Η «Δεσποινίς Τζούλια» του ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ πάει φεστιβάλ

Ζωή Μπαρτζώκα:

“To να εκτεθείς επί σκηνής και να προσφέρεις προβληματισμό χρησιμοποιώντας -κυριολεκτικά- τον εαυτό σου, για να προβάλλεις τις αδυναμίες, αλλά και να βγάλεις στην επιφάνεια τα γνωρίσματα που διαφοροποιούν τον καθένα από εμάς, είναι άθλος. Αυτόν λοιπόν τον “άθλο” αντιμετωπίζουμε πάνω στη σκηνή, ζητώντας στο τέλος από το κοινό να συνεκτιμήσει προσπάθεια και διάθεση αλήθειας και προσφοράς…”

Tην σκηνοθέτη και υπεύθυνη της θεατρικής σκηνής του, ιδιαίτερα δραστήριου Πολιτιστικού Συλλόγου της πόλης μας, «Μακρυγιάννη» που αποτελεί όαση πολιτισμού για την περιοχή, κ. Ζωή Μπαρτζώκα φιλοξενεί σήμερα η ΗΧΩ με αφορμή τη συμμετοχή της Θεατρικής σκηνής του Συλλόγου, στο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικών Θεάτρων του Διστόμου. Ενός θεσμού που έχει διάρκεια δέκα χρόνων και πολλές διακρίσεις φιλοξενώντας πολύ καλές παραστάσεις από όλη την Ελλάδα.

Η ομάδα του «Μ» έχει στο ενεργητικό της 32 θεατρικές παραστάσεις με πολλές βραβεύσεις και συμμετοχές σε πανελλήνια φεστιβάλ. Από το 2010 τη σκηνοθεσία των θεατρικών έχει αναλάβει η κ. Μπαρτζώκα και μετά από ένα κύκλο θεατρικών παραστάσεων, επέστρεψε την περασμένη άνοιξη με την αριστοτεχνική παράσταση «Δεσποινίς Τζούλια», το θεατρικό έργο του Σουηδού, Αύγουστου Στρίντμπεργκ, που γράφτηκε το 1888.

Πρόκειται για ένα έργο που αιχμαλωτίζει. Ένα θεατρικό, δραματικό, ερωτικό ποίημα. Με αυτό το αριστούργημα θα λάβουν μέρος στο διαγωνιστικό φεστιβάλ. Γνώστες πλέον της τέχνης του θεάτρου οι ηθοποιοί και οι συντελεστές, στοχεύουν σε βραβεύσεις. Άλλωστε πριν δύο χρόνια γύρισαν από το Φεστιβάλ του Δήμου Μονεμβασίας με τέσσερα από τα έξι βραβεία (σκηνοθεσίας στη Ζωή Μπαρτζώκα, καλύτερου γυναικείου ρόλου στην Όλγα Τσιάφη, καλύτερης παράστασης και βραβείο κοινού).
Το καλοκαίρι του 2018, στο ίδιο φεστιβάλ απέσπασαν το βραβείο ανδρικού ρόλου (Κώστας Γρούμπας) και το βραβείο κοινού. Τους ευχόμαστε και πάλι καλή επιτυχία.

ΕΡ.: Τι σημαίνει θέατρο στη ζωή σας;
ΑΠ.: Το θέατρο είναι ένα δώρο που μάς δόθηκε σε κάποια στιγμή της ιστορίας της ανθρωπότητας… Όλες οι μορφές τέχνης εκφράζουν εκείνα που δεν μπορούν να «ειπωθούν» με άλλο τρόπο. Το θέατρο είναι μια πολύ ιδιαίτερη μορφή τέχνης που συμπεριλαμβάνει όλες τις άλλες. Η ίδια η λέξη εννοεί το χώρο, τους ανθρώπους τη δράση, την προετοιμασία, την τεχνική…Τον συντονισμό της καρδιάς του ηθοποιού με την καρδιά του συμπαίκτη και τις καρδιές των θεατών. Αγωνίες προβληματισμοί ατέλειωτες και… ατέρμονες συζητήσεις… Και “άλλαξε αυτό” και “κάνε εκείνο αλλιώς”…και “λίγο πιο χαμηλά το κεφάλι”… και “γιατί ν αλλάξει”; Και πάλι απ’ την αρχή…

