Γκαζοτενεκέδες...

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

«Τα κενά δοχεία βροντούν περισσότερο από τα γεμάτα». Ο λαός το είπε. Τόσο απλά, μα παστρικά διατυπώθηκε ένα συμπέρασμα, που οπωσδήποτε απορρέει από την εμπειρική πραγματικότητα. Ο θυμόσοφος λαός το διαπίστωσε, το εξέφρασε και μας το παρέδωσε. Σε εμάς τους μηδαμινούς, τους «ποταπούς» και τους ανεγκέφαλους, χωρίς σκέψη, κρίση και άποψη και ως εκ τούτου οφείλουμε να ακολουθήσουμε τις οδηγίες, τις συμβουλές και τις προτροπές τούτων και μόνον τούτων, καθόσον αυτοί ξέρουν, αντιλαμβάνονται, οριοθετούν και επιβάλλουν. Την άποψή τους φυσικά που και αυτή εξαρτάται από την προσωπική τους εκτίμηση και το είδος και το ύψος της αντίληψής τους. Επιβάλλομεν και οφείλεται… Οφείλεται χάριτας, οφείλεται ευγνωμοσύνη και οφείλεται όχι ακοή αλλά υπακοή.
Έτσι μάθαμε κι αυτό κάνουμε. Χρόνια στου κουρμπέτι. Συνείδηση, άποψη και αξιοπρέπεια έχουν χαθεί στον κομματικό αχταρμά που ισοπέδωνε συνειδήσεις και καταβαράθρωνε προσωπικότητες (εμείς είχαμε την εξουσία, αυτοί θα περπατήσουν) στο σκοπό της όποιας ανέλιξης (υπηρεσιακής ή και πολιτικής) τούτου ή εκείνου που «είναι δικός μας και υπακούει και εκτελεί με πάθος…». Τα είδαμε, τα γευτήκαμε και τα θυμόμαστε…

Η μνήμη είναι σταθερή διαδικασία επικαιροποιεί γεγονότα και καταστάσεις και ως εκ τούτου είναι ο καλύτερος σύμβουλος και ο ασφαλέστερος οδηγός. Απευθύναμε, κατευθύναμε, οδηγούσαμε, καθοδηγούσαμε. Αυτά και τώρα. Κάπως πεζά και άγρια το είπε ο λαός μας. «Ο λύκος κι αν εγέρασε και άσπρισε το μαλλί του, μηδέ την τρίχα άλλαξε μηδέ την κεφαλή του».

Η μνήμη… Λάθη και άστοχες εκτιμήσεις, πίστη στην απιστία, αποδοχή και άρνηση, απόρριψη και πάντα βοήθεια. Βοήθεια στην ανυπαρξία οιασδήποτε πολιτιστικής δημιουργίας και ατομικής αυτογνωσίας. Πεθαίνει το ήθος; Ποτέ. Το άηθες ψοφάει και δεν προεδρεύει πουθενά, γιατί «το της υστεραίας κατόπιν εορτής ήκομεν».

Άντε, καλό Πάσχα να έχουμε. Από το στόμα μου και στου κορωνοϊού το αυτί.