Μία ακόμη, κάθε μία…

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου

Και όμως ζούμε στο νοτιότερο άκρο της Βαλκανικής χερσονήσου που είναι και το
πιο ακρινό σημείο της Ευρώπης, εκεί που γεννήθηκε ο πολιτισμός, η δημοκρατία, ο
χρυσός αιώνας, ο Παρθενώνας, ο διάλογος και τόσα άλλα πνευματικά αγαθά, ένα σταυροδρόμι, ένα πέρασμα, γέφυρες.

Ξέρουμε επίσης πως ο πολιτισμός δεν έχει όρια ούτε φύλα αλλά καθώς φαίνεται έχει
περιορισμούς. Τους δικούς του εσωτερικούς περιορισμούς που όταν αφορά την
ισότητα , το γυναικείο φύλο, την κόρη, τη σύζυγο ή τη γυναίκα, το παιδί, τον άστεγο,
τον μετανάστη και γενικότερα τον διαφορετικό (από τι;) τότε οι περιορισμοί του
πολιτισμού και των νόμων του είναι και εξωτερικοί. Βιασμοί, εγκλήματα, βιαιότητες,
χτυπήματα, προσβολές, βανδαλισμοί και φόνοι, γυναικοκτονίες αλλά πάνω απ΄όλα μια σιωπή και επανάληψη για να ξαναζήσουμε άλλο ένα παράλογο έγκλημα. Ομόνεκρες και σιωπηλές, πίσω από τις πόρτες μας και τις βιωμένες μας σιωπές, το φως που σβήνει και καίει.

Χέρια που οπλίζονται από νόμους, κανόνες και πρότυπα που δεν είναι κάπου γραμμένα αλλάαπλά μεταφέρονται και μετεγγράφονται στην έννοια της τιμής και της ντροπής σεμια κοινωνία που δεν ξέρει τελικά τι σημαίνει ελευθερία παρά μόνο ελευθερίαεπιλογής για το από πού και πώς θα σε βρεί. Διαβάζουμε άρθρα θλιβερά, όπως, «Πώς να χτυπήσεις την γυναίκα σου χωρίς συνέπειες με 163 εκατομμύρια αναζητήσεις στο διαδίκτυο»… Δεν μπορεί κανένας να εκφράσει κάτι παραπάνω ή λιγότερο για το ποσοστό αυτής της αναζήτησης και ακόμη περισσότερο για το τι συμβαίνει τελικά και τι βγαίνει στο φως. Αλλά και πώς το διαχειρίζεται μια ολόκληρη κοινωνία δυστυχώς…
Εκεί που ο τόπος είναι μοναξιά και ο χρόνος τιμωρία….