ΣΤΟΝ ΑΝΗΦΟΡΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ

Υπό του Πρωτοπρεσβυτέρου
Ιωάννου Λάκκα-Θεολόγου
Συντ/χου – εκπ/κού

Στην πορεία της ζωής εμφανίζονται πάρα πολλά εμπόδια και δυσκολίες, οι οποίες δεν πρέπει να μας τρομάζουν. Τα εμπόδια δεν είναι για να σκοντάβουμε, αλλά για να τα υπερπηδάμε. Το ίδιο και οι δυσκολίες οι οποίες πρέπει να αντιμετωπίζονται. Δεν υπάρχει άνθρωπος που ο δρόμος της ζωής του, απαρχής μέχρι τέλους, να ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Ασφαλώς υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που οι συγκυρίες στάθηκαν ευνοϊκές γι’ αυτούς. Είναι αυτοί που ο λαός τους ονομάζει “τυχερούς”. Όμως όσοι πέτυχαν πολλά και ανέβηκαν ψηλά, δεν το οφείλουν στη τύχη, όσο σκανδαλωδώς κι αν τους ευνόησε, όσο στην πραγματική τους αξία. Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς. Αυτό που ονομάζουμε “ατυχία” είναι ένα βολικό, για να δικαιολογήσουμε κάποια απερισκεψία η ατολμία. Αυτό δεν σημαίνει, ότι αρνούμαστε το απροσδόκητο, το απρόοπτο. Αυτά εισχωρούν παντού.
Κανείς όμως δεν γνωρίζει τι θα συναντήσει στο δρόμο της ζωής, αν οι εξωτερικοί παράγοντες θα είναι δυσμενείς η ευμενείς. Γι’ αυτό είναι καλό να στηρίζεται στον εσωτερικό παράγοντα, στην ενδυνάμωση και ισχυροποίηση των ηθικών και πνευματικών εφοδίων του. Απαιτείται, εφόσον η ζωή μοιάζει με πολεμική επιχείρηση, να διαθέτει ο άνθρωπος μια ισχυρή ηθική πανοπλία, ανθεκτική στο κάθε χτύπημα, μια πανοπλία που θα τον προστατεύει από παγίδες και θα τον προστατεύει στην πορεία προς τον ανήφορο.

