«Ο νόμος των διαδόχων» Γ.Κωτσοκώστας

Γράφει: Ο Κώστας Τραχανάς

Ο Λέων Σκλαβιτζής και η Σοφία Δομητατηνή είχαν χαρίσει στους Ρωμαίους, αρχές του 10ου αιώνα, έναν ανθό, τον Νικηφόρο. Ο απροσδόκητος θάνατος του νεαρού Λέοντα βασιλιά, αυτοκράτορα των Ρωμαίων, δημιουργεί πρόβλημα ηγεσίας,διότι ο Νικηφόρος είναι μωρό. Όμως μεθοδεύτηκε από τον πατριάρχη Νικόλαο και άλλους αυλικούς, να στεφθεί βασιλιάς ο Νικηφόρος Δρυηνός, ο Λύκος. Ο ψυχρός, απόμακρος και ευθυτενής Νικηφόρος Δρυηνός, ο δομέστικος των Σχολών,αποκτά τον περίφημο θρόνο των Σκλαβιτζήδων. Γίνεται βασιλιάς και αυτοκράτωρ των Ρωμαίων. Στρατιώτης ικανός και χαρακτήρας ακέραιος, επιπλέον ήρωας αγαπητός και ξακουστός. Οικογένεια δεν είχε, ήταν ένας άσημος υπηρέτης της βασιλείας, αγράμματος και ξένος της εξουσίας. Θεού θέλοντος θα τον είχαν υποχείριο. Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι όπως τα μεθόδευαν.
Θα παρέδιδε αργότερα την εξουσία ο συναυτοκράτωρ Νικηφόρος Δρυηνός στον μικρό Νικηφόρο, τον πραγματικό διάδοχο, όταν θα ενηλικιωνόταν;

Γι΄ αυτόν τον κύρη Νικηφόρο, τον Λύκο,άρχιζε η πιο δύσκολη και απαιτητική περίοδος της ζωής του.Η Κωνσταντινούπολη, οι εχθροί (Βούλγαροι, Ρως και Σαρακηνοί), οι άγνωστες προκλήσεις της βασιλείας. Κρατούσε στα χέρια του το πιο πολύτιμο έπαθλο της Οικουμένης, τη βασιλεία των Ρωμαίων. Αυτό ακριβώς που εποφθαλμιούσαν όλοι όσοι τον περιτριγύριζαν. Βασιλεύει ο Νικηφόρος πλέον στην Κωνσταντινούπολη,τον ομφαλό του κόσμου, το κέντρο του μεγαλείου, του πλούτου,της λατρείας,της σοφίας, τη βασίλισσα της Οικουμένης, την πόλη των πόλεων.
Ο Νικηφόρος ή Λύκος ορίζει νέους κανόνες και επιβάλλει νέες συνήθειες. Απλά και αναίμακτα έχει καταστείλει μία στάση με το χέρι του, χωρίς να προκαλέσει άμεσους κλειδωνισμούς. Κυρίως, όμως, είχε εκπέμψει ένα ξεκάθαρο και ευπρόσδεκτο μήνυμα: μόνο όποιος έχει λόγο θα φοβάται. Πλέον δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Ο βασιλιάς ήταν αμόρφωτος, αλλά δεν ήταν καθόλου αφελής ούτε άπειρος της εξουσίας. Το αντίθετο μάλιστα.
Ο Νικηφόρος Δρυηνός είχε παραμορφωμένη όψη που δεν είχε χρώματα, αισθήματα ή παλμό. Όσο άνευρο και ασάλευτο ήταν το πρόσωπό του τόσο βίαιο και επιδέξιο είχε αποδειχτεί το κορμί του όταν «αυτοστεφόταν», όταν περπατούσε το Ιερόκιρκο. Ο καινούργιος βασιλιάς των Ρωμαίων ήταν ένα τέρας-στην όψη, στην ψυχή ή και στα δύο…
Είχαν μπάσει,αυτοί οι αυλικοί και πατριάρχες που είχαν την παρεξουσία της αυτοκρατορίας, στο παλάτι, στην πιο περίοπτη θέση, ένα επικίνδυνο δυνάστη, ένα πανούργο θηρευτή, ικανό να ακροβατεί ανάμεσα στην ύβρη, την παραπλάνηση και την ωμή βία. Αφελείς και υπερόπτες, είχαν ανοίξει τα παράθυρα να μπει στον κόσμο τους ο πιο κρύος και δυσοίωνος χειμώνας…

