To νόημα της 28ης οκτωβρίου 1940

Υπό του Πρωτοπρεσβυτέρου
Ιωάννου Λάκκα-Θεολόγου
Συνταξιούχου – εκπαιδευτικού

Η 28η Οκτωβρίου ανήκει στα ιστορικά γεγονότα που τρέφουν την ψυχή και το νου ολοκλήρου της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό η ημέρα του ΟΧΙ δεν είναι ημέρα Ελληνική. Δημιουργήθηκε από την ατρόμητη καρδιά των Ελλήνων, αλλά σαν ιστορικό γεγονός είναι παγκόσμιο, γιατί μετουσιώνεται σε προσωπικό βίωμα από κάθε άνθρωπο που έχει μέσα του πάθος για την πνευματική ελευθερία, προσδοκία και συνείδηση θυσίας. Όταν ήρθε αυτή η μεγάλη μέρα για το Έθνος μας ένα κύμα φωτός κάλυψε απ’ άκρη σ’ άκρη την Ελλάδα. Αυτό ήταν το φως της αρετής και της ανδρείας. Μια σπάνια πνευματική έξαρση ξεχύθηκε παντού, πλημμυρισμένη χρηστότητα, πραότητα και δημιουργική αταραξία, γιατί η Πατρίδα μας είχε κληθεί σε μια νέα ερμηνεία και αναβίωση των μεγάλων ιδανικών πλανημένοι από τα ολοκληρωτικά συνθήματα, ζητούσαν να σκεπάσουν τα μαύρα σύννεφα της ανελευθερίας του πανέμορφου γαλανού ουρανού, της ελεύθερης σκέψης.

Η μεγάλη αυτή μέρα δεν ανήκει για το Ελληνικό Έθνος στον κόσμο των εκπλήξεων, γιατί δεν είναι μια ιστορική κραιπάλη, αλλά το πνεύμα της ιστορικής μας συνέχειας, το αιώνιο έντιμο παρών του Ελληνικού Λαού, φυλετική συνέχεια του Έθνους μας μέσα σε μια διαρκή και έντονη πάλη για τα ιδανικά.
Σ’ ολόκληρη την Ελληνική ιστορία επιζεί το ακατάλυτο πνεύμα των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνας, των Πλαταιών, του Βυζαντίου και του 1821. Η 28η Οκτωβρίου 1940 διεμήνυσε προς όλους τους λαούς, ότι μέσα στα στήθη των σύγχρονων Ελλήνων υπάρχει η ίδια ψυχή, αλώβητη και άφθαρτη, η ψυχή των Μαραθωνομάχων, το φως του Βυζαντίου, η ορμή του Μπότσαρη και του Κανάρη, η παλληκαροσύνη του Φλογερού Παπαφλέσσα, η άφοβη δράση και θυσία για την απόκτηση του πολυτιμότατου αγαθού της ελευθερίας. Η Ελλάδα, είτε αρχαία, είτε μεσαιωνική είναι ΜΙΑ. Στον Μαραθώνα, τα στρατεύματα των Αθηνών δεν ξεπερνούσαν τις 10.000. Και όμως. Η μικρή αυτή χώρα έπρεπε να αγωνισθεί εναντίον των δυνάμεων των Περσών, εναντίον δηλαδή των δυνάμεων μιας χώρας με αμύθητα πλούτη και δύναμη. Εναντίον, λοιπόν των στρατευμάτων της χώρας αυτής αντιστάθηκαν νικηφόρα οι Έλληνες και τους κατατρόπωσαν. Και τούτο, γιατί τους έσπρωχνε στη νίκη μια καινούρια ιδέα, εντελώς νέα για την ιστορία της ανθρωπότητας: Η ιδέα της ελευθερίας. Ιδέα άγνωστη στους τότε λαούς (Αιγυπτίους, Ασσυρίους και Πέρσες), όμως πολύ γνωστή, πολύ ζυμωμένη με το αίμα και τον πολιτισμό των Ελλήνων.

Το ιδανικό της ελευθερίας το έδειξε πολλές φορές στην πορεία της ιστορικής του ανόδου το Έθνος των Ελλήνων. Το 480π.χ. στην προκλητικότητα του Ξέρξη. Το 1453 στον Μωάμεθ Β’ με το στόμα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου: ‘’την μεν πόλιν ου σοι παραδίδομεν, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φειδόμεθα της ζωής ημών’’. Το 1821. Την 28ην Οκτωβρίου του 1940.
Η 28η Οκτωβρίου είναι μια αιώνια ιστορική επικαιρότητα. Η Ελληνική ξιφολόγχη ανασύρεται από τη θήκη της τη στιγμή που συνωμότες Λαοί έχουν επιμελώς προσχεδιάσει τον αφανισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η ατιμία και η ντροπή δεν έπληξαν ποτέ το Λαό της χώρας μας που προμαχεί αιώνες τώρα υπέρ της πανανθρώπινης ελευθερίας. Η ιστορία του Ελληνικού Έθνους είναι η ζωντανή ιστορία του ελεύθερου στοχασμού, είναι δαυλός αναμμένος που φωτίζει το δρόμο αυτής της φυλής που με κάθε της βήμα, με κάθε της σκέψη περνά κάτω από την αψίδα του ηθικού θριάμβου. Το έπος των Ελλήνων στην Αλβανία διακήρυξε μεγαλοφωνότατα άλλη μια φορά ότι ο Λαός αυτός στάθηκε πλάστης μιας ασύγκριτης ιστορίας, δημιουργός μιας άφθαστης παράδοσης και οικοδόμος του πολιτισμού και είναι πάντοτε έτοιμος για τις πιο απίθανες, άνισες μάχες.

