ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΡΤΑΣ «Ας χαλαρώσουμε λίγο. Δεν καταστράφηκε η Αριστερά, ούτε ηττήθηκε εξαιτίας των άδειων θέσεων στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου».

Σε ανακοίνωσή της η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΡΤΑΣ με αφορμή τη συζήτηση για την απουσία της ηγεσίας της Αριστεράς από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου, μεταξύ άλλων αναφέρει: «Στα social media, στα sites και στις πρωινές εκπομπές, η φωτογραφία των κενών θέσεων που προορίζονταν για τους προέδρους των κομμάτων της προοδευτικής αντιπολίτευσης κυριάρχησε στον απόηχο της κηδείας του σπουδαίου Διονύση Σαββόπουλου .

Και τι δεν έχει ακουστεί, και τι δεν έχει γραφτεί μέσα σε λίγες ώρες, τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά.
Δεν γνωρίζουμε τους λόγους που οι Ανδρουλάκης, Φάμελλος και Κουτσούμπας δεν παρευρέθηκαν. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έστειλε εκπρόσωπο τον Γραμματέα της ΚΟΕΣ του κόμματος. Ο Αλέξης Χαρίτσης, ο Πρόεδρος της Νέας Αριστεράς έδωσε τη δική του εξήγηση. Έγραψε στα social media: «Τις τελευταίες μέρες “έλιωσα” τους δίσκους του Σαββόπουλου. Είχα χρόνια να το κάνω. Αλλά η συγκίνηση ήταν η ίδια, γνήσια και δυνατή. Όπως και τότε, όπως θα είναι πάντα. Παρόλη τη μεγάλη απογοήτευση από την πολιτική του στάση εδώ και χρόνια.

Και τα τραγούδια του δεν γίνεται να πάψουν να αγγίζουν την ψυχή μας, γιατί
Γεννηθήκαμε με τη “Συννεφούλα”.
Μεγαλώσαμε με “Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη” και “Καραγκιόζη”.
Μάθαμε μουσικά γράμματα με τον “Μπάλο” και “Το περιβόλι του τρελού”.
Προσεγγίσαμε το σύμπαν του Ντίλαν και το ροκ συνολικά μέσα από τον “Άγγελο εξάγγελο” και τον “Παλιάτσο και τον ληστή”.
Συγκινούμασταν όταν βλέπαμε τον πατέρα να δακρύζει κάθε φορά που άκουγε “του ’60 τους εκδρομείς”.
Χορέψαμε μεθυσμένοι το “ροκ ζεϊμπέκικο” της Μπέλου.
Πολιτικοποιηθήκαμε με τη “Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ” και το “Κιλελέρ”.
Γι’ αυτό, χθες, την ώρα της κηδείας, επέλεξα να τον αποχαιρετήσω ακούγοντας σε λούπα την αριστουργηματική “Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη”.

Το θεώρησα πιο τίμιο από το να σταθώ στη Μητρόπολη δίπλα στον Άδωνη Γεωργιάδη και το μισό υπουργικό συμβούλιο και να ακούω τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αποχαιρετά τον “φίλο του τον Νιόνιο”.
Ακούω την κριτική και την καταλαβαίνω. Παραμένω αμφίθυμος, αλλά σταθερά συγκινημένος.»
Διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς με αυτή τη στάση, δεν μπορεί να αμφισβητήσει την εντιμότητα από την οποία εκκινεί.

Ο Νιόνιος της μεταπολίτευσης και της αριστεράς ή ο Διονύσης των ελίτ;

Ας το πάμε ανάποδα: Ο Σαββόπουλος, αναμφίβολα, υπήρξε ένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας• ήταν και θα είναι μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Λίγοι έχουν σημαδέψει τόσο πολύ την κουλτούρα, την πολιτισμική ταυτότητα και την καθημερινότητα ενός λαού.