Βασίλευσε ο Νικηφόρος δεκαπέντε χρόνια. Τριγύρω ειρήνη, εχθροί υποταγμένοι, φίλοι και σύμμαχοι πειθήνιοι.Εντός της Αυτοκρατορίας ησυχία, ασφάλεια, αφθονία.Το σακέλλιον γεμάτο. Οι θάλασσες δικές του, οι στεριές στους ορισμούς του, οι λαοί του ευτυχείς, ακμάζοντες και ευημερούντες. Ποτέ άλλοτε δεν είχε ανέλθει σε τέτοιο ύψος η αυτοκρατορία των Ρωμαίων. Βιώνανε μια εποχή χρυσή.
Έτσι έμπαινε στην χρυσή εποχή του ο κύρης Νικηφόρος, αυτός που κάποτε λεγόταν Δρυηνός, για να φανεί στη ζωή και το θάνατο Λύκος, ο υπό προθεσμία βασιλιάς, ο απάτωρ και ανέστιος. Ο Νικηφόρος Δρυηνός, ο Λύκος,ο βασιλιάς-στρατιώτης, ο άνθρωπος που είχε την τύχη να οδηγήσει την αυτοκρατορία στην κορυφή, πατώντας στέρεα στα κατορθώματα των προκατόχων του, προσθέτοντας σε αυτά τους δικούς του άθλους απολάμβανε την πανηγυρική δοξολογία στη Μεγάλη Εκκλησία, καθισμένος αναπαυτικά στο χρυσό, ολοπλουμιστό θρόνο του. Ο Νικηφόρος μπορούσε να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία. Το πλέγμα συμμάχων, φίλων και υποτελών που είχε δημιουργήσει, ήταν πανίσχυρο και φαινόταν στέρεο, όσο τουλάχιστον η πολεμική δύναμη των Ρωμαίων παρέμενε ικανό φόβητρο. Η επικράτηση ήταν πλήρης.
Επειδή ήταν αγράμματος ο Νικηφόρος είχε δάσκαλο τον μοναχό Αθανάσιο τον Κώνωπα. Ο Νικηφόρος υπήρξε κατά σειρά χωρικός, πολεμιστής, στρατηγός, βασιλιάς και τώρα αναγνώστης.

