Γάμπαρη Αμβρακικού- της Μαρίας Τάτση. Εκδ. Γαβριηλίδης

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου

Μια γυναίκα, που η ιστορία της είναι σκληρή σε σκληρά χρόνια. Μνήμες που έχουν ερωτηματικά μέσα στις λέξεις, όπως του πατέρα και της μητέρας και είναι άλυτες και συχνά ακατανόητες πορείες. Για να γνωρίσουμε το ποιός είμαστε πολλές φορές πρέπει να ψάξουμε για το πώς γίναμε και τι ήμασταν. Και αυτό δεν είναι ούτε εύκολο αλλά και τις περισσότερες φορές πολύ επίπονο. Η ζωή από την ανάποδη πλευρά της, η τόλμη της συγγραφέως, της δικής μας Γεωργίας Τάτση να περάσει από έξι σταθμούς, ζωής και πένθους. Έξι φορές πένθος, το εσωτερικό μεγάλο τραύμα που κουβαλά ένα παιδί από τη γέννησή του και θα το συνοδεύει σε όλες του τις επιλογές, βλέμμα και σκέψεις. Το συλλογικό τραύμα που στην ελληνική κοινωνία πάντοτε θα λανθάνει όσο δεν μπορούμε ή δεν είμαστε έτοιμοι να το επεξεργαστούμε.

Όμως υπάρχει πάντοτε κι ένα τέλος, το τέλος της σιωπής, πόσο μάλιστα όταν αυτό γίνεται αφήγηση. Πάντοτε θα υπάρχει λίγο φως « Κάτω αναβόσβηναν απελπισμένες πυγολαμπίδες. Κι ήταν ικανός αυτός ο ελάχιστος φωσφορισμός να τρυπήσει, προς στιγμήν , το σκοτάδι.» Μια πορεία μέσα στο σκότος με πυγολαμπίδες, με μικρές ρωγμές φωτός , η επιβίωση, η συνέχεια. Δύσκολες νύχτες με κρυμμένα μυστικά μέσα σε φακέλους και ιστορίες που κρύβουν συχνά οικογένειες και τα στόματα. «Ζούσαμε στο σκοτάδι και είχαμε μπροστά μας το φως, ζούσαμε στην απελπισία κι είχαμε μπροστά μας την ελπίδα». Μια πραγματεία πάνω στο σώμα- σήμα, πάνω στην μνήμη μνήμα. Μια βαθιά ψυχανάλυση εσωτερικής βύθισης και στοχασμού. «Πηγαίναμε προς τον παράδεισο βαδίζοντας προς το αντίθετό του…».Την ευχαριστούμε για την τεράστια συγκίνηση που μας πρόσφερε η συγγραφέας, η δική μας Γεωργία Τάτση.