Ο Μάρκος και ο Κύριος Θ.
“…Ο μαύρος σκύλος
που δεν απομακρύνεται από το πλατύσκαλό του Μίκη Θεοδωράκη, παρόλο τον κόσμο που μπαινοβγαίνει από χτες το πρωί, δεν είναι ο Μάρκος. Του μοιάζει αλλά δεν είναι.Ο Μάρκος έφυγε πριν απ’τον φίλο του –τον κύριο Θ. …”
Γράφει ο Δημήτρης Πετρόπουλος
Ο Μάρκος ήταν πια ανήμπορος. Όσο κι αν έβαζε τα δυνατά του δεν κατάφερνε πια νάναι ο εαυτός του. Είχε ανάγκη από στοργή παραπανίσια και φροντίδα κάπως πιο εξειδικευμένη. Προβλήματα υγείας και γεράματα.
Δεν τού λειπε η αγάπη. Απ΄αυτήν είχε περίσσευμα. Όλοι οι εργαζόμενοι στο Υπουργείο Παιδείας ξεκίναγαν τη μέρα τους με ένα εγκάρδιο χαμόγελο στον Μάρκο κι ένα χάδι και με ένα ‘’αύριο πάλι’’ όταν τέλειωνε η βάρδια τους. Ο Μάρκος είχε οικογένεια πολυπληθή αλλά δεν είχε αυτό που λέμε σπιτικό. Είχε ανθρώπους που τον νοιάζονταν αλλά δεν ήταν κανενός. Όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι αναζητήθηκαν επίμονα λύσεις αγάπης.
Τον Μάρκο τον ανέλαβε εντέλει ο κύριος Θ. Έτσι αναφερόταν πάντοτε σε κείνον η κυρία που μεσολάβησε για την υιοθεσία – στενή του συνεργάτης. Δεν θα αναφέρω το όνομά της. Δεν την γνωρίζω άλλωστε προσωπικά και κατά τα φαινόμενα θα προτιμούσε την ανωνυμία. Αυτό που έχει σημασία είναι η πράξη της που εξασφάλισε στον Μάρκο – όσο γινόταν – καλά στερνά.
Επέτρεπε και επισκέψεις ο ανάδοχος σε μερικούς που θέλανε να δούνε τον Μάρκο από κοντά – να του κρατήσουν λίγη συντροφιά. Σε απόσταση αναπνοής από το πιάνο του θρυλικού συνθέτη. Ο Μάρκος απολάμβανε τη μουσική του νύχτα-μέρα. Με θέα την Ακρόπολη.
Έχετε ήδη καταλάβει για ποιον μιλάω. Σπίτι του βρήκαν καταφύγιο και άλλα ζωντανά μοναχικά. ‘’Και γω είμαι γέρος και ανήμπορος’’ είπε σε κάποιον δικό του που δυσφόρησε λιγάκι. ‘’Και τι θα πει αυτό; Τώρα που έχω ανάγκη από παραπανίσια θαλπωρή θα με πετάγατε εμένα; ’’
Η μουσική της ψυχής παίρνει μορφές χιλιάδες. Αναζητάει και συναντάει τις αρμονικές της να συνταιριάξουνε μαζί τις μελωδίες που νοηματοδοτούν την ύπαρξη και στερεώνουν τα θεμέλια του κόσμου τούτου.
Ο μαύρος σκύλος που δεν απομακρύνεται από το πλατύσκαλό του Μίκη Θεοδωράκη, παρόλο τον κόσμο που μπαινοβγαίνει από χτες το πρωί, δεν είναι ο Μάρκος. Του μοιάζει αλλά δεν είναι. Ο Μάρκος έφυγε πριν απ’τον φίλο του – τον κύριο Θ.
Υ.Γ. Τον Μίκη Θεοδωράκη τον γνώρισα από κοντά στο Παρίσι δυο χρόνια μετά το τέλος της δικτατορίας Είχαμε φίλους κοινούς. Έτυχε να τραγουδήσω μερικές φορές σε Ελληνικές βραδιές το Μαουτχάουζεν κι αυτό όσο νάναι μας συνέδεσε λιγάκι. Με δέχτηκε αργότερα στο σπίτι του στην Ελλάδα εγκάρδια και φιλόξενα. Του εξομολογήθηκα ότι οι δίσκοι του ήταν από τους πρώτους που απόχτησα, παιδάκι. Του άρεσε. Στη δικτατορία τον τραγουδούσαμε κρυφά. Ήταν κι αυτό μια πράξη αντίστασης. Όνειρα κι αγώνας. Πολύ αργότερα έπαιξα στην τηλεοπτική σειρά του Γιάννη Κατωμερή με θέμα τη ζωή του Μίκη έναν πολιτικό παράγοντα που έπαιξε ρόλο αποφασιστικό για το μέλλον του σ’εκείνους τους μετεμφυλιακούς καιρούς. Κατά τα λοιπά ήταν και είναι ένα κομμάτι από τη ζωή μου. Σημαντικό. Καλό του ταξίδι !