ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ ΥΠΑΡΞΙΑΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Του Πάρι
Ν. Κονιτσιώτη

Πέρασαν και οι γιορτινές μέρες και συρρικνώθηκε στο ελάχιστο αυτή η ψυχική ευφορία που αισθανόμαστε από την αναπαράσταση της γέννησης του Χριστού και της Βάπτισής Του, έσβησαν τα λαμπιόνια που στόλιζαν μπαλκόνια και δρόμους , μαζεύτηκαν τα στολίδια και βυθιστήκαμε στα συνήθη εποχικά υπαρξιακά διλήμματα.
Κοιτάζοντας τον καθρέπτη και τη ζυγαριά με τα κιλά να περισσεύουν από τον αλόγιστη οινοποσία και πολυφαγία – στερνή μου γνώση… – και προ πάντων συνειδητοποιώντας …την απόσταση που μας χωρίζει από τις επόμενες ημερομηνίες πληρωμής μισθών και συντάξεων , μας καταλαμβάνει ένα δέος αυξάνοντας την ανησυχία. Η πλημμυρίδα λογαριασμών και υποχρεώσεων με την ανατολή του νέου χρόνου δημιουργεί αμηχανία και σε βυθίζουν σε υπαρξιακή αναζήτηση.

– Γιατί γερνάμε ; Πέρα από το σύμπαν τι υπάρχει ;
– Οι ψυχές τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων που φύγανε , που πήγαν ;
– Πού είμαστε τώρα , που πάμε ;

Το αδιέξοδο των στιγμών βρίσκει αφοριστική απάντηση στη γνωστή ρήση «ματαιότης ματαιοτήτων … » και αρχίζεις να τα φιλοσοφείς με ηρεμότερη διάθεση.
Κατ αρχήν συμβιβάζεσαι με τη σκέψη, ότι οι καλές στιγμές είναι λίγες και οι υποχρεώσεις με τα πρέπει ένα θεόρατο βουνό. Αυτά που σου δηλητηριάζουν τις στιγμές είναι τα άγχη και οι στενοχώριες για μικροπράγματα, με απαραίτητη προϋπόθεση πάντα αυτό που συμπεριλαμβάνουμε στις ευχές και δεν το συνειδητοποιούμε απόλυτα ,το αγαθό της Υγείας. Κάποιος αμέσως θα αντιπαραβάλει ότι αν είσαι υγιής πρέπει να έχεις και χρήματα για μια άνετη ζωή , με μια προϋπόθεση θα έλεγε κάποιος άλλος, γιατί « το χρήμα είναι καλός υπηρέτης , αλλά κακός αφέντης».

Τι είναι ο καθένας μας λοιπόν ; Ένας αριθμός μόνο στα τόσα δισεκατομμύρια , μια σταγόνα στον ωκεανό , ένας κόκκος άμμου στην έρημο ή μια ανεπανάληπτη προσωπικότητα που θα αφήσει το δικό της στίγμα στη γή.
Αλήθεια γιατί δακρύζουμε όταν πονάμε ;
Kαι τι έγινε αν είχες αναχωρήσει πενήντα χρόνια πριν ; Απλά δεν θα …προλάβαινες το Πολυτεχνείο, ή και τι έγινε αν φύγεις πενήντα χρόνια μετά και δεν θα …προλάβεις την επίσκεψη στο φεγγάρι;
Σας βούλιαξα τη διάθεση.

Κι όμως τα πράγματα είναι απλά και αυτονόητα, όπως οι αλλαγές των υπουργών. Απέτυχες κύριε , στο σπίτι σου. Τι πάει να πει ότι δεν αλλάζουν από το φόβο του πολιτικού κόστους οι υπουργοί, όταν η ανασφάλεια στην καθημερινότητά μας συναγωνίζεται την ακρίβεια.
Τα αυτονόητα απαιτούν άμεσες λύσεις .Τι πάει να πει σε μία, δύο, τρείς, περιπτώσεις και μάλιστα με θανάτους εκτιμήσαμε λάθος , λάθη γίνονται μόνο …στην ορθογραφία .

Κι από την άλλη οι ατυχείς επιλογές προσώπων χρεώνονται στην ευθύνη εκείνου που τα επέλεξε.
Ανασφάλεια και ακρίβεια είναι τα δύο μεγάλα θέματα της καθημερινότητάς μας κι εκεί πρέπει να επικεντρωθεί το κυβερνητικό έργο και λιγότερο στο γάμο των ομόφυλων ζευγαριών που μονοπωλεί τα ΜΜΕ και που είναι στην ουσία ένα νομικό θέμα για το οποίο επιβάλλεται να ασχοληθούν οι ειδικοί , λαμβάνοντας υπόψη ως δεδομένο ότι η κοινωνία τάσσεται συντριπτικά κατά της τεκνοθεσίας.
«Κάθε σταυρός έχει φτιαχτεί ακριβώς στα μέτρα εκείνου που τον κουβαλάει » έγραψε ο φίλος Χρ. Χωμενίδης , ενώ ο συγγραφέας και φιλόσοφος Νίκος Δήμου « καταναγκαστική η σύγκριση όλων με τον εαυτό μας , υποχρεωτική. Άγχος συνεχούς αναμετρήσεως ».

Υπάρχουν αισιόδοξα μηνύματα ; Ασφαλώς και υπάρχουν . Και δεν είναι που μαθαίνουμε ότι οι συντάξεις για τον Γενάρη θα δοθούνε νωρίτερα…
Οι επιτεύξεις της Ιατρικής με την βοήθεια της τεχνολογίας είναι τέτοιες, που πραγματικά σε λίγο θα μιλάμε για θαύματα.

Η ζωή είναι στιγμές και πρέπει να ζει κανείς την κάθε στιγμή σαν να έχει κάθε μέρα πρεμιέρα κι όχι πρόβα για μια άλλη ζωή.
Σύμμαχός μας ο απίστευτος για την εποχή καιρός, ο καιρός της Ελλάδας.
Το πανέμορφο ποίημα « ο Λάμπρος » του Εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού πιο επίκαιρο από ποτέ :
…κι από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ΄αέρι
που λες μες της καρδιάς τα φύλλα
γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα
Πάρις Ν. Κονιτσιώτης
Αρτα 12.01.2024