ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΤΗΣ ΚΝΕ (Με τόλμη και αρετή)

Του Νίκου ΚΑΡΑΝΤΗΝΟΥ

ΕΥΣΤΟΧΟ, αλλά και πυκνό το σχολιογραφικό κείμενο που διαβάσαμε προχτές στην εφημερίδα μας για την 24χρονη πορεία του Φεστιβάλ της ΚΝΕ . Μια διαδρομή με επιτυχίες, αλλά και με σοβαρές δυσκολίες και εμπόδια, που τα ξεπερνούσε. Εχοντας πάντα στο κέντρο της προσοχής και της δράσης τα πραγματικά προβλήματα των νέων ανθρώπων.
ΜΙΛΑΜΕ για παρατηρήσεις και σχόλια, που γίνονται έξω από εμάς, από άλλους καθώς μας βλέπουν, μας παρακολουθούν. Και μας κρίνουν. Φυσικά μιλάμε για καλόπιστους, που καταγράφουν την αλήθεια και δεν έχουν λόγο να την κρύψουν ή και να τη διαστρέψουν.
ΜΙΑ τοπική εφημερίδα, από αυτές που αγωνίζονται για τα προβλήματα και τις ανάγκες του κόσμου που ζει έξω από το λεκανοπέδιο της Αττικής, η “ΗΧΩ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ “, με την ευκαιρία του Φεστιβάλ , σημείωνε στη στήλη της “To σχόλιο της ημέρας”: “Μπορεί τα άλλα κόμματα να θεωρούν ότι πλέον τα Φεστιβάλ των Νεολαίων έχουν ξεθωριάσει, όχι όμως και η ΚΝΕ , που και φέτος δικαιώθηκε για την επιλογή της να συνεχίσει τον πολιτικό θεσμό”.
ΚΟΣΜΟΠΛΗΜΜΥΡΑ το Σαββατοκύριακο στην πλατεία Σκουφά. Και το πιο παρήγορο γεγονός ήταν πως συμμετείχαν άνθρωποι και πέραν του ΚΚΕ. Εντονη η παρουσία της νεολαίας που φαίνεται ότι δε γυρίζει την πλάτη στα Φεστιβάλ . Αρκεί βέβαια να βρεθούν τα πεδία συνεννόησης…

ΚΙ Η ΚΝΕ της Αρτας φαίνεται – απ’ όσα διαβάζουμε – βρήκε σωστά και με επιτυχία τα “πεδία συνεννόησης”. Κι όχι μόνο τα βρήκε, αλλά και τα δουλεύει, τα καλλιεργεί με τρόπο που η ιστορία τής έχει διδάξει. Και τραβάει έτσι μπροστά, ξεπερνώντας δυσκολίες και αντιξοότητες.
ΕΧΟΥΝ αξία ιδιαίτερη, όσα επισημαίνονται για την ΚΝΕ και την οικογένεια. “Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, υπογραμμίζεται στο σχόλιο, πως γονείς της μεταπολιτευτικής ιδιαίτερα γενιάς νιώθουν ιδιαίτερα ασφαλείς, όταν τα παιδιά τους κάνουν λόγο για την ΚΝΕ . Κι ακόμη όταν παίρνουν την απόφαση να ενταχθούν σ’ αυτήν. Όλοι το ομολογούν ότι αποτέλεσε ένα καλό σχολειό πολιτικού προβληματισμού”.
Η ΑΝΑΦΟΡΑ αυτή στην οικογένεια – ιδιαίτερα τιμητική – μας φέρνει στα δικά μας τα χρόνια, μας γυρίζει στα χρόνια της ΕΠΟΝ. Μας ξετυλίγει τη βαθύτατη σχέση εμπιστοσύνης που ανέπτυξε ο πατέρας, η μάνα, όλο το σπίτι κι η οικογένεια με την ΕΠΟΝ.
ΑΜΕΤΡΗΤΑ τα περιστατικά, τα οποία τεκμηριώνουν τη σχέση αυτή, τους δεσμούς εμπιστοσύνης που σφυρηλατήθηκαν, καθώς οι γονείς ξαφνιασμένοι -ευχάριστα βέβαια – έβλεπαν τα παιδιά τους να τρανεύουν με ευθύνη αλλά και αρετή.