Από τότε και τώρα και πάντοτε περισσεύει από την καρδιά του Έλληνα ανθρωπιά και θυσία, τραγούδι και θρίαμβος, αίμα και πίστη. Η ζωή του ήταν και είναι ένας διαρκής ηρωϊσμός και όλοι οι ηρωϊσμοί του είναι πάθος ελευθερίας, για την ελευθερία που την έζησε και την ύμνησε με την ασκλάβωτη σκέψη του και την φλογισμένη καρδιά του. Από τον πανηγυρισμό αυτών των μεγάλων ιστορικών στιγμών ο Ελληνικός λαός δεν περιμένει ύμνους και θριαμβολογίες. Ζητά την ουσία. Γι’αυτό και σήμερα θέλει να μάθει πως αισθάνεται γι’αυτά τα γεγονότα η νεολαία του. Θέλει να πληροφορηθεί αν τα Ελληνικά νιάτα έχουν μέσα τους γνήσια αποθέματα Εθνικής ευαισθησίας και δημιουργικής υπερηφάνειας. Θέλει να μάθει αν η Νέα Γενιά, έχει συνείδηση του μεγάλου και του μικρού, της μικρής ομορφιάς και της ηρωϊκής παρουσίας. Και αυτό γιατί γνωρίζει καλά ότι, όταν υπάρχει Νεολαία με συνείδηση Εθνική, ποτέ δεν μπορεί να οδηγήσει το Έθνος στην ματαιότητα, στην άρνηση και στην ηθική πτώση. Όταν τα Ελληνικά Νιάτα ζουν με την περισυλλογή και την έξαρση το άφθαστο μεγαλείο των προγόνων τους και φιλοδοξούν όχι μόνο να συνεχίσουν την Εθνική και πνευματική πορεία τους, αλλά και να τους υπερβάλλουν, οσάκις το απαιτήσουν οι ιστορικές ώρες, τότε το Έθνος που έχει μια τέτοια Νεολαία δεν θα δοκιμάσει ποτέ το πικρό ψωμί της ηθικής πτώσης.

Κράτος και νεολαία που πιστεύει στα ιδανικά, περιφρονεί τις πανουργίες και τις δολιότητες , απεχθάνεται τις ηθικές φυγομαχίες και τάσσεται ολόκαρδα στην έπαλξη της ακαταπόνητης πνευματικής προσφοράς. Εκεί όμως που απουσιάζει αντάξια Νεολαία για μια έντιμη ιστορική ανακεφαλαίωση, εκεί πάντοτε θα λείπουν οι φλογεροί κήρυκες, οι αγωνιστές, οι δημιουργοί του ηθικού και πνευματικού μεγαλείου.
Σε τούτη τη ματωμένη Ελληνική γη ακούστηκε, την 28η Οκτωβρίου του 1940, το ΟΧΙ της ελεύθερης συνείδησης και παντού αντήχησε το τραγούδι της ελευθερίας και του θανάτου και έγινε σύμβολο και έμβλημα ζωής. Η προσφορά μας αυτή ήταν ένα υπέρτατατο χρέος.

Οι λίγοι μύστες της ελευθερίας κατετρόπωσαν τους αμέτρητους των δουλικών διαθέσεων, οι λίγοι φλογεροί της πίστεως, στις κορυφές της Πίνδου, συνέτριψαν τους πολλούς που ήρθαν με αστραφτερά σίδερα και μαύρες ψυχές να υποδουλώσουν τη χώρα της ελευθερίας. Και συνέβη αυτό γιατί οι σταυρωτές της θυσίας, οι Έλληνες αγωνιστές των Αλβανικών βουνών ήταν αποφασισμένοι να πεθάνουν με το ΟΧΙ της τιμής, ενώ οι εχθροί της φυλής είχαν βαθύψυχα αποφασίσει να πουν το ναι της καταισχύνης. Τη στιγμή που ο Ελληνικός λαός είπε το ΟΧΙ μπήκε ευλαβικά και ιερούργησε στο Ναό της πανανθρώπινης τιμής και διακήρυξε: Αν άλλοι λαοί βγαίνουν απ’τους πολέμους σκλάβοι, ο Ελληνικός λαός βγαίνει πάντοτε μύστης του ιδανικού, εμπρηστής της δουλείας, φως και ένας ασύγκριτος ηθικός νικητής.-