Περιμένοντας τους βαρβάρους...

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου

Περιμένοντας τους βαρβάρους και πιστεύοντας πως η βαρβαρότητα έρχεται μαζί τους τελικά διαπιστώνουμε πως ίσως και να μη μας χρειάζονται οι κάθε είδους βάρβαροι αλλά να την έχουμε κι εμείς στην δική μας κοινωνία, μικρή ή μεγάλη καιί σως να μην μπορούμε εύκολα να την εκδιώξουμε από κει. Μελετητές και φιλόσοφοι διαπίστωσαν τελικά πως η βαρβαρότητα βρίσκεται ή μάλλον έχει την καταβολή της στην αρχή του πολιτισμού μας και είναι κάπως μάταιο να εξεγείρεται κάποιος εναντίον της μιας και ο ίδιος τελικά θα πέσει θύμα της. Πώς είναι δυνατόν να διαφυλαχθεί το ανθρώπινο αγαθό της παιδείας, των ελευθεριών του ανθρώπου της ισότητας και της δικαιοσύνης πριν γίνουν απλά ιδεολογήματα που θα μείνουν λέξεις και φτερά στα στόματα λαοπλάνων και ύπουλων της – και κατά της Ανθρωπότητας;

Πώς δεν θα πέσουμε σ΄έναν στείρο ιδεολογισμό όπου θ΄αναπαράγει κενές και χωρίς σημασία λέξεις επιβιώνοντας σ΄έναν στείρο πολιτισμό που θα κινείται –όπως τελικά κινείται σήμερα στους ρυθμούς του χρήματος και στους κανόνες της παγκόσμιας οικονομίας, των ξαφνικών ασθενειών και ιών, διαλύοντας και ισοπεδώνοντας έθνη, βάζοντάς τα να αλληλοσκοτώνονται ώστε το παγκόσμιο σύστημα να λειτουργεί “αρμονικά” με τα τεράστια χάσματα και διαφορές;
Πώς θα προστατευθούν οι κάθε είδους μειονότητες που διασχίζουν όλο τον πλανήτη ξεριζωμένοι από πατρίδες και προγονικές εστίες, ενώ ο πολιτισμός μας σήμερα ο τόσο υψηλός και αξιοθαύμαστος συνεχίζει να παράγει τέρατα; Ακόμη και σε ζητήματα θρησκευτικής ανοχής σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις. Πόσο τρωτά είναι όλα;
Πώς θα διασφαλιστεί μια ισότιμη και ικανή παιδεία για όλους ώστε να πάρουν το χρίσμα του Ανθρώπου, του πολίτη , του συμπολίτη και να μην περιφέρονται και δρούν σα θηρία ή βάρβαροι, μέσα στην άγνοια και την ημιμάθεια μέσα στο σκότος του μεσαιωνισμού και της ακρότητας που δυστυχώς ιστορικά δημιούργησε παρά έλυσε οποιοδήποτε πρόβλημα.
Πώς θα υπάρχει μια σωστή και ανθρωπιστική παιδεία από την πρώιμη ηλικία του κάθε ανθρώπου που θα τον ορίσει δημιουργό της τύχης του και θα τον προσδιορίζει μέσω του γενικού διαφωτισμού που θα λαμβάνει αργότερα σε όλη του τη ζωή; Γιατί η παιδεία είναι για όλη μας τη ζωή, είναι μόνιμη και διαρκής από τη στιγμή που γεννιόμαστε έως τη στιγμή που κλείνουμε τα μάτια μας.

Πώς θα καταφέρουμε κάθε φορά ν΄ αναγνωρίσουμε τους βαρβάρους που έρχονται με τη μάσκα του υπερασπιστή, του λυτρωτή , του συνεργάτη του φίλου και τελικά υπηρετούν τη βαρβαρότητα; Αλλά και πώς θα καταφέρουμε ν΄αντισταθούμε στη βαρβαρότητα που ενέχει την τρυφή, την παραίτηση , την μοιρολατρία αλλά και συχνά τον απλούστατο αγώνα της πρωτογενούς επιβίωσης όταν σου έχουν στερήσει τα πάντα και πολεμάς για τα αυτονόητα. Πώς άραγε φορώντας πλέον μας όλοι μάσκες;

