Η Κοινή Ωφέλεια κάνει… περίπλοκες τις εκλογές

Γράφει ο Χρήστος Μέγας

Με την λήξη των μνημονίων οι… επισπεύδοντες, σχεδόν μονίμως βιαστικοί, πολιτικοί προανήγγειλαν την έξοδο στην κανονικότητα. Για να ακολουθήσει το κύμα της πανδημίας με την άφρονα οικονομική κατάληξη. Με αποτέλεσμα, ακόμη και όταν εξέλθουμε πλήρως από τα lockdown, να εισέλθουμε σε ένα νέο κύκλο οικονομικής βίας.
Αιτία του νέου οικονομικού τούνελ είναι η αύξηση του χρέους μέσω της σπατάλης των 45 δισ. κατά τα δύο προηγούμενα χρόνια. Εκ των οποίων μόνο ένα μικρό μέρος κατευθύνθηκε στην στήριξη των οικογενειών και αδρανών επιχειρήσεων εν μέσω πανδημίας.

Το χρέος, η ακρίβεια (σε συνδυασμό με την υποαπασχόληση) και τα επιτόκια που εισέβαλαν στη ζωή μας πριν λήξει η πανδημία, μας εισάγουν σε έναν νέο κύκλο κρίσης. Με απλά λόγια έχουμε μπει για τα γερά στη δεύτερη δεκαετία της κρίσης. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα κινδυνεύει να χάσει και τρίτη γενιά (νέων και παιδιών): μια την δεκαετία 2009-18, η δεύτερη με τους 500.000 που μετανάστευσαν, ενώ τώρα ξεκίνησε η τρίτη χαμένη γενιά…
Αυτή το φορά όμως δεν υπάρχουν βαλβίδες κοινωνικής εκτόνωσης: Ας πούμε αποταμιεύσεις (γιατί φαγώθηκαν), αντισυμβατικός πολιτικός λόγος (γιατί κατέρρευσε με πάταγο), «εναλλακτικές» πολιτικές (αποδείχτηκαν πιο μνημονιακές από αυτές της καθεστηκυίας τάξης). Κοινή Ωφέλεια
Να το πούμε διαφορετικά: Εκεί που το πολιτικό σύστημα φοβόταν κοινωνικές εκρήξεις από τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας ή την ανεργία, τελικά το κοινωνικό μπαλόνι έσκασε με τους λογαριασμούς ρεύματος.
Δεν τους έλεγαν τυχαία παλιότερα οργανισμούς Κοινής Ωφέλειας… Το ρεύμα διαπερνά όλα τα στρώματα και πλήττει εγκάρσια και διαταξικά τον νέο, τον εργαζόμενο, τον συνταξιούχο και τον μικρομεσαίο παραγωγό.
Η «επιχείρηση συσσώρευσης» που σχεδιάσε η κυβέρνηση προκειμένου να δημιουργηθούν ιδιωτικές «ΔΕΗ» δια της βίαιης μετακίνησης στην παραγωγή ρεύματος με φυσικό αέριο, έχει τεράστιες παραγωγικές και κοινωνικές συνέπειες.

Βεβαίως, δεν πρέπει να παραμελούμε και την ανεργία, ειδικά όταν υπάρχουν 700.000 άτομα, νέοι και μακροχρόνια άνεργοι, οι οποίοι δεν είχαν μια ευκαιρία απασχόλησης τους τελευταίους 24 μήνες. Συν τους 650.000 συμπολίτες μας που εργάζονται «παρτ-τάιμ» ή σποραδικά που διαβιούν με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα (μέσος όρος).
Αυτά τα στοιχεία δείχνουν ότι, ακόμη και εάν στατιστικά μειώθηκε η ανεργία (όπως δείχνει η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, εν αντιθέσει με τους εγγεγραμμένους ανέργους στον ΟΑΕΔ που βρίσκονται υψηλότερα του 1,1 εκ. ατόμων), αυξήθηκε υπέρμετρα η ανασφάλεια…
Εκλογές και πλεονάσματα
Ταυτόχρονα η χώρα καλείται από τους δανειστές-εταίρους, μετ΄ επιτάσεως μέρα με την ημέρα, να επανέλθει στα πλεονάσματα από το 2023. Με το… καρότο των εκταμιεύσεων του Ταμείου Ανάκαμψης. Αλλά, εκλογές και… πλεονάσματα δεν συμβιβάζονται. Γκαζώνει ο Άδωνης Γεωργιάδης, πατάει φρένο ο Θόδωρος Σκυλακάκης. Εξάλλου, μπορούν να ρωτήσουν τον Βενιζέλο του 2012, τον Σαμαρά του 2015, τον Τσίπρα του 2019…
Κατ’ αυτόν τον τρόπο και βαδίζοντας από κρίση σε κρίση, έχουμε το χειρότερο κοκτέιλ πολυδιάσπασης. Απλή αναλογική και απογοήτευση που οδηγούν σε μεγάλη αποχή και οικονομική κρίση που εμβάλει σε σκέψεις ακόμη και μποϊκοτάζ του κράτους και των δομών.

Από τον περίπατο των… δημοσκοπήσεων, χωρίς μάλιστα «πρωθυπουργό εναλλαγής», οι εκλογές έγιναν περίπλοκες.
Τώρα όμως είναι και η ευκαιρία: όποιος πολιτικός φορέας επενδύσει στην Κοινωνική Ψυχή διαμορφώνοντας ένα πρόγραμμα που προσφέρει ευκαιρίες απασχόλησης, καταθέσει ένα σχέδιο στέγασης (λαϊκής κατοικίες) και επεξεργαστεί μέτρα σταθεροποίησης του οικογενειακού εισοδήματος, θα είναι ο νικητής. Το κυριότερο όμως είναι ότι θα προσφέρει ένα σωσίβιο γρήγορης εξόδου από την νέα κρίση. Είναι εθνική ανάγκη να αποφύγουμε μια εικοσαετία παραγωγικής κατάρρευσης και πολιτικής αποσύνθεσης.