Ο Διωγμός

Γράφει η Χριστίνα Μπίζα

«Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά… κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε από ψηλά αν τους κοιτάξεις θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι που στη στιγμή θα τους ξεχάσεις». Αυτά λέει στο τραγούδι του ο αγαπημένος Κώστας Χατζής. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που κοιτάζοντας αυτούς που είναι ψηλά δεν λησμονούν και ακόμη και τότε απιθώνουν πάνω τους μικροψυχίες κακίες και αδικίες.
Υπάρχουν άνθρωποι που η λάμψη τους στη ζωή τυφλώνει τους γύρω τους. Ο Σταυρός τους όσο βαρύς και αν ήταν δεν τον απίθωσαν στην πρώτη δυσκολία και ανέβηκαν παλικαρίσια τον Γολγοθά τους. Συνεχώς εφεύρισκαν όμορφους τρόπους και τα δύσκολα φάνταζαν απλά και τα βαριά τόσο ελαφρά σαν πούπουλο που είχες την αίσθηση ότι με ένα απλό φύσημα απομακρύνονταν και ξεπρόβαλε ένας ολόλαμπρος ήλιος με υπόσχεσης για μία ελπιδοφόρα ζωή χωρίς διαχωρισμούς με γνώμονα πάντα την αγάπη και την προσφορά.

Υπάρχουν άνθρωποι που τα στηρίγματα από την πολιτεία ήταν από πενιχρά έως ανύπαρκτα και μοναδικός στυλοβάτης στον αγώνα τους ήταν ο Θεός και αυτός ενώ είναι πάντα δίπλα μας, ταυτόχρονα «είναι πολύ ψηλά και μέσον δεν χωράει» όπως έλεγε ένας σοφός γέροντας.
Εκεί που η απόσταση απομακρύνει τον κίνδυνο και υπάρχει η προστασία, εδώ κάποιοι άνθρωποι συνεχώς ακολουθούν την πεπατημένη και επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά όλα αυτά που έσερναν και χρησιμοποιούσαν για χρόνια ολόκληρα για να μπλοκάρουν την ορμή της ψυχής που τροφοδοτούσε την κόπωση του κορμιού για να αποδείξουν ότι τίποτε δεν είναι αδύνατο εκεί που υπάρχει ένα δυνατό ΘΕΛΩ.
Τίποτα δεν ήταν αδύνατο. Όλα έρχονταν και έρχονται με ένα μαγικό τρόπο για να εμφανίσουν την δύναμη και να αποκαλύψουν τις προθέσεις και τις κατευθυντήριες γραμμές από πλευρές που αρέσκονται ακόμη και στους δύσκολους καιρούς που ζούμε αντί να συνδράμουν να επιχειρούν να αποδείξουν υπογράφοντας με ονόματα ανθρώπων που πριν χρόνια έφυγαν από τη ζωή την μικρότητα τους και την ανικανότητά τους να διαχειριστούν με σοβαρότητα Δημοτικές υποθέσεις.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν χόρτασαν ραδιουργίες και διωγμούς άδικους, σε βάρος άξιων και αξιέπαινων ανθρώπων που για υποθέσεις τους, τους αγνοούσαν επιδεικτικά όταν ήταν εν ζωή για να τους ενημερώσουν για θέματα που τους αφορούσαν. Δυστυχώς αυτά δεν αφορούν μεμονωμένες περιπτώσεις.

Τώρα χρόνια μετά το θάνατό τους, τους θυμήθηκαν και μάλιστα απευθύνονται σ΄αυτούς εγγράφως ως να είναι στην διπλανή πόρτα και η ανάσα τους ακόμη να μας ζεσταίνει το πρόσωπο. Θυμήθηκαν τώρα μία ανθρώπινη ύπαρξη που την περιφρόνησαν και την διέγραψαν από τα δικά τους κιτάπια της αξιοπρέπειας και της φυσικής παρουσίας μετρώντας και χαρακτηρίζοντας, κατά τη γνώμη τους, το αποτύπωμά τους στη ζωή ανύπαρκτο στην κυριολεξία. Ήταν σαν να υπήρχαν παντού κλειστές πόρτες.
Τώρα άνοιξαν οι πόρτες αλλά το θράσος είναι τέτοιο που δεν έχει πάτο.
Οι «άξιοι και οι ικανοί» που θεωρούσαν την ενημέρωση για περιουσιακά στοιχεία μη αναγκαία έρχονται τώρα να ενημερώσουν. Από το «ζήλο» τους ενημερώνουν ανθρώπους πεθαμένους και επιδεικτικά και πάλι αδιαφορούν για τους ζωντανούς. Είναι υποθέσεις και για γέλια και για κλάματα. Επειδή όμως τα πράγματα είναι σοβαρά, δεν τους δίνεται το δικαίωμα να καταστρέφουν ζωές και να υποβάλλουν ανθρώπους σε μακρόχρονη ταλαιπωρία και φθορά της περιουσίας τους.

Όταν υπάρχει ενημέρωση για τον θάνατο ανθρώπων και μάλιστα κατ΄ επανάληψη, τώρα πως να χαρακτηρισθούν οι κινήσεις αυτές Κύριοι του Δήμου Νικολάου Σκουφά; Πως να ενημερωθεί ένας άνθρωπος που έφυγε από τη ζωή, με ποια επικοινωνία και ποια μηνύματα να λάβει την πληροφόρηση όταν εσείς στο τηλέφωνο που έχετε για πληροφορίες των ζωντανών δεν το απαντά κανείς; Καταλαβαίνω πως έχουμε πάει σε άλλη σφαίρα και ντρέπομαι πραγματικά για τις συγκεκριμένες διαπιστώσεις. Γνώριζα ότι αγνοείτε και δεν σεβόσαστε ανθρώπους ζωντανούς τώρα με λύπη μου διαπιστώνω ότι ασεβείτε και απέναντι στους νεκρούς. Λυπάμαι αλλά αποδεικνύεστε ανίκανοι για την θέση που έχετε για να υπηρετείτε το λαό και μάλιστα βάλατε μόνοι σας και σε ανύποπτο χρόνο και την υπογραφή σας.