Σχόλια
Η νέα χρονιά μας βρήκε όλους τους πολίτες να έχουμε μια καλή και θετική διάθεση κόβοντας τις καθιερωμένες βασιλόπιτες, η ένωση εφέδρων στον πρωτομάστορα, ο δήμος Αρταίων , ή ένωση αποστράτων αξιωματικών νομού Άρτης αλλά και οι ΕπιΣτήθιες φίλες. Κι άλλοι σύλλογοι, ομάδες και μακάρι αυτές οι κινήσεις και εκδηλώσεις να καταγραφούν ως μια κίνηση καλής θέλησης των πολιτών που ενωμένοι μπορούν να καταφέρουν τόσα πολλά σε δύσκολους καιρούς και να διδάξουν την έννοια του άστεως και της ανθρώπινης συμβίωσης που είναι ο σεβασμός και η αλληλουποστήριξη. Δύσκολες στροφές, σκοτεινά μονοπάτια, κι όμως πάντα υπάρχουν κάποιοι που σιωπηλά επαγρυπνούν για πολλά, ξέρουν να εργάζονται αθόρυβα και ουσιαστικά όταν άλλοι κραυγάζουν και κινούνται σπασμωδικά για ν΄αναδείξουν ένα υπερφίαλο εγώ.

Δυστυχώς οι βάρβαροι συχνά όπως αναφέρει και ο Αλεξανδρινός δεν έρχονται, γιατί πολύ απλά βρίσκονται δίπλα μας και γύρω μας, κοιμούνται στο ίδιο μαξιλάρι με μας, αναπνέουν τον ίδιο αέρα και βλέπουν τον ίδιο ουρανό. Ούτε πάλι αρκεί πάντα η παιδεία για να εν- ανθρωπίσεις μια φύση. Χρειάζονται πολύ περισσότερα και πολύ πιο περίπλοκα τα οποία ξεκινούν από ένα ανθρώπινο περιβάλλον όπου μπορείς να ανασάνεις αρχικά τον καθαρό αέρα και μετά να εξασκήσεις το ελεύθερον και έυψυχον.
Δύσκολη αυτή η αγωγή σε μια χώρα που αν και γέννησε και εξέθρεψε τη δημοκρατία τελικά έχασε κάθε μέτρο από έναν εύπιστο και ημιμαθή λαό, που πίστεψε πως ένα λαμπρό παρελθόν και ιστορία θα του εξασφάλιζε μονίμως την έξοδό του από την βαρβαρότητα ενώ σιγά σιγά βυθιζόταν όλο και περισσότερο, όλο και πιο γλυκά, όλο και πιο σιωπηλά χωρίς να έχει ξυπνήσει ακόμη. Απαιτούνται αντιστάσεις κι αυτό είναι ένα δύσκολο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης να μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να ονομαστεί Εφιάλτης, Ελπήνωρ, ή στη καλύτερη περίπτωση Ηρόστρατος.

Δυστυχώς η βαρύτητα δεν ανήκει στον πολιτισμό, ποτέ δεν ήταν χαρακτηριστικό, μιας και εμπεριείχε πάντα τον άνεμο, την πνοή και το όραμα, το φως, σε αντίθεση με το πηχτό και βαρύ σκοτάδι της βαρβαρότητα που ισοπεδώνει και καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της. Παλιά πίστευα πως η βαρβαρότητα είχε την μορφή τεράτων όπως τους έπλαθαν οι εικονογάφοι του μεσαίωνα, μαζί με τα τέρατα στην Παλαιά Διαθήκη, στο απόκρυφο του Ενώχ αλλά και στο Ταλμούδ. Ο Λεβιάθαν,ο Λόταν, άλλα και χίλιες άλλες δυό εκδοχές κάθε λαού και μυθολογίας, κάθε ανθρώπινης φαντασίας και σκοτεινής σκέψης.

Τελικά όμως μεγαλώνοντας κι έχοντας διανύσει πολλούς δρόμους και χώρες κατάλαβα πως το χειρότερο τέρας λέγεται άνθρωπος. Και το ακόμη χειρότερο δεν είναι αυτό που τον ονομάζουμε εχθρό αλλά “οικείο”, φίλο, συνταξιδιώτη της ζωής. Είναι αυτός που σου πατά τα άνθη, είναι το χέρι που σε ρίχνει από τη σκάλα, είναι αυτός που μπορεί και βασανίζει και το βράδυ μπορεί και κοιμάται τον ύπνο του καλά οριοθετημένο και περιφρουρημένο από τα δάχτυλα της βαρβαρότητας…Όσο κι αν τους περιμένουμε τους βαρβάρους, τελικά πάντοτε θα πέφτουμε επάνω τους…..