Ανύπαρκτες ισορροπίες

Γράφει: η Χριστίνα Μπίζα

Κοινωνία σε κρίση, ανθρώπινες σχέσεις υπό μεγάλη αμφισβήτηση και εγκληματικότητα κάθε μορφής σε έξαρση είναι τα χαρακτηριστικά που όλοι βιώνουμε σε μία πραγματικότητα που διαρκώς μεταλλάσσετε δυστυχώς προς το χειρότερο.
Κοιτάζουμε έκπληκτοι ολόγυρά μας και κάπου εκεί από μια χαραμάδα της μνήμης αντικρίζουμε μακρινές σκηνές αλληλέγγυας συμπεριφοράς που ευτυχώς δεν έχουν εκλείψει. Σήμερα διαπιστώνουμε πως βαδίζουμε σε αχαρτογράφητα νερά.
Αναζητούμε κατευθυντήριες γραμμές κοντά στις αξίες και τα ιδανικά μας και ένα μειδίαμα ζωγραφίζεται στα χείλη όταν οι επιλογές και οι αποφάσεις δεν ζυγίζονται από το σωστό ή το λάθος αλλά από το εάν ξεστρατίζουν από το κοπάδι όπως το εννοεί ο καθένας είτε αυτό λέγετε ομάδα αθλητική , είτε κομματικό σχήμα….
Η λογική του κοπαδιού που εάν είσαι μέσα είσαι νομοταγής και σωστός και εάν είσαι όπου αποφασίσεις είσαι έρμαιο στις ορέξεις και τις αποφάσεις ακραίων και περίεργων συμπεριφορών….. Που είναι η ελευθερία; Που είναι τα δικαιώματα όλων μας που σχεδόν αβοήθητοι πασχίζουμε να ισορροπήσουμε μέσα σε μία νοσηρή κοινωνία που δεν αφήνει η σημερινή κατάσταση και πολλά περιθώρια οικονομικής, επαγγελματικής και όποια άλλης αποκατάστασης;

Και μετά τί; Μετά είναι ο θάνατος με όποια μορφή; To κυνήγι του διαφορετικού, ο στιγματισμός και η κυριαρχία όλων όσων δεν διαθέτουν υποστηρικτικούς μηχανισμούς ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν, για να υπερισχύσει τι;
Όλοι ζούμε υπό τις παρούσες συνθήκες κάτω από πίεση…. Το ζητούμενο δεν είναι να βγάλουμε όλοι τα κτηνώδη ένστικτά μας, αλλά παρ. όλα αυτά να αναζητήσουμε γενναίους τρόπους και δημιουργικές κατευθύνσεις για να προχωρήσουμε δυναμικά μπροστά.
Το μπροστά είναι το δίκιο μας είναι η ζωή μας, είναι τα πιστεύω μας, είναι τα δικαιώματά μας… Όλα αυτά που οραματιζόμαστε…. Δεν παραχωρούνται όλα αυτά ούτε χαρίζονται όσο και αν κάποιοι ως άλλοι μαυραγορίτες στην κατοχή επιχειρούν να εκμεταλλευτούν πράγματα και καταστάσεις…
Κάθε εμπόδιο για καλό λέμε… κάθε φορά που η ζωή μας δυσκολεύει, μετρά τις αντοχές μας και μας παρουσιάζει μέσα από το σκληρό της πρόσωπο οδυνηρά το πόσο δυνατοί μπορούμε να γίνουμε και πόσο πολλοί και ενδιαφέροντες ορίζοντες μπορούν να προκύψουν ακόμη και μέσα από την δύναμη της ψυχής μας και την συγκρότηση του νου μας…

Νέοι ορίζοντες κάθε φορά κάπου εκεί που η τρικλοποδιά φαίνεται να είναι αυτή που θα μας κάμψει αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που αρνητική επίπτωση έχει αυτός που θα το επιχειρήσει…
Μετρά η κοινωνία τις πληγές της… Καρδιοχτυπά κάθε φορά που μία θεομηνία έρχεται για να της χαρακώσει το πρόσωπο αλλά ποτέ δεν ξέρει πως θα είναι η επόμενη μέρα εάν δεν υπάρχουν εκείνοι οι μηχανισμοί που θα προστατέψουν τα κεκτημένα και που θα ανακουφίσουν τους πολίτες από τα δεινά τους…
Πόσο κοντά είμαστε στις καλύτερες μέρες κανείς δεν ξέρει, ούτε για τους άνδρες ούτε για τις γυναίκες.. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι έχουμε ένα διαρκή πόλεμο σε όλους τους τομείς, αναζητώντας και όλο αναζητώντας ως άλλος Διογένης τον άνθρωπο.
Αυτόν τον άνθρωπο που δεν τον έκαμψαν οι δυσκολίες και που περπατά όρθιος και αγέρωχος με πίστη στην ψυχή του στην ανηφόρα της ζωής κοιτάζοντας με χαμόγελο στα χείλη προς το φωτεινό ξημέρωμα εκεί που οι άνθρωποι απλώνουν ακόμα το χέρι στο διπλανό τους, χαίρονται με τη χαρά του και στηρίζουν στις δυσκολίες.
Όταν επιτέλους φτάσει τότε θα είναι πραγματικά όλα καλύτερα θα μπορεί να χαμογελά με ανακούφιση και να ελπίζει πως οι κόποι του δεν πήγαν χαμένοι γιατί τα παιδιά θα είναι όλα χέρι χέρι και θα παίζουν μαζί χωρίς διακρίσεις και χωρίς δρεπάνια για όπλα αλλά με μάτια πραγματικά ανοιχτά κοιτάζοντας μπροστά πάντα προς το

Φως….
Όσο και να πασχίζουμε, αναρωτιόμαστε και προβληματιζόμαστε στο τέλος θα νικήσει αυτός που θα επιμένει και θα βρει παρ. όλα αυτά τις ισορροπίες του γιατί τελικά μπορεί και να μην είναι χαμένο το παιχνίδι…