Πολλοί έχουν μια παθητική θρησκευτικότητα. “Για όλα φροντίζει ο Θεός”. Ασφαλώς. Αλλά ο Θεός έχει φροντίσει. Αν μας ήθελε παροπλισμένους δεν θα μας έδινε τα χέρια, θα μας έδινε μόνο τα πόδια, για να το βάζουμε στα…πόδια. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που οι μάρτυρες της πίστης ονομάζονται από το λαό μας παλικάρια. Η αγιότητα απαιτεί γενναιότητα. Και δεν υπάρχει πιο μεγάλη παλληκαριά από το να βαδίζεις ατάραχος προς το μαρτύριο. Ο δρόμος προς τον Γολγοθά προεικονίζει την ίδια τη ζωή μας, που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας ανήφορος μετ’ εμποδίων. Οι κορυφές όλων των βουνών είναι λεπτές και αιχμηρές, έτσι που μόνο λίγοι άνθρωποι μπορούν να σταθούν εκεί. Αλλά ποτέ δεν παρουσιάζεται συνωστισμός. Λίγοι μπορούν ν’ ανεβούν στις κορυφές. Ο δρόμος αυτός προϋποθέτει δύναμη, εξάσκηση, προσπάθεια, που είναι το αλάτι και το πιπέρι της ζωής. Οι άνθρωποι των κορυφών, αυτοί δηλαδή που προτιμούν τον ανήφορο, είναι εκείνοι που σηκώνουν ψηλά το λάβαρο της ζωής και είναι οι πραγματικοί άνθρωποι. Γιατί άνθρωπος είναι αυτός που βλέπει ψηλά. Ο ανήφορος είναι δύσκολος. Ειδικά για τους νέους, που δεν έχουν την αναγκαία πείρα. Χρειάζονται ενδυνάμωση και συμπαράσταση, και όταν ακόμη βρεθούν στην κορυφή. Γιατί το ύψος προκαλεί ίλιγγο. Το βασικότερο στοιχείο της αγωγής και η ουσιαστικότερη προσφορά της στο παιδί είναι να το κάνει ν’ αγαπά και όχι να φοβάται τις δυσκολίες. Ίσως το μεγαλύτερο πλήγμα που καταφέραμε σε βάρος της νέας γενιάς είναι ότι δεν την γυμνάσαμε, στη δυσκολία. Δεν της δείξαμε με το δικό μας παράδειγμα-και έτσι δεν την πείσαμε- πως ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος. Δημιουργήσαμε την ψευδαίσθηση στα παιδιά , ότι τα πάντα είναι εύκολα και το χειρότερο διαμορφώσαμε μια παιδεία ευκολίας, όπου κάθε δυσκολία θεωρείται αντιπαιδαγωγική, ότι τάχα πληγώνει το παιδί. Αλλ’ είναι καλύτερα το παιδί να συνηθίζει από μικρό στις δυσκολίες, παρά να γονατίζει στη πρώτη δυσκολία που θα συναντήσει στη ζωή. Ο άνθρωπος και ειδικότερα ο νέος που φοβάται τον ανήφορο, θα πάρει τον κατήφορο. Έτσι βλέπουμε νεανικές συμμορίες να ληστεύουν για να βγάλουν το ψωμί, τη “δόση” τους, να πυρπολούν καταστήματα η αυτοκίνητα για να εκτονωθούν. Να συμπλέκονται στα γήπεδα για την ομάδα.

Οι νέοι αυτοί δεν γνώρισαν την ομορφιά της προσπάθειας, την ομορφιά της δυσκολίας, την ομορφιά του ανήφορου. Ο ανήφορος είναι κουραστικός, αλλά το ανέβασμα, σε κάθε βήμα, σε κάθε στιγμή, προσφέρει ανεπανάληπτες συγκινήσεις, όταν κανείς φθάσει στη κορυφή. Αντίθετα ο κατήφορος προσφέρει κάποιες-ίσως πολλές- γλυκιές στιγμές, που συνιστούν μια πλάνη ευτυχίας. Η κατάληξη όμως είναι θλιβερή. Στα εμπόδια, στον ανήφορο, φαίνεται η αξία του νέου. Ο νέος π.χ. που θα αποφασίσει να μπει στη διαδικασία των Γενικών εξετάσεων, εφ’ όσον θα προσπαθήσει και θα μοχθήσει, θα ανεβάσει το επίπεδο της ατομικής απόδοσης και ανεξάρτητα από επιτυχία θα έχει σημειώσει μια επιτυχία, θα έχει ανεβάσει τον εαυτό του κάπως ψηλότερα.

Κάθε Έλληνας πρέπει να παλεύει ν’ ανέβει με το σωστό τρόπο, ανεβάζοντας εσωτερικά τον εαυτό του και όχι πατώντας επί πτωμάτων. Όποιος προσπαθεί ν’ ανέβει με πλάγια μέσα, είναι σαν να βρίσκει τρόπους, για να μειώσει τον εαυτό του. Οι υψηλές θέσεις θέλουν υψηλό ήθος. Όσοι ανεβαίνουν ψηλά δεν είναι μόνο αετοί, είναι και ερπετά. Όμως το ερπετό, όσο ψηλά κι αν ανέβη πάντα θα έρπει και ποτέ δεν θα μπορέσει να κοιτάξει τον ουρανό. Ο άνθρωπος ανεβαίνει, γιατί πάντα τον θέλγει η γοητεία του έναστρου ουρανού.-