Αυθαίρετα συμπεράσματα της συγγραφέως στο βιβλίο «ΕΛΕΝΗ ΔΟΥΚΑΙΝΑ - ΑΓΓΕΛΙΝΑ»

ΜΕΡΟΣ Γ

Στην παράγραφο 2.4.5 Αποτίμηση του έργου του Δ.Φερούση.

Όπως τονίσαμε η μυθιστορηματική βιογραφία της Ελένης του Δ.Φερούση βασίστηκε στα ιστορικά στοιχεία του Μ.Α.Δένδια.Γράφει λοιπόν η κ.A.Σ:

«Γίνεται κατανοητό ότι όλος ο τρόπος που προσεγγίζει την ιστορία και δομεί την προσωπικότητα και ζωή της Ελένης Αγγελίνας (ο Δ.Φερούσης) είναι περισσότερο με την προοπτική της θρησκευτικής αποκατάστασης και μελλοντικής αγιοποίησής της χωρίς να σημαίνει πως ο συγγραφέας δεν δίνει και κάποιες στιγμές της γυναίκας Ελένης με τον έρωτά της με τον Μαμφρέδο, αλλά και της μάνας που δυστυχεί όταν τις αρπάζουν τα παιδιά της δια της βίας. Είναι όμως κατά τη γνώμη μου όλα ιδωμένα από μια διάθεση ηρωοποίησης και εξιδανίκευσης, χωρίς καν να παρουσιάζονται ούτε ένα ελάττωμα ή άσχημο χαρακτηριστικό της Ελένης ή έστω και πιο ανθρώπινο και αδυναμίας.Είναι ο βαθύτερος πόθος ίσως του συγγραφέα να παρουσιάσει όλη την ιστορία με τη μορφή της αντίστασης της Ελένης στη θρησκευτική βαρβαρότητα της καθολικής εκκλησίας χωρίς ωστόσο να έχουμε και κάποια στοιχεία ιστορικά πάνω σε αυτή την επιλογή ή την άρνησή της να αρραβωνιαστεί, για να σωθεί.Όλα αυτά εντάσσονται στο πλαίσιο της μυθοπλασίας καθώς και της προσωπικής φαντασίας του συγγραφέα. Επομένως και όλο το χτίσιμο της προσωπικότητας της Ελένης και των άλλων προσώπων γίνονται με αυτή την οπτική, δηλαδή συγκλίνει περισσότερο στη θρησκευτική χροιά και εξιδανίκευση….

«Η Ελένη ήταν στο θρήσκευμα Ορθόδοξη και ίσως αρκετά «εξωτική» σε ένα περιβάλλον που ναι μεν ήταν αρκετά ρευστό, όσο ν αφορά την σταθερή εξουσία, όμως είχε τους δικούς της «δυτικούς κανόνες» που δεν γνωρίζουμε κατά πόσο τους αποδέχτηκε η Ελένη και κατάφερε να ανταποκριθεί σε αυτούς. Εξάλλου δεν έχουμε κάποια καταγραφή εκτός από αυτή το μοναχού του Ανωνύμου εκ του Τράνι, όπου και οι περισσότεροι ιστορικοί βασίστηκαν σ΄αυτή την καταγραφή για να συνθέσουν μια βιογραφία και να προσεγγίσουν την προσωπικότητα της Ελένης, που όμως έως και σήμερα παραμένει για μας άγνωστη και μακρινή» (σελ.96)