Ποιός ο λόγος; Τί θέλει να πει ο συγγραφέας;… αλλά και πού θέλουμε εμείς να το πάμε;.. .
Κάθε φορά και πιο πολύ μέσα μας πονά, γελά και ανυψώνεται. Είναι μαγικό. Όμως η πιο σημαντική έννοια που κρύβει, είναι αυτή της βιωματικής αποκάλυψης των «μυστηρίων» της ζωής. Γιατί στο θέατρο καταλύεται ο χρόνος και η απόσταση και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο επιτρέπεται η … «αλλαγή» του ατόμου. Κι αυτό είναι μια δυνατότητα που έχει κάθε άνθρωπος που βιώνει τα πράγματα, είτε εξωτερικά σαν θεατής είτε εσωτερικά σαν ενεργό κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας. Η μαγεία δηλαδή του θεάτρου είναι αυτό το «δούναι και λαβείν» που θα συμβεί μεταξύ ηθοποιού και θεατή. Όλα αυτά και πάρα πολλά άλλα σημαίνουν Θέατρο για μένα.

ΕΡ.: Είναι δηλαδή το θέατρο το μέσο για
την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου;
ΑΠ.: Η τέχνη μπορεί να γίνει εργαλείο για την πνευματική ανέλιξη του ανθρώπου, επειδή σε όλες τις μορφές της ενσαρκώνει την ανάγκη του για αρμονία και ισορροπία, εσωτερική και εξωτερική. Εσωτερικά, ο άνθρωπος χρειάζεται να πετύχει την εναρμόνιση των τριών κόσμων μέσα του: του σώματος, της ψυχής και του νου. Στο θέατρο, ο ηθοποιός αλλά και ο θεατής χρειάζεται να βιώνει μια προσωπική εσωτερική ελευθερία, έστω και για λίγη ώρα… «απελευθερώσου από μέσα σου, ισορρόπησε σαν άνθρωπος για να αποδώσεις στη σκηνή» έλεγε ο Στανισλάβσκι. Βέβαια κατακτιέται δύσκολα και όχι τόσο εύκολα, όσο λέγεται. Όμως είναι εφικτό, πιστέψτε με. Έστω κι αν αυτή η απελευθέρωση συμβεί για μια στιγμή πάνω στη σκηνή είναι βάλσαμο για την ψυχή και δύναμη για λίγο «πιο ψηλά» μέσα μας .

Δύο λόγια για το έργο με το οποίο συμμετέχετε στο φετινό φεστιβάλ
Πρόκειται για το θεατρικό έργο του Άουγκουστ Στρίνμπεργκ «Δεσποινίς Τζούλια». Ένα έργο ου γράφτηκε το1888. Είναι ένα καθαρά νατουραλιστικό δράμα. Πρόκειται για ένα έργο που θα συγκλονίζει τον θεατή όσες φορές κι αν ανέβει. Ένα θεατρικό, δραματικό, ερωτικό ποίημα. H Tζούλια επιχειρεί να αναγκάσει τον υπηρέτη της να την αποπλανήσει. Η ατμόσφαιρα της κουζίνας η οποία βρίσκεται στα έγκατα του αρχοντικό, πνιγερή, σκοτεινή, σε αντίθεση με τη γιορτή του μεσοκαλόκαιρου που συμβαίνει έξω. Οι ρόλοι εναλλάσσονται, εξουσία και υποταγή σε κόντρα. Ποιο είναι το θηλυκό και ποιο το αρσενικό; Με άλλα λόγια πού βρίσκεται η “αρσενική ποίηση” και πού ο “θηλυκός ρεαλισμός”; Ένα συνεχές παιχνίδι ανάμεσα στον κυνηγό και το θήραμα, το θύμα και το θύτη. και που τελικά θέτει ερωτήματα μέσα μας. Άραγε μήπως τελικά, μόνοι μας ορίζουμε την τύχη μας;
Ή μήπως είμαστε για πάντα καταδικασμένοι να ακολουθήσουμε μία πορεία που κάποιος άλλος έγραψε για εμάς;
Πολλά ερωτήματα. Πάντα διαλέγουμε έργα που θα κάνουν το θεατή να νιώσει την «κάθαρση». Και φεύγοντας από την παράσταση να …ξανασκεφτεί αυτό που είδε.

