Σαν Σκέψη Φαντασίαs Και Συχνότητας

(κείμενο εξοικείωσης σε συνέχειες )

Του Χρήστου Νιάρου – Μελβούρνη

Το ταξίδι αποτελεί πράξη ελευθερίας και ανανέωσης. Το ταξίδι βρίσκεται συνεχώς στην καθημερινότητα μας. Την κινεί, την γεμίζει και της δίνει ένα νόημα. Ταξίδι, να μπει δηλαδή μια τάξη, μια σειρά στα δρώμενα της ζωής των στιγμών. Το φευγαλέο, το ιδεατό, το φανταστικό, το άμεσο, το γνώριμο και το άγνωστο ζητάνε να φιλτραριστούν και να επαναπροσδιοριστούν στο αργότερα της ανάμνησης τους. Δηλαδή που. Στο χρόνο και στο χώρο. Στο άμεσο πεδίο μας, στο κοντινό μας αλλά και στο άπιαστο και στο μακρινό εκεί υπάρχουμε. Στο εκεί τους δηλαδή που συνυπάρχουμε. Στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο όνειρο της που ανανεώνεται και στο φως που μας περιμένει και μας λούζει, το κάδρο και το βιβλίο της ζωής μας κοιτάει και μας ακουμπάει.

Σε κάθε πρόταση και επιφώνημα στο πλήθος που μας τραβάει στην χοάνη της συνήθειας του και των πολλών πληροφοριών που Την γεμίζουν, (ή την πελαγώνουν ή την αφήνουν αδιάφορη) το θέλω των διακοπών, το θέλω και το έχω ανάγκη να αλλάξω εικόνα και ήχους δεν γίνεται λυτρωτικό με το πάτημα ενός κουμπιού. Η αλλαγή περιβάλλοντος, τόπου και χρόνου γίνεται προορισμός απαραίτητος. Νοσταλγία, θύμηση και απόλαυση συμπορευόνται μαζί του. Το Τρίπτυχο συγκερασμών αντίστοιχων της αμβροσίας, του παράπονου και της στιγμής συγκατοικούν με τα μέσα σου. Κωδικοί εσόδων ή εξόδων δεν κρίνονται απαραίτητοι.
Δεν ξέρω αν η ζωή είναι ταξίδι πρώτο ή τελευταίο. Όπως και δεν γνωρίζω ποιος είναι και ο απόλυτος ορισμός τους. Άλλωστε σε γνώριμα και απάτητα μονοπάτια του νου και του σώματος πάντοτε κολυμπάμε και περπατάμε. Εκεί κάνουμε και μεροκάματα, νυχτοκάματα, πορείες και χαλαρότητες στιγμιαίες και εξακολουθητικές. Το σίγουρο είναι ότι η αναγκαιότητα του ταξιδιού αποτελεί μια πρόκληση.

Δεν ξέρω επίσης αν είμαστε μονίμως ή παροδικά σε ταξίδι. Ενδεχομένως νάναι το όριο μας. Άλλωστε και οι διακοπές, το διάλειμμα από την επανάληψη των ωρών και των ωραρίων, μας ανανεώνει και μας συμπληρώνει. Ερχόμαστε πιο κοντά με το συμπέρασμα της πορείας μας και δηλώνουμε παρών στην στιγμή που ζούμε. Αλλά και σε κάποια άλλη τους στιγμή ξαναβρισκόμαστε όταν την διηγούμαστε και την μοιραζόμαστε την περιπέτεια και το πεπερασμένο των ταξιδιών. Παράλληλα και κάθετα υπάρχουμε με οτιδήποτε και ότι μας γεμίζει την διάθεση και τον στοχασμό μας. Το νιώθουμε πολλαπλά δηλαδή κάθε κομμάτι και μυρουδιά του ταξιδιού. Βρισκόμαστε στης ψυχής και στου μυαλού το παρακάτω, το παραπέρα, όπως θα’ λεγε και λέει και ένα τραγούδι του Δημήτρη Μητροπάνου, σε στοίχους του Οδυσσέα Ιωάννου και σε μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου. Στην χούφτα των στιγμών αλλά και των φωνών που έχουν απομείνει πια στο χορό της αλήθειας μας και της συμπόρευση μας ξανά ορίζουμε και το όποιο περιθώριο τους.

Γιατί το ταξίδι είναι στροφές με πολλές ταχύτητες και ελιγμούς και παρκαρίσματα. Αλλά και πολλές σελίδες άγραφες και ρυθμούς απάτητους όχι απαραιτήτως τραγουδιού και γραφόμενων συγκινήσεων. Χαμηλόφωνα και στην διαπασών νοικιάζουμε, αγοράζουμε, συναλλαζόμαστε, πορευόμαστε με του χρόνου την γραμματική και τις προτάσεις. Με τα ρήματα και την ακτίνα τους. Στο κύκλο και στο τετράγωνο των στιγμών, οι χάρτες τους φτιάχνουν αλλιώς τα σύνορα. Αλλά τα διπλά ρολόγια ή οι δύο πατρίδες όπως θα πει ο Παντελής Θαλασσινός σε στοίχους της Ευγενίας Ασλανίδου, και με την παρουσία του Σωτήρη Χατζημανώλη, τραγουδιστά θα υπάρχουν για να μετρούν του Απείρου το κύμα και τις Ρίζες των βημάτων. Όταν το σώμα κατοικεί αλλού και, η καρδιά αναπνέει πιο καλά σε άλλους ουρανούς όταν συναντιούνται και συγχρονίζονται, τότε ξαναγεννιούνται.