ΣΧΟΛΙΑ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Η συγγραφέας του βιβλίουαμφισβητεί με απλά λόγια όλα τα ιστορικά στοιχεία και τις ιστορικές αναφορές του καθηγητή Μ.Α.Δένδια, ο οποίος χωρίς να γράφει μυθιστόρημα, αλλά ιστορία, παρέθεσε πλήθος ιστορικών αναφορών που αφορούσαν την ιστορία της Ελένης. Δηλαδή ακολουθεί τη νέα ιστορική μέθοδο σύμφωνα με την οποία, ό,τι γράφτηκε μέχρι τώρα, πρέπει να αμφισβητηθεί, για να γράψουμε κάτι άλλο πιο σύγχρονο, για να μπορέσουμε να ελκύσουμε το ενδιαφέρον του κόσμου. Με επιλεκτική επιλογή ιστορικών στοιχείων και χωρίς να καταρρίπτει κανένα από τα επιχειρήματα του καθηγητή Μ.Δένδια κάνει κάτι άλλο. Προσπάθησε να διατυπώσει τις απόψεις της σε μια μυθιστορηματική βιογραφία (Δ.Φερούση) η οποία βασίζεται στη μελέτη του καθηγητή και καταλήγει στα ίδια συμπεράσματα με αυτόν. Πρακτική διαστρεβλωτική όσον αφορά την ιστορική έρευνα. Αποσιωπώντας βασικά ιστορικά στοιχεία που παραθέτει ο Μ.Δένδιας και τα οποία εκθέσαμε αναλυτικά προηγουμένως καταλήγει σε αυθαίρετα συμπεράσματα θεωρώντας την ομολογιακή ζωή της Ελένης ως προσπάθεια έντεχνης αγιοποίησης. Συγχρόνως δε με έντεχνο τρόπο δίνει άφεση αμαρτιών στις πρακτικές των Παπών και όχι μόνο. Είναι λυπηρό και συγχρόνως ΝΤΡΟΠΗ για μια Αρτινή ερευνήτρια. Δεν μας παραξενεύει το γεγονός αυτό, γιατί γνωρίζουμε πώς γίνεται η εκταμίευση χρημάτων για ευρωπαϊκά προγράμματα και ποιος είναι ο ρόλος του Βατικανού. Η κ.Α.Σ έπαιξε καλά το ρόλο της.

Υπενθυμίζουμε όμως στους αναγνώστες και τα εξής, που προκύπτουν από τη μελέτη των ιστορικών γεγονότων.
Α. Αν η Ελένη δεχόταν να αλλαξοπιστήσει (από Ορθόδοξη να γίνει Παπική) και να προχωρήσει το συνοικέσιο με τον Ερρίκο, με τη μεσολάβηση του Πάπα Κλήμεντα Δ΄ τα παιδιά της θα απελευθερώνονταν, γιατί ο Πάπας ήταν αυτός που την συνέλαβε μαζί με τα παιδιά της μετά την αποτυχημένη προσπάθεια να φύγουν από το Τράνο στην Ήπειρο.Ο Πάπας ήταν αυτός που ενδιαφερόταν υπερβολικά για το συνοικέσιο αυτό για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω, αλλά η κ.Α.Σ. το αγνοεί προκλητικά.
Β. Στις διαπραγματεύσεις για το συνοικέσιο η Ελένη έβαζε πρώτα τον όρο απελευθέρωσης των παιδιών της, γιατί απλούστατα, ως φυλακισμένη από Παπικούς, θα υπέφερε περισσότερα βασανιστήρια, αν τους έλεγε την πραγματική αλήθεια για την αιρετική παρασυναγωγή του Παπισμού.Με αυτόν τον τρόπο ήθελε να κερδίσει και χρόνο για την αποφυλάκιση των παιδιών της. Ας μη ξεχνάμε, ότι ήταν μία φυλακισμένη γυναίκα και έπρεπε μόνη να αντιμετωπίσει όλες τις δολιότητες, τις πιέσεις και τις απειλές από τα πρόσωπα του κράτους του Βατικανού.
Γ.Ο D.Nicolστο βιβλίο ΒΥΖΑΝΤΙΝΕΣ ΔΕΣΠΟΣΥΝΕΣ γράφει στο τέλος της ενότητας για την Ελένη τα εξής: «Η κόρη (της Αγίας Θεοδώρας) Έλενα πέθανε ως μάρτυς κατατρεγμένη για την πίστη της όχι από απίστους, αλλά από τους άνδρες της οικογένειάς της, εξ αιτίας των απύθμενων πολιτικών και αυτοκρατορικών φιλοδοξιών».

Αν ο κάθε αναγνώστης ανοίξει ένα λεξικό της Ελληνικής γλώσσας, θα δει, ότι ως μάρτυς χαρακτηρίζεται ένας άνθρωπος που διώκεται και πεθαίνει, επειδή υπερασπίζεται, ομολογεί, αποκηρύσσει, αρνείται να αποκηρύξει, ή αρνείται να δεχθεί μία θρησκευτική πίστη, όπως απαιτείται από μέλη άλλης θρησκείας ή και άλλου δόγματος της ίδιας θρησκείας.

