H ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821
Υπό του Πρωτοπρεσβυτέρου
Ιωάννου Λάκκα-Θεολόγου
Συντ/χου εκπ/κού
Ο λόγιος Κρητικός και δάσκαλος της ρητορικής Φραγκίσκος Σκούφος έγραφε: <<Μίλησε κι’εσύ ω ουρανέ, ειπές κι εσύ με ακτινοβόλο γλώσσα, της χριστωνύμου Ελλάδος τες δόξες….. Αν ο Εωσφόρος σε έγδυσε από τους αγγέλους, το Ελληνικόν γένος τόσους και τόσους αγίους σου έδωσε, οπού δεν φαίνεσαι πλέον ουρανός, Αμή, χωρίς καμίαν υπερβολήν, όλος φαίνεσαι μία Ελλάδα>>.
Η επανάσταση του 1821 κρύβει στα σπλάχνα της μια ανεπανάληπτη πνευματική πραγματικότητα συγκριτικά με τις άλλες επαναστάσεις, σαν τη Γαλλική, ή τα ποικίλα απελευθερωτικά κινήματα. Εκείνες έγιναν για εγκόσμιες επιδιώξεις, για ωφελήματα υλικά. Το 1821 διαποτίζεται από το βασικό στοιχείο του θαύματος, που είναι η πίστη στο Θεό. <<Ο Θεός υπέγραψε, όπως έλεγε ο Κολοκοτρώνης, την ελευθερία των Ελλήνων>>. <<Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος>> γίνεται ο ξεσηκωμός. <<Εγέρθητε, χριστιανοί ήρωες. Ο Κύριος των δυνάμεων είναι μεθ’ ημών, υπέρ της ελευθερίας του γένους ο αγών, υπέρ της ελευθερίας της πίστεως μάχεσθε. Ευλογείτε, ενθαρρύνεσθε, κανείς ας μη λείψει από τον ιερόν τούτον πόλεμον>> έγραφε η επαναστατική προκήρυξη των τριών νησιών ύδρας, Σπετσών και ψαρρών το 1821. Και η Γ’ Εθνική συνέλευση διακήρυξε στην Τροιζήνα το 1827 ότι <<ότι ως χριστιανοί, ούτε ήτο, ούτε είναι δυνατόν να πειθαρχήσουμεν δεσποζόμενοι από θρησκομανείς Μωαμεθανούς, οι οποίοι κατεπάτουν τας αγίας εικόνας, κατεδάφιζον τους Ιερούς Ναούς, κατεφρόνουν το ιερατείον, υβρίζοντες το θείον όνομα του Ιησού, του Τιμίου Σταυρού και μας εβίαζον ή να γίνωμεν θύματα της μαχαίρας των, αποθνήσκοντες χριστιανοί, ή να ζήσωμεν Τούρκοι, αρνηταί του Χριστού και οπαδοί του Μωάμεθ.
Πολεμούμεν προς τους εχθρούς του Κυρίου μας… ο πόλεμός μας δεν είναι επιθετικός, είναι αμυντικός, είναι πόλεμος της δικαιοσύνης και της αδικίας>>. Αλλά από πού άντλησαν το θάρρος και εθαυματούργησαν οι Έλληνες του 21; Που αλλού από την πίστη προς το Θεό; Ο Κολοκοτρώνης πριν από κάθε μάχη γονυπετής απευθύνεται προς την Παναγία. <<Απέ εκατέβηκα κάτου>> γράφει στα << απομνημονεύματά του>> <<ήτον μια Εκκλησιά εις τον δρόμον (η Παναγία στο Χρυσοβίτσι) και το καθησιό μου ήτον όπου έκλαιγα την Ελλάς: <<Παναγία μου βοήθησε και τούτην τη φοράν τους Έλληνες για να εμψυχωθούν και επήρα έναν δρόμο κατά την Πιάνα>>.
Ο Κανάρης πριν από την ανατίναξη της Τουρκικής ναυαρχίδας κοινωνεί των αχράντων Μυστηρίων και όταν γυρίζει σώος και νικητής πηγαίνει ξυπόλητος στο Ναό να δοξολογήσει το Θεό. Δεν είναι όμως μόνο οι ψυχές των πρωτεργατών της Επανάστασης που πυρπολούνται από την πίστη προς τον Θεό. Είναι ο σκλαβωμένος λαός. Ο Γάλλος ιστορικός Πουκεβίλ, αυτόπτης μάρτυρας του αγώνα, πρόξενος της Γαλλίας τότε στην Πάτρα, γράφει: Όταν τα Ελληνικά όπλα άρχισαν να κροτούν, οι κάτοικοι των κοιλάδων του Αλφιού αθρόοι προσέρχονται εις τας Εκκλησίας και τα σήμαντρα συνεχώς ηχούν. Οι ιερείς ποιούνται λητανείας… Αι γυναίκες αναρτούν τους νυμφικούς αυτών στεφάνους επί της εικόνος της Παναγίας….. Οι γέροντες γονυπετείς προσεύχονται….>>.
Ολόκληρο λοιπόν το Έθνος αποτελεί μια στρατιά προσευχομένων πιστών. Δεν στηρίζεται, θα έλεγα, τόσο στην ακαταμάχητη δύναμη πυρός, όσο στην αδαπάνητη δύναμη της πίστης του. Και αν θαυματούργησε στην πίστη το οφείλει.-