Η μαθήτρια του Μουσικού Σχολείου Άρτας, Λίνα Ράπτη, μιλά στην ΗΧΩ για την πρωτιά της
18.455 μόρια και ο δρόμος για τα αμφιθέατρα της Ιατρικής
Τι άλλο από αισιοδοξία! Με αυτή τη λέξη-σύνθημα, οι 18άρηδες που αρίστευσαν στις φετινές Πανελλαδικές Εξετάσεις, δίνουν τον τόνο στην προσπάθεια για την οικοδόμηση μιας Ελλάδας με καλύτερες υποδομές στο εκπαίδευσης αλλά και εργασίας μετά. Είναι παιδιά με δεξιότητες, ανοιχτούς ορίζοντες, όνειρα, ερεθίσματα που ωστόσο, ένιωσαν τα στρεβλά ενός εκπαιδευτικού συστήματος. Τι περιμένουν από το κράτος; Αξιοκρατία, κυρίως, και όχι μεγάλα λόγια.
Ο λόγος για την Λίνα Ράπτη, ένα κορίτσι της πόλης μας, μαθήτρια του Μουσικού Σχολείου Άρτας, η οποία μίλησε για την εμπειρία των Πανελληνίων, φτάνοντας τα 18.455 μόρια, γράφοντας, μάλιστα 18,4 στη Χημεία – που όπως όλοι γνωρίζουμε τα θέματά της ήταν υπέρ του δέοντος δύσκολα – στοχεύοντας πλέον σε μια Ιατρική Σχολή και περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, αλλά και την περίοδο των εξετάσεων λόγω των εξαιρετικά δύσκολων φετινών θεμάτων
Είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια μικρή συζήτηση μαζί της. Για τα όνειρά της, τις προσδοκίες της, για το πώς βλέπει να διαμορφώνεται το μέλλον της στην Ελλάδα.
Η συνέντευξη:
ΕΡ: Η πορεία προς τις πανελλαδικές περιβάλλονται από ένα μύθο. Η ατελείωτη κούραση, το διάβασμα, να ξεχάσεις ότι ζεις και όλα τα συναφή. Είναι αναγκαίο…κακό; Πώς το βιώσατε?
Απ: Η περίοδος αυτή είναι περίοδος μεγάλων απαιτήσεων και βιώνεται ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού. Είναι δυσανάλογα μεγάλες οι απαιτήσεις των εξετάσεων σε σχέση με τις γνώσεις και παροχές του εκπαιδευτικού συστήματος.
Υπάρχει γενικότερα η αίσθηση ότι ό,τι και να κάνεις δεν είσαι ποτέ αρκετός. Πρέπει να βρίσκεσαι σε μια διαρκή διαδικασία να αποδεικνύεις ότι το λιγότερο που σου επιτρέπεται είναι να αριστεύσεις. Αυτό είναι εκτός πραγματικότητας, θέτει υπεράνθρωπες απαιτήσεις και αγνοεί την ψυχολογική επίπτωση που μπορεί να έχει αυτή η προσπάθεια σε ένα παιδί 17 ετών το οποίο καλείται να στερηθεί άλλες ανάγκες της ηλικίας του για να αφοσιωθεί στον στόχο.
Φυσικά και αξίζει τον κόπο, αλλά ας γίνει αυτή η προσπάθεια με ένα διαφορετικό τρόπο, λιγότερο ψυχοφθόρο.
ΕΡ: Αξιοκρατία ισότητα ευκαιριών ισονομία. Είναι οι τρεις αρχές πάνω στις οποίες οικοδομείται ένα υγιές κράτος.
Πλέον ετοιμάζεστε για τα αμφιθέατρα κάποιας Ιατρικής σχολής. Θεωρείται ότι έτσι όπως είναι δομημένη η κοινωνία μας δίνει ίσες ευκαιρίες στους νέους να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους να προοδεύσουν?
Απ: Ενώ μιλάμε για δωρεάν παιδεία οι επιδόσεις των παιδιών εξαρτώνται από την οικονομική δυνατότητα των γονέων. Αν οι γονείς δεν έχουν τη δυνατότητα της παροχής εξωσχολικής βοήθειας η επίτευξη, ιδιαίτερα των υψηλών στόχων, ακόμη και στις καλύτερες των περιπτώσεων είναι σχεδόν αδύνατη. Αυτό σίγουρα κατηγοριοποιεί τους υποψήφιους όχι μόνο με βάση τις γνωστικές ικανότητες, αλλά με κοινωνικοοικονομικά κριτήρια.
ΕΡ: Τα τελευταία χρόνια αυτά της κρίσης ακούμε όλο και πιο συχνά από τα στόματα των νέων «δεν θέλω να μείνω στην Ελλάδα στο εξωτερικό οι συνθήκες είναι καλύτερες. Η Ελλάδα μου φαίνεται αφιλόξενη για ένα νέο.». Ποια η γνώμη σας?
