«Το παράδοξο των διδύμων» - Ελένης Τζατζιμάκη

Γράφει o Κώστας Τραχανάς

Η Κική Δημουλά ισχυρίζεται ότι αυτό που μετατρέπει έναν στίχο σε ποίημα είναι το «ανεπάντεχο». Όχι απαραίτητα η πρωτότυπη χρήση της γλώσσας, αλλά κυρίως η ανατροπή της οπτικής σε αυτό που κάποιος θεωρεί δεδομένο. Άλλωστε, ο ποιητής ανοίγει δρόμους επειδή έχει τη γενναιότητα να διαβάζει μια σκέψη ή να μεταφράσει ένα συναίσθημα, αλλιώς απαλλαγμένος από τον λογοκριτή που κουβαλάμε όλοι. Ανοίγει με θάρρος την πόρτα όπου βρίσκονται κλειδωμένα τα συναισθήματα και οι στιγμές που συνθλίβονται από την ταχύτητα της ίδιας της ζωής, ρίχνοντας μάλιστα άπλετο ελληνικό φως πάνω τους.

Για να καταφέρει όλα τα παραπάνω η Ελένη Τζατζιμάκη επέλεξε επιπλέον το ευσύνοπτο του βιβλίου της, ώστε να δώσει σημαντικό χώρο και χρόνο σε κάθε ένα από τα ποιήματα να ανασάνουν σε καινούργια χέρια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι σχεδόν τριάντα σελίδες της συλλογής να διαβάζονται ξανά και ξανά, αποκαλύπτοντας κάθε φορά κι ένα νέο μυστικό. Με τον τρόπο αυτό, η προσωπική ιστορία του καθενός να συντίθεται κάθε φορά μέσα από υλικά και γεγονότα που μπορεί να φαντάζουν απλά ή συνηθισμένα, ωστόσο δίνουν τη δυνατότητα στον αναγνώστη να επανεγγράψει στιγμές καθημερινής μοναδικότητας που του διαφεύγουν.

 

«Τέλος παλίμψηστο/Αιώνιο τελώνι/

/Τέλος αυτάδελφο/Αέναο τέλος»

«Ο αέρας φυσούσε άγρια/Και διέταζε: /Αυτό θα είναι από εδώ και πέρα το πιο ψηλό σου άλμα/ Το ύψος/ Του σώματος».

Χειμαρρώδης λόγος, με εφευρετική συνειρμική εναλλαγή εννοιών και διερωτήσεων, που αφορούν σ’ ευαίσθητες πλευρές της ζωής. Ενδελεχής κοινωνικός και μεταφυσικός προβληματισμός. Μετασχηματισμοί εκφραστικοί, μεταπτώσεις κι ανατροπές ασθμαίνουν μ’ ευαισθησία, επ-αίσθηση και εν-αίσθηση, στον βαθύτερο πυρήνα του αισθητικού γεγονότος. Στην αποκάλυψη της αλήθειας.

Ποίηση πολυεπίπεδη και πολυσήμαντη με διακειμενικότητα, δύναμη και τόλμη λόγου σε έννοιες και ιδέες, σε ουσίες ζωής, που δεν παραδίδονται εύκολα: η τραγικότητα της φθορά της ζωής, η ζωή που είναι η κατάφαση στην άγνοια, η ζώσα ιστορία, ο γύρος του θανάτου, η φθορά της μνήμης, η ερμαφρόδιτη θλίψη, η σκληρότητα της μοναξιάς, αυτή που κλείδωσε τον εαυτό της έξω από το σπίτι, η ποίηση μια κυκλική πορεία στο χωροχρόνο, το ποίημα που θα ‘ρθει πεσμένο στα τέσσερα, ο καινούργιος μας εαυτός, ο εχθρός τους εαυτού μας, το ψευδές είδωλο, ο μητραλοίας, η υπερβατική αγάπη, η ομορφιά Ασχημονούσα, η λογική και η φαντασία, η ελιά που έχει τη γεύση του θανάτου, τα έγγραφα μέσα στο όνειρο, το τέλος που έρχεται και για τους των νικητές και για τους ηττημένους.

Η γλώσσα κάνει τον άνθρωπο να έχει κόσμο, κι η Τέχνη είναι ο καθρέφτης του πνεύματος. Η ποιήτρια Ελένη Τζατζιμάκη έχει μέσα της κόσμο πνευματικό: πίστη στη ζωή, στις ηθικές αξίες, στον έρωτα που γίνεται αγάπη. Σε ότι συμβάλλει για το κατόρθωμα του λογικώς Ζείν…

Η Ελένη Τζατζιμάκη είναι μια τολμηρή φωνή προβληματισμού και αγωνίας, για την αδιαφορία της έκπτωτης εποχής μας.

Η Ελένη Τζατζιμάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1986. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης.

Παράλληλα, ασχολείται επαγγελματικά με την τζαζ μουσική. Το 2009, για την πρώτη της συλλογή «Η μαγεία της άνωσης», υπήρξε υποψήφια για το βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, του περιοδικού «Διαβάζω». Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά και στα Γαλλικά. Άλλες ποιητικές της συλλογές είναι: «Μετά την ενηλικίωση» και «Σε ποιον ανήκει μια ιστορία; Who does a story belong to;».

– Εκδόσεις Μελάνι 2018 σελ. 29