XAIΡE NYMΦH ΑΝΥΜΦΕΥΤΕ

Υπό του Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Λάκκα

Συνταξιούχου – εκπαιδευτικού

Είναι ευλογία μεγάλη πού αξιωθήκαμε και πάλι απόψε ν’ ακούσουμε τον θεσπέσιο ύμνο (χαίρε νύμφη ανύμφευτε). Είναι κάτι το ξεχωριστό αυτή η γλύκα των χαιρετισμών. Θα πάμε στους χαιρετισμούς λένε πολλοί χρ/νοί. Όμως οι χαιρετισμοί δεν είναι πολλοί. Ένας είναι ο χαιρετισμός πού επαναλαμβάνεται εκατόν σαραντατέσσαρες φορές (144). Είναι ο χαιρετισμός της χαράς. Χαίρε, χαίρε, χαίρε. Αυτό πού λείπει από τη ζωή μας-ιδιαίτερα σήμερα – είναι η χαρά . Όλο φαρμάκι, όλο στενοχώρια, όλο θλίψη και βάσανα είναι η ζωή μας. Η χαρά είναι λίγες σταγόνες. Η πίκρα είναι ένα ολόκληρο μαύρο ποτάμι. Όχι μόνο τώρα. Από εκείνο το δειλινό το φοβερό μπήκε η θλίψη στη ζωή μας, όταν οι πρωτόπλαστοι εξορίστηκαν από τον παράδεισο. Και από τότε η χαρά έγινε μια γλυκειά νοσταλγία.

Κάποια ευλογημένη στιγμή ήρθε η χαρά. Τότε που έφερε ο Αρχάγγελος το μήνυμα της θείας ενανθρωπήσεως.<<Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου, ευλογημένη σύ εν γυναιξί>>. Ή Όπως το λέει ο Ακάθιστος ύμνος στην αρχή, <<Άγγελος Πρωτοστάτης>>. Αυτό το ένα το χαίρε το πήρε ο φωτισμένος και επιδέξιος υμνογράφος και το πολλαπλασίασε, εκφράζοντας την ευλάβειά του στην Θεοτόκο και τονίζοντας το ρόλο της στο μυστήριο θείας οικονομίας. Ό καθένας από τους 144 χαιρετισμούς του Ακαθίστου ύμνου έχει το δικό του θέμα και το δικό του νόημα.Και απόψε είναι δική μου χαρά – αφού μου το επιτρέψει η άγάπη σας – να σταθώ στον πιο μικρό και στον πιο γλυκό χαιρετισμό του ακαθίστου ύμνου, πού λέγεται δώδεκα φορές (12).<< Χαίρε νύμφη ανύμφευτε>>. Τρείς λέξεις με πελώριες πνευματικές και θεολογικές διαστάσεις. Αυτές οι τρείς λέξεις μιλούν στην καρδιά του πιστού λαού μας και τον συγκλονίζουν. Πρώτα – πρώτα πρέπει να πω πως αυτές οι τρείς λέξεις <<χαίρε νύμφη νύμφευτε>> παρουσιάζουν ένα σχήμα οξύμωρο. Δηλαδή πώς μπορεί μια γυναίκα και να είναι και νύμφη και ανύμφευτε; Και ακόμα περισσότερο πώς μπορεί μια γυναίκα να είναι και μητέρα και παρθένος; Τέτοια πράγματα δεν χωράνε στο μυαλό του ανθρώπου.