Ο Νικηφόρος Δρυηνός ανέβηκε στον κόσμο της απόλυτης εξουσίας.
Τελικά άξιζε να είσαι βασιλιάς!
Φάλαγγες, δρόμωνες, σίγνα, σημαίες, λάβαρα, χλαμύδες, υπεροπτικά λοφία, σάλπιγγες, βούκινα, υγρό πυρ, φρυκτωρίες, σπαθιά, στιλέτα, πολυχρόνια, ευχές, ιαχές, ζητωκραυγές, ίντριγκες, στάσεις, πορφύρες, πορφυρά μαξιλάρια, κατακόκκινες χλαμύδες, στέμματα, βασιλικά δαχτυλίδια,χρυσάφια, χρυσόβουλα, νόμοι, σιγίλια, ήδικτα, πορφυρές μελάνες, σέκρετα, γραφειοκρατίες, ναοί, μονές, ψηφιδωτά, κινστέρνες, αποβάθρες, εμπορικές στοές, ανάκτορα, κτίρια, Πριμαρμάτο, Ιερό Παλάτιο, Ιερόκιρκο, Πανλέκτιο, Λύκαντρο, Μεγάλη Εκκλησία, Ιππόδρομος, ναυτικοί, έμποροι, συγκλητικοί, ύπατοι, κόμητες, μάγιστροι, στρατηγοί, επίσκοποι, άεργοι άρχοντες, διεφθαρμένοι και ιδιοτελείς αξιωματούχοι, αέρινοι κίναιδοι, μυστηριώδεις και σοβαροί ερμαφρόδιτοι, ευνούχοι, χορεύτριες και εταίρες, βλοσυροί νέγροι, κομμερκιάρχοι, τουρμάρχες, δρουγγάριοι, πρωτοσπαθάριοι, σιλεντιάριοι, ασηκρήτες, οστιάριοι, σπαθάριοι, ανθύπατοι, μεναβλάτοι, σκουτάτοι, ακροβολιστές, βολιάτες, λογοθέτες του δρόμου, δομέστικοι των Σχολών, στρατηγοί των θεμάτων, κυαίστορες, πριμικήριοι, αποκρισάριοι, εξκουβίτες, πατριάρχες, δούλοι, δούλες, προδοσίες, όρκοι, μυστικά,πόλεμοι, τρεις φόνοι, όλα αυτά θα συναντήσουμε διαβάζοντας αυτό το συγκλονιστικό ιστορικό μυθιστόρημα.

Ένα πραγματικό μεγάλο και συγκλονιστικό μυστικό, που μπορούσε να συνταράξει συθέμελα την αυτοκρατορία, κρύβεται σε αυτό το ιστορικό μυθιστόρημα..
Ultima ratio regis =Ο τελευταίος λόγος ανήκει στον βασιλιά.
Η εξουσία θα μεταβιβαστεί έργω και όχι λόγω.
Ένας ευγενής παρά τη δύναμη, καταδεκτικός παρά το πνευματικό μεγαλείο, καλλιεργημένος αλλά πρακτικός, νέος και φέρελπις βασιλέας διαδέχεται ομαλά έναν άλλο, έναν πραγματικά μεγάλο αυτοκράτορα…
Ένας βασιλιάς, ένας βασιλεύων, ένας θρόνος της αυτοκρατορίας των Ρωμαίων. Ο Νικηφόρος Δρυηνός είχε ονομαστεί πάλι δομέστικος των Σχολών.
Έπρεπε ένας Αισχύλος ή ένας Όμηρος να τραγουδήσει την ιστορία του. Μάλλον η ιστορία του δεν χρειαζόταν εγκώμια. Χρειαζόταν δικαίωση…
Δεν είναι πρώτη φορά που συγγραφείς δίνουν φωνή σε ημιφωτισμένους ήρωες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, σε θύματα της επίσημης Ιστορίας ή σε ατραγούδιστους αντιήρωες της καθημερινής ζωής. Ο συμπατριώτης μας Γιάννης Κωτσοκώστας ξαναζωντανεύει από καιρό ξεχασμένα και φαινομενικά ασήμαντα και αξιοπερίεργα επεισόδια της ιστορίας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Μια υπέροχη αφήγηση.

Το βιβλίο αποτελεί εξαίσιο ανάγνωσμα, γεμάτο εντυπωσιακές εικόνες.
Όπως σε όλες τις συναρπαστικές ιστορίες, οι κεντρικοί χαρακτήρες,χαράσσονται στη μνήμη μας, ο συγγραφέας φιλοτεχνεί το πορτραίτο τους έπειτα από ενδελεχή έρευνα και λεπτή σχολαστικότητα.
Διαβάστε το.
Ο Γιάννης Κωτσοκώστας γεννήθηκε στη Ρόδο το 1978 και κατάγεται από τα Τζουμέρκα. Έχει σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων Αρχαιολογία (2001) και Ιστορία (2015). Ζει στην Άρτα, όπου και εργάζεται ως αρχαιολόγος. Είναι παντρεμένος με την Αθηνά και έχουν ένα υιό, το Γιώργο.
Εκδόσεις Πηγή 2019 σελ. 658