Πέραν όμως του αριστουργηματικού και απρόβλεπτου δημιουργού, ο Σαββόπουλος είχε και την πολιτική του πλευρά, που δεν θα μπορούσε παρά να προκαλεί, τόσο πληθωρική όσο ήταν και η καλλιτεχνική του παρουσία. Ο Νιόνιος της μεταπολίτευσης, που τραγουδήθηκε από τους αριστερούς σχεδόν όσο και ο Μίκης, έγινε μετά τη δεκαετία του ’80, και ιδιαίτερα τα τελευταία 20–30 χρόνια, μια φιγούρα που σε πολλά ταυτίστηκε με την εξουσία και τη δεξιά.

Αυτή η αντινομία προσλαμβάνεται διαφορετικά από τον καθένα. Άλλος διαχωρίζει τον δημιουργό Σαββόπουλο από τον πολιτικό Σαββόπουλο, άλλος νιώθει πικρία ή και προδοσία, άλλος εξυμνεί ακριβώς αυτό το γεγονός- ότι «ένωσε» τις δύο αλληλοσπαρασσόμενες Ελλάδες της μεταπολεμικής ιστορίας. Πάντα όμως επανερχόταν όσο ήταν εν ζωή και όπως φαίνεται ακόμα και μετά θάνατον: Ο Σαββόπουλος με το μακρύ μαλλί ή ο κουρεμένος;

(….) Εάν κανείς διαφωνεί ή βρίσκεται απέναντι στις πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές και τοποθετήσεις του αποθανόντος, έχει υποχρέωση να παρευρεθεί στον τελευταίο αποχαιρετισμό; Ή μήπως μια τέτοια στάση θα ήταν υποκριτική και αναντίστοιχη;

Τραβηγμένο υποθετικό ερώτημα: Αν στην κηδεία του Θεοδωράκη εμφανίζονταν η Λατινοπούλου, ο Πλεύρης, ο Βελόπουλος – ή βάλτε όποιο όνομα θέλετε -πώς θα ερμηνευόταν ; Ως μεγαλοθυμία και τιμή στον αποθανόντα ή ως υποκριτική εμφάνιση για τη φωτογραφία; Έχουν χυθεί τόνοι διαδικτυακής μελάνης για να γραφτούν αναλύσεις επί αναλύσεων σχετικά με τον «συντηρητικό» Σαββόπουλο που τραγουδήθηκε με πάθος στους αγώνες για τη Δημοκρατία. Ο Σαββόπουλος ήταν η Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη και η Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη, ήταν όμως και εκείνος που εξέφρασε την άποψη πως πρέπει οι μετανάστες και οι τοξικοεξαρτημένοι να μεταφερθούν σε «νησιά με λίγους κατοίκους».

Ας χαλαρώσουμε: Δεν καταστράφηκε δα και η Αριστερά από αυτό
Πιθανόν να έπρεπε, για τους «τύπους», η πολιτική ηγεσία της προοδευτικής και αριστερής αντιπολίτευσης να δώσει το παρών. Αν το σκεπτικό του Χαρίτση ερμηνεύει και την απουσία των υπολοίπων, δεν θα τους ρίξουμε στην πυρά. Όχι γι’ αυτό τουλάχιστον.

Θα πει κανείς: ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είπε μπροστά στον Κ. Μητσοτάκη και το υπουργικό συμβούλιο ότι η χώρα παραμένει αποικία και οικόπεδο. Και χειροκροτήθηκε από όλη τη Μητρόπολη, πλην των κυβερνητικών «θέσεων».

Όμως, ας χαλαρώσουμε λίγο. Δεν καταστράφηκε η Αριστερά, ούτε ηττήθηκε εξαιτίας των άδειων θέσεων στην κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου. Είναι τελικά ζήτημα οπτικής και υποκειμενικής αντίληψης να κριθεί η στάση των πολιτικών προσώπων της αριστεράς και του προοδευτικού χώρου.
Μπορεί ο Σαββόπουλος να τους «γιαούρτωνε» με χαρά

Τέλος, μήπως και ο ίδιος ο Σαββόπουλος να επικροτούσε τη στάση τους; Άλλωστε, όπως έχει γράψει:
«Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις,
εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις,
παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα,
απ’ το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα.»