Είναι πέρα από τη λογική.΅ Έ, απαντούμε <<όπου σταματάει η λογική,. Αρχίζει η πίστη>>. Μέσα στην Ορθοδοξία εμπεριέχεται η λέξη μυστήριο που σημαίνει, ότι δεν μπορούμε να το ερμηνεύσουμε με τη λογική, όπως μας λέει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης :<< Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες (Ιωά. 20,290. Αυτό που δεν συνέβη σ’ άλλη γυναίκα δηλαδή να συνυπάξει η παρθενία και η μητρότητα, ε, αυτό συνέβη στην Υπεραγία Θεοτόκο. Πώς με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Έρχονται οι αρνητές και λένε <<αυτό είναι αδύνατο>>.Δεν γνωρίζουν ότι, τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις, δυνατά εστί παρά τω Θεώ(Λουκ. 18-29). Το αρνείται αυτό ο χριστιανός και το παραδέχεται ο Μουσουλμάνος, γιατί και το κοράνιο δέχεται, ότι η Θεοτόκος συνέλαβε εκ Πννεύματος Αγίου. Αυτό το παράδοξο το ερμηνεύει η Εκκλησία με ένα θαυμάσιο ύμνο της που λέγει: <<Αλλότριον των μητέρων η παρθενία και ξένον ταις παρθένοις η παιδοποΐα. Επι, σοι, Θεοτόκε αμφότε ωκονομήθη>>. Αυτά τα δύο δηλ. η παρθενία και η παιδοποΐα συνυπάρχουν στήν Παναγία. Το αειπάρθενο της Πναγίας είναι το κόκκινο πανί για όλους τους αιρετικούς και ιδιαίτερα για τους Ιαχωβάδες. Το μυαλό αρνείται ναδεχθεί την παναγία παρθένο πρό τον τόκον , κατά τον τόκον, και μετά τον τόκον. Ημείς οι Ορθόδοξοι Παρθένο και μητέρα θέλουμε την Παγία μας. Για μας το αειπάρθενο της Παναγίας μας δεν είναι πρόβλημα, αλλά είναι θαύμα και μυστήριο και δόγμα πίστεως και γι’ αυτό το επαναλανβάνουμε στους χαιρετισμούς <<Χαίρε, νύμφη,ανύμφευτε. Και κάτι άλλο. Για μας ο χαιρετισμός << Χαίρε, νύμφη,ανύνφευτε>> δεν είναι μόνο χαιρετισμός πίστεως, αλλά είναι και χαιρετισμός αγάπης. Την ίδια ώρα σε άλλους χώρους βγάζουν τον βούρκο της ψυχής τους και τον εξφενδονίζουν εναντίον της άσπιλης και αμόλυντης Παναγίας. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δεν βλασφημούν τόσο χυδαία οι άνθρω ποι. Ημείς οι ‘Ελληνες έχουμε το ρεκόρ της ασέβειας. Ακόμη θέλω να τονίσω ότι το <<χαίρε, νύμφη, ανύμφευτε>> δεν το λέμε μόνο στη Θεοτόκο, το λέμε και σε άλλες περιπτώσεις. Μέσα στην Αγία Γραφή και ιδιαίτερα στην Αποκάλυψη, η Εκκλησία μας ονομάζεται νύμφη του Ιησού Χριστού.

Όπως γεννήθηκε ο Χριστός από την Παρθένο Μαρία, έτσι γεννηθήκαμε και ημείς από την παρθένο Εκκλησία, από την κολυμβήθρα της. Είμαστε τα παιδιά της. Εμείς αμαρτάνουμε, αλλά η Εκκλησία μας παραμένει άχραντη, αμόλυντη, αγνή παρθένος. Είναι μέσα στον κόσμο, αλλά δεν εκκοσμικεύεται και δεν συμβιβάζεται με τα του κόσμου. Αυτα που πρεσβεύει η Εκκλησία δεν αλλάζουν και δεν διαφοροποιούνται με τον καιρό. Είναι αιώνιες και διαχρονικές οι αλήθειες της πίστης μας. Η παράδοσή μας είναι διαχρονική και δεν έχουμε δικαίωμα να την αλλοιώσουμε. Δεν έχουμε δικαίωμα να αλλοιώνουμε επίσης την λειτουργική γλώσσα μας. Υπήρχαν και υπάρχουν αγνές ψυχές που αφιέρωσαν εξ’ ολοκλήρου τη ζωή τους στον Νυμφίο Χριστό. Δεν μπορούν να ζήσουν ούτε στιγμή χωρίς Αυτόν.

Τελειώνω με τα εξής: Τα παλιά τα χρόνια οι ψυχές ήταν πιο αγνές και οι άνθρωποι πιο αγνοί. Πάνω στα βουνά της Πατρίδας μας ζούσε ένας βοσκός απλοΐκός. Μια μέρα – λέει η σχετική διήγηση – κατέβηκε στην πόλη για δουλειές. Ήταν Παρασκευή και το απόγευμα στην Εκκλησία θα ψαλλόταν η ακολουθία του ακαθίστου ύμνου. Του είπαν οι δικοί ου, χρόνια βρίσκεσαι στα βουνά αλιβάνιστος. Έλα να πάμε στην Εκκλησία ν’ ακούσουμε τα χαιρονύμφια. Ο βοσκός πήγε στην Εκκλησία πρόθυμος. Είδε την εικόνα στολισμένη με λουλούδια. Άκουσε τους Ιερείς και τους ψάλτες να λένε το <<Χαίρε, Νύμφη, Ανύμφευτε>> και αυτό μόνο μπόρεσε να συγκρατήσει στη μνήμη του. ‘Όταν ξαναγύρισε στο βουνό επαναλάμβανε στην Παναγία το <<Χαίρε, Νύμφη, Ανύμφευτε>>. Σε κάθε βήμα του φύτρωνε ένα λουλούδι. Όπου πατούσε φύτρωνε ένα άσπρο κρίνο. Γονάτισε κοντά στο λουλούδι και τι να δει: Επάνω στο λουλούδι ήταν γραμμένες οι τρείς λέξεις <<Χαίρε, Νύμφη, Ανύμφευτε>> με χρυσά γράμματα. Μακάρι και εμείς σαν τον βοσκό να βλέπαμε αυτό το θαύμα. Μακάρι να ήταν τόση η αγάπη στην Παναγία μας, ώστε όπου πατούμε να φυτρώνουν λουλούδια. Μακάρι τα αισθήματά μας, ο νούς μας και η ύπαρξή μας, όλα να είναι αφιερωμένα σε Εκείνη, στην Μητέρα μας, στην Μητέρα όλου του κόσμου.-