Έτσι λοιπόν τα λόγια αυτά του μεγάλου Βυζαντινολόγου ερμηνεύονται , με βάση τα ιστορικά γεγονότα ως εξής. Η Ελένη προτίμησε να πεθάνει χωρίς να αρνηθεί την Ορθόδοξή της πίστη παρά το γεγονός ότι ο πατέρας της Μιχαήλ Β τη χρησιμοποίησε για πολιτικούς λόγους, (γάμος με Μαμφρέδο), συμμάχησε με τον Πάπα συμφωνώντας για το συνοικέσιο με τον Ερρίκο.Επίσης ο γαμπρός της Γουλιέλμος, σύζυγος της αδελφής της Άννας,προτίμησε να μη διαταράξει τη φιλία του με τον Κάρολο τον Ανδευαγό, παρά να αγωνιστεί για να την ελευθερώσει μαζί με τα παιδιάτης. Αυτοί είναι οι άνδρες της οικογένειάς της που την πρόδωσαν στον αγώνα της.
Δ.Δύο μεγάλοι ιστορικοί D.NICOL και Μ.Δένδιας καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα και ονομάζουν ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ (ο καθένας βέβαια για διαφορετικούς λόγους).Η συγγραφέας Α.Σ γιατί αυτό το αποκρύπτει και δεν το αναλύει;;;

Εκφράζουμε τη βαθιά μας θλίψη για τα σοβαρότατα λάθη του βιβλίου της κ.Α.Σ. Δυστυχώς, αν και έχει Αρτινή καταγωγή και ζει στην Άρτα, δεν βοήθησε στην ανάδειξη του ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ της Ελένης. Διάλεξε να γίνει έμμεσος νεροκουβαλητής του Βατικανού, αθωώνοντας εμμέσως πλην σαφώς τα εγκλήματα των Παπικών και κινήθηκε σε χώρους αγιομαχίας, για να πάρει τα εύσημα ανθρώπων πιθανόν αλιβάνιστων και αλειτούργητων, άγευστων της ζωής της Ορθοδοξίας και ανίδεων και της ιστορίας του Δεσποτάτου της Ηπείρου.
Ε. Τέλος, υπενθυμίζω και το εξής. Διατηρείται στους παλιούς Αρτινούς νωπή ακόμα η ανάμνηση του συγκλονιστικού κηρύγματος του μακαριστού Μητροπολίτου Αργολίδος κυρού Ιακώβου, στον εσπερινό της εορτής της Οσίας τον Μάρτιο του 1977.Αυτός τότε με τη στεντόρεια φωνή του, που έκανε να τρίζει ολόκληρος ο ναός της Οσίας Θεοδώρας, υποστήριξε με πάθος την οσιότητα της Ελένης και συμφώνησε πλήρως με την άποψη του Μ.Δένδια, να καταταγεί η Ελένη Δούκαινα Αγγελίνα στο αγιολόγιο των μαρτύρων και ομολογητών της Ορθοδοξίας.
Από το 1977 μέχρι το 2024 πέρασαν περίπου 47 χρόνια. Η συσσωρευμένη αδιαφορία των εκκλησιαστικών και πολιτιστικών φορέων, η άνδρωση του επαρχιωτισμού σε όλες τις μορφές (πολιτιστική -εκκλησιαστική κ.α) δημιούργησαν ένα τοπικό χριστεπώνυμο ποίμνιο που κινείται σε χώρους μεταξύ αδιαφορίας και θρησκοληψίας. Έπαψε πλέον το ποίμνιο να ενημερώνεται και να κατηχείται και ως εκ τούτου έπαψε να είναι πλέον ο θεματοφύλακας της πίστεως.

Η σχεδιαζόμενη ένωση με τους Παπικούς απαιτεί οπωσδήποτε να διαγραφούν από την ιστορική μνήμη ό,τι από την πολιτική και εκκλησιαστική ιστορία δημιουργούν προβλήματα και αναφέρονται στα εγκλήματα των Παπών εναντίον των Ορθοδόξων.
Ερασιτέχνες ιστορικοί ερευνητές ανέλαβαν τον επικίνδυνο ρόλο να διαστρέφουν και να αποκρύπτουν τα ιστορικά γεγονότα, βγάζοντας αυθαίρετα και ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ. Θύμα αυτής της πρακτικής είναι και η ιστορία της Ελένης Αγγελίνας Δούκαινας, που δυστυχώς μετατρέπεται σε μια υποτιθέμενη ρομαντική μυθοπλασία.

Όμως από τα βάθη των αιώνων θα αντηχεί στα «ώτα ακουόντων» ότι το Κράτος της Ηπείρου, η Οσία Θεοδώρα και η Ελένη Αγγελίνα Δούκαινα με την ορθόδοξη ομολογιακή της στάση, κράτησαν ακέραια την εθνική και εκκλησιαστική ορθόδοξη συνείδηση.

Η κόρη του «ευγενούς Μιχαλίτση», εμαρτύρησεν αληθώς υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως και υπέρ της ευγενείας του έθνους της ».