Απ: Όλοι θέλουμε να βγούμε στο εξωτερικό είτε για σπουδές είτε για το επάγγελμα. Αυτό σαφώς είναι κρίμα, αλλά για να στηρίξεις τη χώρα σου θα πρέπει να έχουν φροντίσει οι ιθύνοντες να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις και τα κίνητρα για να μείνουμε εδώ, στη χώρα που θέλουμε να τη δούμε να ανακάμπτει και να εξελίσσεται. Με τις τρέχουσες προϋποθέσεις είναι κρίμα ένα παιδί που έχει όνειρα για ένα μέλλον πιο δημιουργικό να συμβιβαστεί σε μια μετριότητα, δεν έχει νόημα.
ΕΡ: Φοιτήσατε στο Μουσικό Σχολείο Άρτας. Ένα σχολείο καταξιωμένο και γνωστό πλέον σε όλη την Ελλάδα μέσω ανταλλαγής φιλοξενιών από άλλων σχολείων συναυλιών δράσεων αλλά και δραστηριότητες εκτός Ελλάδας. Σίγουρα οι εμπειρίες είναι πολλές. Αποτελεί αυτό εφόδιο για το μέλλον?
Απ: Οι εμπειρίες μου στο Μουσικό Σχολείο είναι ανεκτίμητες. Ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μουσική για μένα. Είναι εμπειρίες οι οποίες έχουν χαραχθεί στην μνήμη μου και θα με συνοδεύουν σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Οι αξίες του σεβασμού, της πειθαρχίας και της ομαδικότητας με τις οποίες ήρθα σε επαφή με τον σωστότερο τρόπο είναι εφόδια ανεκτίμητα. Δεν θα το άλλαζα με τίποτα, δεν θα μπορούσε κανένα άλλο πλαίσιο να μου δώσει αυτά που πήρα. Είναι εντελώς διαφορετικό το είδος των σχέσεων που αναπτύσσονται μεταξύ των παιδιών και σε αυτό παίζει καθοριστικό ρόλο η συνύπαρξη και η αλληλεπίδραση των παιδιών όλων των ηλικιών στα μουσικά σύνολα. Ο σεβασμός και η συνεργασία που απαιτεί αυτή η διαδικασία με κοινό στόχο είναι η μεγαλύτερη εμπειρία ωρίμανσης που μπορεί να βιώσει ένα παιδί στην περίοδο της εφηβείας του. Ευχαριστώ όσους από τους καθηγητές μου συνέβαλαν σε αυτό, ξεχωριστά όμως θα ήθελα να ευχαριστήσω την κα Ζιώρη, διευθύντρια του Μουσικού Σχολείου και την κα Γκιοσά, υπεύθυνη εκπαιδευτικό της Γ’ Λυκείου, για την κατανόηση και την αμέριστη συμπαράστασή τους στην επίτευξη του στόχου μου.
ΕΡ: Είστε, λοιπόν, εκτός από ένα κορίτσι που διέπρεψε στις εξετάσεις, και μια καλλιτέχνης. Παίζεται σαξόφωνο, ντραμς, χορεύεται κλασσικό μπαλέτο αλλά και χιπ-χοπ. Πείτε μας πως οραματίζεστε το δέσιμο αυτών των τεχνών με την Ιατρική? Γιατί σίγουρα συνδέονται.
Απ: Σίγουρα θα συνδυάσω τη μουσική, το χορό και οτιδήποτε άλλο με την Ιατρική.
Εννοείται πως συνδυάζονται δεν χωράει αμφιβολία σ’ αυτό και μάλιστα είναι απαραίτητο γιατί σε μια τόσο απαιτητική σχολή η εκτόνωση και η αποσυμπίεση είναι αναγκαία προϋπόθεση και ειδικά όταν γίνεται μέσα από μια τόσο υγιή και ελεύθερη μορφή έκφρασης. όπως είναι ο χορός και η μουσική. Η Ιατρική είναι μια πολύ απαιτητική σχολή όσον αφορά το γνωστικό αντικείμενο και την ψυχολογική συμμετοχή και οποιαδήποτε μορφή τέχνης μπορεί να ισορροπήσει τις τεράστιες αυτές απαιτήσεις.
Νομίζω ότι δεν υφίσταται το δίλημμα ή η σχολή ή η τέχνη, αφού όχι μόνο συνδυάζονται αλλά και αλληλοσυμπληρώνονται. Σίγουρα δεν θέλω να βγούνε από την ζωή μου. Άλλωστε και η Ιατρική είναι τέχνη και αν δεν έχεις αφοσίωση και έμπνευση δεν μπορείς να δημιουργήσεις.