ΕΝΑΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ in memoriam

Του Βαγγέλη Σακέλλιου
Δικηγόρου

Ο πατέρας του, εξέχων νομικός και πανεπιστημιακός, συμμετείχε, ως αντιπρόσωπος του Πειραιά, στην κυβέρνηση του βουνού του ΕΑΜ, όντας μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της ΠΕΕΑ στους Κορυσχάδες και γενικός διοικητής της Ρούμελης.

Πολύ αργότερα ο ίδιος θα συναντούσε, αποτίοντας τιμή, τον ηγούμενο Γερμανό της Μονής Αγάθωνος, τον «Παπά-Ανυπόμονο», φίλο και συνοδοιπόρο του Άρη Βελουχιώτη.
Υπηρέτησε και κέρδισε ένα κόμμα εχθρικό σε μια ημιθανή κομματική ενδοχώρα, απέναντι στον εμβληματικό Ιδρυτή του, ομνύοντας στην κοινωνία και την αναγκαιότητα εκσυγχρονισμού της.

Δεν αρνήθηκε ποτέ την αστική καταγωγή του, δεν «απολογήθηκε» ποτέ γιαυτήν, δεν αντέλεξε ποτέ στην «κατηγορία – χαρακτηρισμό» ως «ελίτ», δεν προσποιήθηκε ποτέ τον λαϊκό και αποκήρυξε δημόσια τον λαϊκισμό όταν αυτός ήταν ο κυρίαρχος δημόσιος λόγος.

Πρώτος διακήρυξε πως δίπλα «στην Ευρώπη των Μονοπωλίων» υπήρχε πάντα «η Ευρώπη των λαών», σε εποχές δύσκολες, όταν δηλαδή το θυμικό όλων, ή σχεδόν όλων, είχε παραδοθεί στο σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ο ίδιο συνδικάτο».

Υπήρξε πολυγραφότατος, παρεμβατικός, ανέπτυξε δημόσιο λόγο τον οποίο εξέθεσε στην κρίση του Δήμου. Υπαινίχθηκε και υποστήριξε μια άλλη ανάπτυξη μέσα από τον εκσυγχρονισμό θεσμών και δομών. Διατύπωσε το όραμα μιας Ελλάδας που «μπορούσε» σε μια Ευρώπη που πίστεψε.

Ήταν ο πρώτος – και μοναδικός – που στάθηκε «απέναντι» στην ανερυθρίαστα πολιτευόμενη Εκκλησία του μακαριστού Χριστόδουλου που με την «Δεξιά του Κυρίου» και τις ανεκδιήγητες λαοσυνάξεις του υπονόμευε το απόλυτο δικαίωμα του Κράτους να ορίζει το κεκτημένο της ανεξιθρησκείας των πολιτών του στις ταυτότητες.
Θέσπισε και υποστήριξε σθεναρά τις Ανεξάρτητες Αρχές, τις οποίες ενέταξε στο Συνταγματικό corpus, θωρακίζοντας την λειτουργία τους.

Πιστώνεται επιτυχίες, ελέγχεται για λάθη και παραλείψεις που ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει.
Υπήρξε διαφορετικός, μακράν ο πλέον αξιόλογος, γι αυτό και τον μίσησαν εμπαθείς και ολίγιστοι, δηλαδή όσοι ήξεραν ότι είναι καλύτερος τους, ένας «άλλος».
Προτιμούσε να είναι χρήσιμος παρά αρεστός.

Υπήρξε ένας διανοούμενος πολιτικός, ομοτράπεζος ενός Τσουκαλά και ενός Βέλτσου.
Ο καθηγητής Κώστας Σημίτης ήταν ένας ευπατρίδης της Πολιτικής. Κι έτσι τον αποχαιρετούμε.

ΥΓ. Την τελευταία φορά που τον είδα και τον χαιρέτησα ήταν πριν λίγα χρόνια, στο επιστημονικό μνημόσυνο του Καθηγητή μου στο Συνταγματικό Δίκαιο, του Γιώργου Παπαδημητρίου, στην Αίθουσα Γερουσίας στην Βουλή των Ελλήνων. Ήλθε απ’ τους πρώτους κι έφυγε τελευταίος. Ήξερε να τιμά τους φίλους και συνεργάτες του.