για κάθε αυτονόητη εργασία, αποδοχή και θέση.
Είναι η καθημερινή γυναίκα, η ηρωίδα ειδικά εδώ, της σκληρής μας περιοχής της Ηπείρου που κάθε μια αποτελεί και ένα ζωντανό και δικό της παράδειγμα. Μια ζωή και μια πληγή. Μια ιστορία που βρίσκεται τόσο κοντά μας και δίπλα μας που η εξαίρεση που θα θέλαμε να δούμε γίνεται τελικά κανόνας. Μήπως πρέπει να δράσουμε κάπως διαφορετικά;