Μορφές επικοινωνίας και απρόοπτα

Γράφει η Χριστίνα Μπίζα

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει διαφοροποιήσει κατά πολύ την επικοινωνία, την εργασίατην εκπαίδευση αλλά και πολλούς άλλους τομείς αφού όλα σχεδόν κινούνται μέσα από την ηλεκτρονική μορφή αυξάνοντας το καρδιοχτύπι εμπρός σε ένα πιθανό πρόβλημα στο διαδίκτυο…. Όταν χθες το βράδυ «έπεσε» απρόοπτα για λίγα λεπτά το Twitterόλα έγιναν ένα κουβάρι από την έλλειψη δυνατότητας σύνδεσης..Το ίδιο είχε συμβεί και πριν λίγες μέρες και με το Facebook…
Οι διάφορες ηλεκτρονικές πλατφόρμες μας δίνουνδυνατότητες… Μας εκπαιδεύουν με έναν τρόπο σε παγκόσμιο επίπεδο πως να επικοινωνούμε καλύτερα, ώστε να μπορούμε να διευρύνουμε την καθημερινότητά μας από το γύρο μας, από το δίπλα μας στο παγκόσμιο καλωσόρισμα της κάθε καινούργιας μέρας…
Γίναμε έτσι μία μεγάλη παρέα καλημέρας από ανθρώπους που μπορεί να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, μπορεί να είναι αξιόλογοι κατά τα άλλα με αγάπη για τον συνάνθρωπο αλλά που δεν υπάρχει η δυνατότητα της πραγματικής ανθρώπινης επικοινωνίας.

Έγινε όλος ο κόσμος μία μεγάλη αγκαλιά από ανθρώπους που καθημερινά αναζητούν αυτό που τους λείπει, είτε είναι μία απλή ανταλλαγή από όμορφες εικόνες, από πίνακες ζωγραφικής, από χαμόγελα, ηλιοβασιλέματα, μία υποψία αγκαλιάς, από όμορφα μαγειρεμένα φαγητά που σου διεγείρουν την δημιουργική διάθεση, από διαξιφισμούς πάνω σε θέματα της επικαιρότητας, από Άγιους τόπους προσκυνημάτων.. απ ότι μπορεί να φανταστεί κανείς… Από το καλύτερο μέχρι το χειρότερο ανάλογα με τις επιλογές την παιδεία και τις αντιστάσεις…
Ένας πολύχρωμος καμβάς ανθρώπινων αναζητήσεων μέσα από μία οθόνη που και αυτή μπορεί να τρεμοπαίζει κάποιες φορές είτε από βλάβη είτε για να μας κουνήσει το καμπανάκι της ψευδαίσθησης και την ανάγκη στροφής προς την αληθινή ζωή…
Έρχεται ένα παγκόσμιο πρόβλημα ολιγόλεπτης κατάρρευσης των ηλεκτρονικών μας διεξόδων και αισθανόμαστε ανυπεράσπιστοι και αναζητούμε όλοι τα «σωσίβιά»μας που είναι όμορφα όταν υπάρχει ο σωστός προγραμματισμός και η ισορροπημένη κατανομή με την πραγματικότητάς μας…
Κοιτάζουμε από την βεράντα μας ανθρώπους να περνούν… Συναντάμε στο δρόμο καθημερινά τώρα και με τις μάσκες σχεδόν άγνωστους ανθρώπους…Τα περιοριστικά μέτρα αποθαρρύνουν κάπως την κοινωνικότητα με την παραδοσιακή μορφή όπως εμείς οι Μεσογειακοί γνωρίζαμε στις λιακάδες και στη βροχή και ζητάμε να σμιλέψουμε τα νέα δεδομένα…

Αισθανόμαστε άβολα… Προσπαθούμε να βάλουμε φωτεινά χρώματα στη ζωή μας και αναζητούμε τα χαμογελαστά πρόσωπα, το δάκρυ και γενικά την εικόνα των συναισθημάτων από φωτογραφίες καλημέρας ή καληνύχτας του παρελθόντος…
Τώρα από ένα πρόσωπο με μάσκα και γυαλιά ηλίου πόσο να αναγνωρίσεις ανθρώπους…πόσο να μπορέσεις να πλησιάσεις … να συνδράμεις… να χαρείς και να αντιδράσεις με τα συνηθισμένα συναισθήματα…
Κάποιος μπορεί να περνά δίπλα μας και να κλαίει από την πίεση που δέχεται, να γελά από κάτι που θυμήθηκε ή μπορεί απλά να κινείται μηχανικά για να τρέξει να προλάβει τα πολλά και τα δύσκολα… Όλα αυτά καλυμμένα από την μάσκα που επιτρέπει την εξωτερίκευση των συναισθημάτων κακών ή καλών που τώρα νομίζουμε ότι δεν είναι ορατά.Πριν νομίζαμε ότι κάλυπτε η μάσκα που εμείς οι ίδιοι είχαμε φορέσει στο πρόσωπό μας μίας παθητικής άμυνας προστασίας ή καλυμμένης επιθετικότητας.

