Συνέντευξη του Κώστα Στοφόρου στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

Με γοητεύει η έρευνα
και η αποκάλυψη, αλλά και το
να μοιράζομαι ό,τι αγαπώ με
τους θεατές ή τους αναγνώστες

Γεννήθηκε στη Ρώμη το 1960. Είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Έχει εργαστεί επί σειρά ετών στην τηλεόραση και τώρα συνεργάζεται με το Μουσείο Σχολικής και Εκπαίδευσης ενώ γράφει στο διαδίκτυο, σε εφημερίδες και περιοδικά κυρίως για θέματα βιβλίου και πολιτισμού.
Έχει γράψει παραμύθια, βιβλία για ενηλίκους και μια σειρά βιβλίων για γονείς. Τα τελευταία χρόνια γράφει αστυνομικές ιστορίες για παιδιά και εφήβους. Παράλληλα συμμετέχει ως σεναριογράφος/ παρουσιαστής σε μια σειρά ντοκιμαντέρ κυρίως για ιστορικά θέματα.

Ερ.: Πώς ξεκίνησε η ιδέα της συγγραφής του βιβλίου «Στον ιστό της αράχνης», εκδόσεις Κέδρος;
Απ.: Όπως γράφω και στον επίλογο του βιβλίου από ένα ρεπορτάζ που αφορά στο «εμπόριο» τοξικών αποβλήτων τα οποία συχνά καταλήγουν στην Αδριατική και στο Ιόνιο. Πίσω από αυτή την υπόθεση κρύβεται η Ιταλική Μαφία και η περιβόητη «Ντρανγκέτα». Από εκεί και πέρα ρόλο έπαιξαν δυο ταξίδια μου στην Ιταλία αλλά και η έρευνα σχετικά με το πως οι Ναζί, όταν είδαν πως χάνουν τον πόλεμο, άρχισαν να προετοιμάζουν την «επόμενη μέρα». Τα αποτελέσματα τα ζούμε σήμερα με τη Γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη…

Ερ.: Ο τίτλος, «Στον ιστό της αράχνης», είναι συμβολικός ή δηλώνει κάτι κυριολεκτικά;
Απ.: Ο τίτλος είναι και συμβολικός, ωστόσο αφορά σε μια πραγματική οργάνωση, την «Αράχνη» η οποία δημιουργήθηκε από συνεργάτες και νοσταλγούς του Χίτλερ με στόχο τη φυγάδευση, τη στήριξη και την προστασία Ναζί εγκληματιών πολέμου, οι οποίοι κυρίως κατέφυγαν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, αλλά και στις ΗΠΑ, ενώ αρκετοί συνέχισαν να ζουν ανενόχλητοι στη Γερμανία και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

Ερ.: Άνοιξη στη Ρώμη. Όλα μοιάζουν μαγευτικά για την παρέα μικρών και μεγάλων, που απολαμβάνει τις διακοπές της. Γιατί η αιώνια πόλη τους έχει μαγέψει;
Απ.: Αυτό ξεκινά από τη δική μου σχέση με τη Ρώμη. Όπως έγραψα και σε ένα διήγημα στην εφημερίδα σας είναι η «γενέθλια πόλη» μου. Το βιβλίο άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό μου ύστερα από ένα ταξίδι με τα δυο μικρότερα παιδιά μου στη Ρώμη, πριν πέσω πάνω στο ρεπορτάζ που ανέφερα στην αρχή.

Ερ.: Περπατώντας στους δρόμους της Ρώμης ανακαλύπτει, η παρέα, την ιστορία της. Μαζί όμως με την ιστορία θυμούνται τον Πιραντέλο και τον Καμιλιέρι. Πώς συνδυάζεται η ιστορία με την λογοτεχνία;
Απ.: Σε όλα μου τα βιβλία -πέρα από την αγάπη για την ιστορία- μοιράζομαι με τους αναγνώστες και την αγάπη μου για τη λογοτεχνία και δίνω συχνά ερεθίσματα ώστε να ανακαλύψουν μεγάλους Έλληνες και ξένους λογοτέχνες. Οι δυο αγάπες συνδυάζονται και στον τρόπο που προσεγγίζω τα πράγματα.

Ερ.: Η παρέα των παιδιών, όμως, ανακαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου όπως φαίνονται. Ποιος είναι ο τρόπος ανακάλυψης αυτών των πραγμάτων;
Απ.: Τα παιδιά γίνονται μικροί ντετέκτιβ και ακολουθούν τα ίχνη που βρίσκονται μπροστά τους με έρευνα και μεγάλη ευρηματικότητα. Συχνά γίνονται και παράτολμοι. Προσπαθώ όσο μπορώ όλα αυτά να είναι ρεαλιστικά και να μη μετατρέψω τα παιδιά σε υπερήρωες. Γι’ αυτό και οδηγούνται σε αδιέξοδα ενώ τελικά εμπλέκονται και οι μεγάλοι -είτε γονείς, είτε οι αρμόδιες αρχές- ώστε να δοθεί λύση.