ΗΤΑΝ τότε που οι νέοι μας οργανωμένοι στην ΕΠΟΝ για πρώτη φορά ανακάλυπταν τις άπειρες δυνατότητες που είχαν και που αυτές άλλοτε ξοδεύονταν σε χίμαιρες και σε μάταια ονειροπολήματα. Κι είναι αυτό το αντρίκειο μέστωμα που πατεράδες και μανάδες με κρυφή χαρά το έβλεπαν.
ΘΥΜΑΜΑΙ ακριβώς πάνω σ’ αυτή τη σχέση με την οικογένεια την απάντηση που μου είχε δώσει τότε ο πατέρας ενός νεαρού μαθητή, όταν με μεγάλους δισταγμούς του είχα ζητήσει, για λογαριασμό της ΕΠΟΝ, να μας παραχωρήσει το υπόγειο του σπιτιού του για να εγκαταστήσουμε εκεί παράνομο τυπογραφείο.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ δωρική. Και λιγόλογη: “Εγώ εμπιστεύτηκα στην Οργάνωση το γιο μου και θα συζητάμε τώρα για το σπίτι;”. Ηταν ο μπάρμπα – Αντώνης Κόντες, βιβλιοπώλης. Κι ο γιος του ένα παλικαρόπουλο, ο Αλκης, που θα ‘πεφτε σε λίγο μαχητής πάνω στο οδόφραγμα του Δεκέμβρη.
ΚΑΙ πώς να μην φέρνει στο νου όλη αυτή την καθολική συμμετοχή της οικογένειας, του σπιτιού στον Αγώνα σε όλα τα πεδία και με προσφορά πολύπλευρη; Πόσες φορές οι άγνωστες, αλλά πάντα συντροφικές οικογένειες δεν άνοιξαν τις πόρτες για να μας δώσουν έναν ύπνο; Και πόσες επίσης φορές δε μοιράστηκαν μαζί μας ένα πιάτο φαϊ; Μια μπουκιά ψωμί;

ΞΑΝΑΘΥΜΙΖΟΥΜΕ τα λόγια που ακούστηκαν στο 1ο Αντιφασιστικό Συνέδριο της ΕΠΟΝ το 1946: “…Εκείνος είναι καλός ΕΠΟΝίτης, ο καλύτερος ΕΠΟΝίτης που δίπλα στα άλλα είναι κι ο καλύτερος γιος για το σπίτι του. Κι αυτή η αγάπη του σπιτιού μας, μας χρειάζεται. Γιατί μας αναφτερώνει, μας γεμίζει πεποίθηση ότι ακολουθούμε το σωστό δρόμο”.
ΚΙ ΕΙΝΑΙ συμβολικό το παράδειγμα του πατέρα, που σαν τέλειωσε το παιδί του την ομιλία του, του πήρε από τα χέρια το χωνί και έκλεισε λέγοντας: “Εδώ σας μιλάει ένας πατέρας πέντε παιδιών… Που είναι κι οι πέντε ΕΠΟΝίτες…”.
ΧΡΗΣΙΜΕΣ θύμησες για σημαντικές πλευρές του αγώνα μας την ευλογημένη εκείνη ώρα της νιότης, με μια τεράστια κληρονομιά που τροφοδοτεί πάντα με ζωντανά, ολοζώντανα μηνύματα τη νέα γενιά, τα νιάτα της ΚΝΕ .

*Δημοσιεύτηκε στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ την Κυριακή 20 Σεπτέμβρη 1998