Τώρα μπερδευτήκαμε ξεχνάμε πότε φοράμε την χειρουργική μάσκα της κάλυψης και πότε είμαστε εκτεθειμένοι και έτσι αφήνουμε απροκάλυπτα αυτά που κρύβαμε για χρόνια να βγουν προ τα έξω με μία απίστευτη επιθετικότητα που όλοι διαπιστώνουμε από την αυξημένη εγκληματικότηταστην καθημερινή ειδησεογραφία..
Όλα στο υπερθετικό βαθμό… Άνθρωποι κάθε λογιών κοντά η μακριά μας… Αναζητούμε και χαιρόμαστε όταν κάποιος πλησιάζει αυτό που μας ταιριάζει όμως οι περισσότεροι έχουμε και τον φόβο της αποδοχής των γύρω μας…
Προτιμούμε την ανώδυνη καλημέρα του διαδικτύου με ανθρώπους που μόνο κάπως μπορούμε να ψηλαφίσουμε τις πτυχές τους αλλά που μία ιδιότυπη μάσκα καλύπτει τον άνθρωπο πίσω από όλο αυτό έτσι όπως τον έπλασε ο Θεός με συναισθήματα, με χαρίσματα ενδυματολογικές επιλογές, τα αρώματα που αγαπά, αν του αρέσει το σκόρδο στο φαγητό, αγαπημένους ταξιδιωτικούς προορισμούς γενικότερα ότι συνθέτουν την μοναδικότητά του…
Διαμορφώνουμε τον κόσμο μας έτσι που να μην γνωριζόμαστε από τις μυρωδιές από το αυθόρμητο αγκάλιασμα ακόμη και την διαχείριση του θυμού αφού με άλλη διάθεση μπορεί να ξεκινήσει μία συνάντηση και ο άνθρωπος με τον άνθρωπο από κοντά να καταλήξουν ασυναίσθητα σε συμφωνία ουσίας και αγάπης..
Έρχεται σήμερα μία ολιγόλεπτη κατάρρευση αυτού του διαδικτυακού ονείρου και όλοι σε παγκόσμιο επίπεδο κρατάμε την ανάσα μας …

Αισθανόμαστε μετέωροι και ανοχύρωτοι από την έλλειψη της εικονικής μας πραγματικότητας που μας βοηθά αφάνταστα όσο κινείται σε υγιή όρια, ώστε να βελτιώνουμε σε ποικίλους τομείς την ζωή μας, όμως με τίποτα δεν μπορεί να πάρει την θέση του παιδικού παιχνιδιού στο λιβάδι, ούτε την βόλτα χέρι χέρι στην ακροθαλασσιά όσο όμορφα και να είναι τα ηλιοβασιλέματα που ανταλλάσσουμε καθημερινά με τους φίλους μας που μπορεί και να μας είναι παντελώς άγνωστοι..
Η διάρθρωση μιας νέας ουσιαστικής και περιεκτικής νέας πραγματικότητας με διαφορετική κατανομή τεχνολογίας και ζωής μπορεί θα έρθει εκ των πραγμάτων από μία παγκόσμια απρόβλεπτη κρίση και μπορεί να μην είναι ολιγόλεπτη ούτε προγραμματισμένη..
Το θέμα είναι πόσο σωστά έχουμε καταφέρει από όλο αυτό το πολύ ενδιαφέρον μπουκέτο χαρακτήρων που καθημερινά μέσω του διαδικτύου συναναστρεφόμαστε να διακρίνουμε αυτούς που μας ταιριάζουν καλύτερα..ώστε να κρατήσουμε ουσιαστικές επαφές γιατί αν δεν γίνει αυτό, όταν θα συμβεί το αναπάντεχο, θα καταλάβουμε ότι χάσαμε μία πολύ σημαντική ευκαιρία…