Ερ.: Και κάποια στιγμή γίνεται μια απόπειρα δολοφονίας. Πού θα τους οδηγήσουν τα ίχνη της διερεύνησης της υπόθεσης;
Απ.: Η παρέα ξεκινά από τη Ρώμη, αλλά επισκέπτονται και την Κατάνια όπου μετακομίζουν οι Ελληνο- Ιταλοί φίλοι τους. Κι αυτή η επιλογή ξεκίνησε από ένα ταξίδι δικό μου στη Σικελία που με μάγεψε. Στην περιοχή αυτή γίνεται μεγάλος αγώνας για την αντιμετώπιση της Μαφίας και κάπου εκεί οι ήρωές μου συναντούν έναν ακτιβιστή που τα βάζει με τις εγκληματικές οργανώσεις που θέλουν να τον «βγάλουν από τη μέση»

Ερ.: Κατευθυνόμενοι προς το νησί Κεφαλονιά ανακαλύπτουν ότι το Ιόνιο Πέλαγος, κινδυνεύει από τα τοξικά απόβλητα; Ποιοι κρύβονται πίσω από αυτή την μυστηριώδη υπόθεση;
Απ.: Στην πραγματική ζωή κρύβονται μεγάλα συμφέροντα και εγκληματικές οργανώσεις αλλά ακόμη και … «ευηπόληπτες» επιχειρήσεις. Τις φωτογραφίζω, χωρίς αν τις κατονομάζω για ευνόητους λόγους. Το βιβλίο είναι προϊόν μυθοπλασίας, αλλά -όπως έγραφε και ο Χάινριχ Μπελ- η συσχέτιση με μερικά γεγονότα δεν είναι τυχαία, αλλά αναπόφευκτη.

Ερ.: Οι ήρωες θα κινηθούν σε επικίνδυνα μονοπάτια. Δεν υπάρχει ο φόβος κάποια από αυτά, τα βήματα, να αποβούν μοιραία;

Απ.: Είναι η πιο σκοτεινή και επικίνδυνη περιπέτεια της σειράς. Απέναντί τους έχουν το οργανωμένο έγκλημα… Δεν μπορώ να πω περισσότερα για τα πραγματικά μοιραία γεγονότα που συμβαίνουν προς το τέλος του βιβλίου…

Ερ.: Αυτό το βιβλίο αποτελεί το έκτο της σειράς που έχετε γράψει. Πώς ξεκίνησε η συγγραφή αυτών των βιβλίων και τι ανταπόκριση έχει στα παιδιά;
Απ.: Στην πραγματικότητα είναι το έβδομο της σειράς, αλλά το έκτο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Το πρώτο είναι «Η κούπα του Πτολεμαίου -περιπέτεια στο Πόρτο Ράφτη» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιπτάμενο Κάστρο. Όλα ξεκίνησαν από μια βραδιά παραμυθιού που είχα οργανώσει στο Πόρτο Ράφτη και είχα καλέσει την αρχαιολόγο και συγγραφέα Εύη Πίνη να μας μιλήσει για την ιστορία της περιοχής. Εκείνη η βραδιά μου έδωσε την πρώτη έμπνευση, ενώ η παρέα των παιδιών βγήκε μεν από τη φαντασία μου αλλά η πηγή βρίσκεται σε μια μεγάλη παρέα παιδιών στο Πόρτο Ράφτη. Έγραφα σε ένα τετράδιο και διάβαζα τη συνέχεια κάθε βράδυ στα παιδιά μου που υπήρξαν και οι πρώτοι αναγνώστες…

Ερ.: Πέρα από συγγραφέας είστε και δημοσιογράφος. Τι σας γοητεύει από την δημοσιογραφία και την υπηρετείτε πολλά χρονιά;
Απ.: Είναι «μικρόβιο» που κόλλησα από τα χρόνια του σχολείου και παρότι σπούδασα οικονομικά, δεν …ξεκόλλησα ποτέ. Από μια εφημερίδα κι ένα περιοδικό στο Χαλάνδρι, βρέθηκα στην τηλεόραση για μια εικοσαετία, ενώ συνεχίζω να γράφω σε περιοδικά κι εφημερίδες. Με γοητεύει η έρευνα και η αποκάλυψη, αλλά και το να μοιράζομαι ό,τι αγαπώ με τους θεατές ή τους αναγνώστες

Ερ.: Τι θα προτείνατε στους αναγνώστες μας;
Απ.: Αφού είναι αναγνώστες εφημερίδας, ανήκουν ήδη σε μια μειονότητα δυστυχώς. Το έντυπο συνεχώς εγκαταλείπεται κι αυτό είναι μεγάλο πλήγμα για την ενημέρωση.
Μοιράζομαι μαζί τους την αγάπη για το τυπωμένο χαρτί που είμαι σίγουρος πως δεν αφορά μόνο στην εφημερίδα, αλλά επεκτείνεται και στο βιβλίο.
Η πρότασή μου είναι να συνεχίσουν να διαβάζουν εφημερίδα, να προσπαθούν αν δείξουν και να πείσουν τους οικείους τους για την μοναδικότητα του γραπτού που μένει και δεν αλλοιώνεται, σε αντίθεση με το διαδίκτυο.
Από εκεί και πέρα θα έλεγα πως αξίζει να στηρίξουν την Ελληνική λογοτεχνία και όπου βρίσκονται να προσπαθούν να καλλιεργήσουν την αγάπη για το βιβλίο στις νεότερες γενιές.