Λες και δεν ήταν χθες…
Γράφει:
η Χριστίνα Μπίζα
Παρακολουθώντας τις Συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Αρταίων, από την αρχή του χρόνου, δεν ξέρουμε αν θα πρέπει να κλάψουμε ή να γελάσουμε, με τα όσα διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μας.
Από τα όσα λέγονται, αλλά και από το πως λέγονται, από την ένταση, αλλά και από την υπερένταση, που εμπεριέχει και την υπερβολή χειρισμών και εκφράσεων Αιρετών εκπροσώπων του Λαού.
Ήρθε και η χθεσινή (7-2-2024) Συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Αρταίων για να μας κάνει να αναρωτηθούμε για το ποια είναι η θέση της γυναίκας στο Δήμο Αρταίων αλλά και στη χώρα μας γενικότερα.
Η παράταξη «Αρτινών Συνεργασία», με επικεφαλής τον κ. Χρήστο Τσιρογιάννη, εξέδωσε και ανακοίνωση για τις πρόσφατες εξελίξεις στη ΔΕΥΑ Άρτας. Συγκεκριμένα, αναφέρει την έλλειψη εκπροσώπησης γυναικών στο Διοικητικό Συμβούλιο (όπως ορίζει ο νόμος), καθώς και την απόλυση έμπειρης εργαζόμενης από μονογονεϊκή οικογένεια, τονίζοντας ότι πρόκειται για μία πρακτική που δεν είχε συμβεί ποτέ προηγουμένως στη ΔΕΥΑΑ. Τέλος, επισημαίνει τη σοβαρότητα των γεγονότων και καταθέτει προσφυγή στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Ηπείρου και Δυτικής Μακεδονίας.
Από αυτό και μόνο τι διαπιστώνουμε;
Ότι η γυναίκα δικαιούται παρουσίας και εργασίας όταν ο νομοθέτης το επιβάλει και όταν η οικογενειακή της κατάσταση το υποδεικνύει ως ανάγκη.
Μεταξύ άλλων αναφέρετε στην σχετική ανακοίνωση:
«Μία άσχημη εξέλιξη, ενδεικτική ωστόσο της «υπεράνω όλων» συμπεριφοράς της νέας δημοτικής αρχής στα κοινά πράγματα, περίμενε τις προηγούμενες ημέρες την ΔΕΥΑΑ.
Έτσι με μια «αδικαιολόγητη» πρεμούρα και βιασύνη, ο Δήμος Αρταίων προχώρησε τις προηγούμενες ημέρες σε συνεδρίαση του νέου Διοικητικού Συμβουλίου στην ΔΕΥΑΑ, χωρίς την προβλεπόμενη ποσόστωση γυναικών όπως ο νόμος ορίζει. Και σε αυτό το πρώτο συμβούλιο τα θέματα που μονοπώλησαν, ήταν η μη ανανέωση της σύμβασης σε έμπειρους συνεργάτες τοπικούς ελεύθερους επαγγελματίες της επιχείρησης, προκειμένου να βολέψουν «τα δικά τους παιδιά». Μάλιστα για πρώτη φορά στην ΔΕΥΑΑ απολύεται έμπειρη εργαζόμενη από μονογονεϊκή οικογένεια με δύο παιδιά που σπουδάζουν. Κανένας Δήμαρχος και Πρόεδρος μέχρι τώρα, δεν έχει απολύσει ποτέ εργαζόμενο στην ΔΕΥΑΑ”.
Το επόμενο συμπέρασμα είναι ότι για να έχει μία γυναίκα δικαίωμα να ενταχθεί σε ομάδα έμπειρων συνεργατών, πρέπει και ο νυν Δήμαρχος και ο επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου να θυμηθούν να την αξιολογήσουν ως ίση μεταξύ ίσων και να την συμπεριλάβουν στη λίστα, όχι επειδή το θέλουν, αλλά επειδή ο Νόμος ορίζει.
Τώρα ως προς την απόλυση όπως υποστηρίζει η μία πλευρά ή την λήξη της σύμβασης όπως αναφέρει η άλλη, εμφανίζονται κάποιες άλλες παράμετροι.
Έχουν να κάνουν και πάλι όχι με την ικανότητα και το δικαίωμα στην εργασία αλλά και με εάν είναι «δικό μας παιδί» για να απολαύσει την υποστήριξη είτε αυτή είναι από τον πρώτο τη τάξη ή από τον δεύτερο, δηλαδή από τον κ. Σιαφάκα ή τον κ. Τσιρογιάννη.
Είναι σεβαστό το δικαίωμα στην εργασία πόσο μάλλον όταν η οικογένεια είναι μονογονεϊκή και υπάρχουν αυξημένες υποχρεώσεις και ιδιαιτερότητες.
Το να κουνά κάποιος το δάκτυλο όμως κατά τη διάρκεια της Συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου αλλά και έξω από αυτή και να «διαρρηγνύει τα ιμάτια του» μπροστά σε ένα γεγονός, σαν να έπραξε κατά τη διάρκεια της 9ετους θητείας του πάντα το ορθό και το πρέπον, γεννά ερωτηματικά για τα πεπραγμένα, με βάση και το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα.
Τα διαδικαστικά στη ΔΕΥΑΑ σίγουρα θα αντιμετωπιστούν όπως θα συμβεί και σε άλλες περιπτώσεις χωρίς να υπάρχει η ανάγκη προσφυγής στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Ηπείρου και Δυτικής Μακεδονίας
Αυτό που μένει όμως δεν είναι η αλλαγή «σκυτάλης», αλλά η εμμονή αγκίστρωσης σε μία μακρόχρονη Δημαρχιακή πορεία που δεν άφησε τα περιθώρια ενδοσκόπησης, επαναπροσδιορισμού και ταπείνωσης.
Ήρθαν και άλλαξαν οι ρόλοι και οι πλευρές ανεξαρτήτως φύλου και συνδυασμού καλούνται να συμπεριφερθούν με σεβασμό και σοβαρότητα και να χειριστούν καταστάσεις από νέα μετερίζια.
Όσο και να μας αρέσουν οι διαξιφισμοί και οι εντάσεις στις Συνεδριάσεις για να «ανάβουν και λίγο τα αίματα» και να ερχόμαστε στα ίσα μας βρίσκοντας εύκολα «πηγές» σχολιασμού, δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε, τουλάχιστον εμείς οι γυναίκες, την ευθύνη μας, αλλά και την ευθύνη των ρόλων, έστω και αν δεν έχουμε κάποια πλευρά εξουσίας να μας χαϊδέψει «σπλαχνικά» την πλάτη και να μας συμπεριλάβει στα «δικά της παιδιά», για να φανεί το δίκιο και ή αξία μας…