ΕΡ.: Συμμετέχοντας τα τελευταία χρόνια σε Πανελλήνια φεστιβάλ, βάλατε
στον θεατρικό χάρτη της χώρας τους τον «Μακρυγιάννη» αλλά
και κατ’ επέκταση την Άρτα. Τι σημαίνει αυτό;
ΑΠ.: Το θέατρο είναι «κοινωνός». Κοινωνούμε την τέχνη, την μέσα μας αναζήτηση, τους ανθρώπους που ζούμε καθημερινά, τον Σύλλογο που μας φιλοξενεί, την πόλη που αγαπάμε. Τόσο φυσικό: Ο πολιτισμός είναι ένα σημαντικό «εργαλείο» ανάπτυξης μιας κοινωνίας. Θαρρώ ότι βάζουμε και μείς μια μικρή πετρούλα, το δικό μας στίγμα, ώστε να κάνουμε τον τόπο τούτο λίγο πιο γνωστό να τον ανεβάσουμε λίγο ψηλότερα.
Και με ευκαιρία την ερώτηση, να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στους συμπολίτες μας που πάντα στηρίζουν τη δουλειά μας. Είναι ευχάριστο που μια μικρή πόλη, σαν την Άρτα, έχει τόσο μεγάλο θεατρόφιλο κοινό, με πολύ υψηλή αισθητική.

ΕΡ.: Ποιοι είναι οι συμπαραστάτες σας σ’ αυτό το «όνειρο»;
ΑΠ.: Συμπαραστάτες. Ναι. Και συνοδοιπόροι, θα έλεγα. Είναι οι συνεργάτες μου. Είναι οι άνθρωποι που ζω μαζί τους. Είναι η άλλη οικογένεια. Οι ηθοποιοί κάθε παράστασης, οι άνθρωποι πίσω από τα φώτα και τους ήχους, οι άνθρωποι πίσω από τη σκηνή. Οι άνθρωποι του «Μακρυγιάννη». Για να ολοκληρωθεί μια παράσταση όπως καταλαβαίνετε χρειάζονται πολλοί. Όμως είναι και κάποιοι άλλοι….Είναι οι συγγραφείς. Είναι τα κείμενά τους που διαχρονικά αποκτούν απίστευτη αξία. Είναι οι μουσικές που πλανόνται στο χώρο και στο μυαλό μου όταν «στήνεται» η παράσταση. Είναι η μαγεία της άδειας σκηνής όταν τη βλέπεις να γεμίζει από ψυχές και συναισθήματα.
Στη συγκεκριμένη όμως παράσταση που μαζί θα βρεθούμε στο φεστιβάλ συμπράττουν οι: Στο ρόλο της Τζούλιας η Ζηνοβία Μήτση, στο ρόλο του Τζον ο Κώστας Γρούμπας και στο ρόλο της Κριστίν η…Ζωή Μπαρτζώκα. Τους φωτισμούς κάνει ο Λεωνίδας Σπαής ενώ στον ήχο είναι ο Θανάσης Καλοβελώνης. Το σκηνικό έχει κατασκευάσει ο Γιάννης Τζουμάκας και ρόλο βοηθού σκηνοθέτη έχουν η Ντίνα Τρομπούκη και η Όλγα Τσιάφη.

ΗΧΩ: Καλή σας επιτυχία
ΖΩΗ: Ευχαριστώ από καρδιάς.