Συνέντευξη του Μίλτου Πασχαλίδη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

Μόνο ένας έρωτας μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας

Ο Μίλτος Πασχαλίδης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1969 και μεγάλωσε στους Αμπελόκηπους. Σπούδασε μαθηματικά και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Ζει στην Αθήνα και έχει δύο κόρες, την Ευγενία και τη Χριστίνα. Συνήθως φτιάχνει τραγούδια. Έχει γράψει τρία μυθιστορήματα: Δύο νύχτες στο Σαράντι (2010), Επόπτης (2012, β΄ έκδοση 2021), Αγύριστο κεφάλι. Ο Άλκης Αλκαίος που γνώρισα… (2014, β΄ έκδοση 2017).

Ερ.: Πως ξεκίνησε η ιδέα της συγγραφής του βιβλίου «Ο επόπτης», εκδόσεις Αλεξάνδρεια;
Απ.: Από μια φράση της τότε συντρόφου μου, τη δεκαετία του 90 στο Ηράκλειο Κρήτης, που μου είπε πως μερικές φορές νιώθει σα να την ελέγχει ένας αόρατος επόπτης. Πήρα τη φράση και την τράβηξα στα ψυχολογικά όριά της.

Ερ.: Ο Μπιλ προσπαθεί να προσαρμοστεί στο νέο του περιβάλλον ως φοιτητής στο Ρέθυμνο. Έχει κάποιες φοβίες και νιώθει ότι αυτές τον ακολουθούν. Μπορεί το παρελθόν να μας δημιουργεί προβλήματα που να μας δημιουργούν ανασφάλειες;
Απ.: Όλες οι ανασφάλειες πηγάζουν από μέσα μας-κατά κύριο λόγο από τις εμπειρίες μας και το φόβο του αγνώστου. Άρα, κάποιες από αυτές εδράζονται στο παρελθόν. Και κάποιες στο άδηλο μέλλον.

Ερ.: Κάποια στιγμή έρχεται ο μεγάλος έρωτας. Η Αλεξάνδρα. Αυτό το γεγονός του δίνει μια πνοή που διακρίνεται από τη διάθεση και την συμπεριφορά του με τους φίλους του. Μπορεί ένας ξαφνικός έρωτας να αλλάξει τη ζωή μας;

Απ.: Μόνο ένας έρωτας μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας. Κι αυτός, δύσκολα. Το αν είναι ξαφνικός ή φουντώνει σταδιακά δεν έχει τόση σημασία.

Ερ.: Μας αφηγείστε πότε τη ζωή του Μπιλ και άλλοτε της Αλεξάνδρας. Έχουν κοινά στοιχεία μερικές φορές οι ζωές μας με τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας;
Απ.: Νομίζω, όλοι πάνω κάτω, ζούμε κοινές εμπειρίες. Ή τουλάχιστον , όλοι που περιλαμβάνονται στον στενό ή ευρύτερο κύκλο των επαφών μας. Αυτό που μας διαφοροποιεί είναι η ματιά μας πάνω τους. Και, προφανώς, το πως τις χειριζόμαστε.

Ερ.: Το μυθιστόρημα αναφέρεται στο τέλος δεκαετίας του 1980. Ποια ήταν τα ενδιαφέροντα των φοιτητών και η διασκέδασή τους εκείνη την εποχή; Τι έχει αλλάξει από τότε;
Απ.: Δεν ξέρω τι έχει αλλάξει, έχω πάψει να είμαι φοιτητής απ το 1996. Εγώ είχα μια μεγάλη λαχτάρα να φύγω απ το σπίτι και να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου. Χωρίς να λογοδοτώ σε κανέναν για τις καθημερινές μου επιλογές. Ή για τις επιλογές ζωής. Φυσικά, τότε βοηθούσε και το γεγονός ότι δεν υπήρχαν κινητά, αλλιώς υποπτεύομαι ότι η μάνα μου θα είχε μάθει μέχρι και κλήσεις μέσω viber να κάνει μην τυχόν και της ξεφύγω κάνα δίωρο… Διασκέδαση, κυρίως μπαράκια και καμιά ταβέρνα που και που. Και πολύ παρέα στα φοιτητικά μας σπίτια με κιθάρες, λύρες, μαντολίνα, ξηρούς καρπούς και φτηνό αλκοόλ όταν τελείωναν τα λεφτά- συνήθως καμία βδομάδα πριν το τέλος κάθε μήνα.

Ερ.: Η ανάγνωση ενός βιβλίου ή το άκουσμα ενός τραγουδιού μπορούν να μας ταξιδέψουν και να μας κάνουν να ονειρευτούμε;
Απ.: Αν δεν το κάνουν τα βιβλία και τα τραγούδια, τη βάψαμε!

Ερ.: Εσείς πώς συνδυάζετε τις δύο ιδιότητες του συγγραφέα και του τραγουδοποιού;
Απ.: Δεν τις συνδυάζω. Είναι δύο διαφορετικές μορφές αφήγησης που κατοικούν εντός μου. Απλά τις αγαπώ και τις δύο και προσπαθώ να τις υπηρετώ όσο πιο πιστά μπορώ.

Ερ.: Τι θα προτείνατε στους αναγνώστες που θα διαβάσουν τη συνέντευξή σας;

Απ.: Να διαβάζουν. Ο, τι βιβλίο τους κάνει κέφι. Τρέμω στην ιδέα μιας γενιάς που δεν διαβάζει, μιας χώρας που δεν διαβάζει, ενός κόσμου που δεν διαβάζει.