H … ΔΗΘΕΝ ΕΞΕΛΙΞΗ

Γράφει ο :
Πάρις Ν. Κονιτσιώτης

Γιατί επιδιώκουμε το πολιτιστικό μας επίπεδο να κινείται σαν εκκρεμές από το ζενίθ στο ναδίρ ;
Τι να το κάνουμε που την τελευταία εικοσαετία έχουμε στις τσέπες μας «πέντε φράγκα » που αξίζουν παντού , όταν οι ακραίες συμπεριφορές συνανθρώπων μας , όπως το κόψιμο του καλωδίου της ΔΕΗ για την Κρήτη και η ανατίναξη για τρίτη φορά του αγωγού νερού (αν είναι έτσι) για την Αίγινα, μας αγκιστρώνουν στον πάτο της ανυποληψίας . Άσε που οτιδήποτε μεταλλικό είναι εκτεθειμένο όπως κάγκελα σε δρόμους , καπάκια σε ρείθρα , χερούλια σε πόρτες, εγκαταστάσεις για το φυσικό αέριο ακόμη και μπρούτζινα αγάλματα εξαφανίζονται καθημερινά , χωρίς να καταγγέλλεται από κανέναν εμπλεκόμενο ή μη, η υπεξαίρεση.

Τι και αν ο τουρισμός μας αυξήθηκε κατακόρυφα , με τα ανάλογα έσοδα, όταν παραμένουμε δέσμιοι της νοοτροπίας «της αρπαχτής » , χωρίς να υπολογίζουμε ότι αυτό στο τέλος καταλήγει μπούμεραγκ για την διατήρηση των σημαντικών αυτών πόρων.
Είναι σαν μη θέλουμε να πάμε μπροστά. Τελικά την αγαπάμε αυτή τη χώρα ή αγαπάμε … να την πληγώνουμε βάναυσα .

Σίγουρα «αγαπησόμετρο » δεν υπάρχει , αλλά ή επιλέγεις την εξέλιξη ή μένεις πίσω.
Εξέλιξη είναι οι προσπάθειες και η διάκριση των αθλητών μας σε παγκόσμιο επίπεδο , όπως τα δύο μετάλλια της Πλατανιώτη στην Ντόχα του Κατάρ , που διέγειρε το συναίσθημα, αλλά αν είχε βγεί τέταρτη , πόσοι θα ασχολούνταν μαζί της ;

Εξέλιξη είναι η αέναη προσπάθειά μας να προσφέρουμε καλλίτερες υπηρεσίες σε όλους τους τομείς, με εντιμότητα και αξιοπιστία και ενσυναίσθηση. Και ως ενσυναίσθηση ορίζεται «η συναισθηματική ταύτιση με την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου και η κατανόηση της συμπεριφοράς των κινήτρων του ».
Την ενσυναίσθηση ενισχύει η συναισθηματική νοημοσύνη , που είναι η ικανότητα να κατανοούμε και να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας και να είμαστε ευαίσθητοι στα συναισθήματα των άλλων .
Εξέλιξη είναι να μην υπάρχει αισχροκέρδεια στο εμπόριο των προϊόντων και στην προσφορά υπηρεσιών.
Εξέλιξη είναι ο σεβασμός του εαυτού μας πρώτιστα και μετά του διπλανού μας και να …μην παρακαλάμε να ψοφήσει η κατσίκα του.

Όταν υπάρχει ενσυναίσθηση οι κοινωνικές σχέσεις γίνονται ισχυρότερες.
Ψιλά γράμματα θα τα θεωρήσουν οι δήθεν . Οι δήθεν άνθρωποι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται και … θέλουν το καλό μας , που μας μιλάνε όταν θέλουν κάτι από μας και το ζητάνε με πλάγιο τρόπο και τους χαρακτηρίζει έντονη ανασφάλεια και έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης , όπως γράφει και η ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ.
Δήθεν μας άρεσε , δήθεν το καταλαβαίνουμε κι ας μην πήραμε μυρωδιά, το βλέπεις στο αμήχανο χαμόγελο που κοσμεί τα πρόσωπα των υποτιθέμενων μυημένων ,δήθεν έχω επίπεδο μεγαλύτερο από το δικό σου, δήθεν εγώ τα ξέρω όλα κι εσύ τίποτε, αυτοί είναι οι κύριοι υποστηρικτές της δήθεν εξέλιξης.

Πάντως το να μάθεις να βλέπεις το πρόβλημα όπως το βλέπει ο άλλος είναι μία από τις πολυτιμότερες δεξιότητες , που μπορούμε να αναπτύξουμε.
Και για να το ελαφρύνω λίγο , αυτό με το «νεφελοκεφάλαιο » τι είναι τώρα ; Λίγα οικονομικά ξέρω , αλλά ο καινούργιος όρος που διατυπώθηκε από τον άνθρωπο που διαχειρίστηκε τα οικονομικά της χώρας σε πολύ δύσκολες στιγμές , μου θυμίζει αυτό που έλεγα στην τραπεζική μου διαδρομή και μου το επανέφερε πρόσφατα η γραφή μιας συναδέλφου μου , ότι « δεν μπορούσα να βρω τρόπο να μεταφέρω τα χρήματα που έβλεπα – από τον επηρεασμό της καθημερινής ενασχόλησής μου– στον ύπνο μου , σε κάποιον από τους λογαριασμούς μου ».

Mε την ίδια συνήθεια σαν επίλογο θα σας παραθέσω ένα μικρό κομμάτι από το ποίημα «Άνθρωποι που ξέχασαν να είναι άνθρωποι» του μεγάλου μεταπολεμικού ποιητή – το «βρέχει στη φτωχογειτονιά » το ξέρουν όλοι – του Τάσου Λειβαδίτη :
Καμάρωναν σαν γύφτικα σκεπάρνια οι «ξέρεις ποιος είμαι εγώ »
Κι εμείς που ξέραμε ποιοι πραγματικά ήταν
δεν τους το μαρτυρήσαμε.
Χάρισμά τους ο κόσμος τους. Φτιάξαμε τον δικό μας.

Αρτα 16.02.2024