Τίνος είν’ τα έργα, βρε παιδιά…
Γράφει ο Νίκος Α. Στάμος
Γιούπι – γιάγια, γιούπι, γιούπι – για,
γιούπι – γιάγια, γιούπι, γιούπι – για,
γιούπι – γιάγια, γιούπι, γιούπι – για – για
Τα κορίτσια που ’χαν πρώτα Γερμανούς
Τα κορίτσια που ’χαν πρώτα Ιταλούς
τώρα έχουν Εγγλεζάκια
με κοντά παντελονάκια,
κι από πίσω ένα σύνταγμα Ινδούς.
Τίνος είναι βρε γυναίκα, τα παιδιά;
Το ’να μου φωνάζει «γιες!»,
τ’ άλλο μου φωνάζει «για!»,
Τίνος είναι βρε γυναίκα, τα παιδιά;
Το τραγουδάκι αυτό, λέγεται πως το σκάρωσαν οι Αμίτες, μετά τα Δεκεμβριανά, καθώς ανάμεσα σε όσους προσφέραν γη και ύδωρ στους νικητές Άγγλους βρίσκονταν και Ελληνίδες διατεθειμένες να προσφέρουν ακόμα περισσότερα… Στους μήνες που ακολουθούν τα Δεκεμβριανά, γυναίκες της Αθήνας συνάπτουν ερωτικές σχέσεις με Άγγλους στρατιωτικούς… Επαναλαμβάνεται δηλαδή μια κατάσταση που υπήρχε στα χρόνια της φασιστικής Κατοχής με τους Άγγλους να παίρνουν τη θέση των Ιταλών και Γερμανών καταχτητών.
Όπως διάβασα στο katiousa.gr οι αγγλόφιλες γυναίκες προκαλούσαν με τον βίο τους τον κόσμο της Αριστεράς… μόνο που αντί των πυρωμένων «Π» στα μάγουλα των παρακτρεπόμενων κοριτσιών, επί γερμανικής κατοχής, οι ηττημένοι των Δεκεμβριανών, χρησιμοποιούσαν άλλους τρόπους για να στηλιτεύσουν την συμπεριφορά τους…
>>>>>>ΧΥΜΕΝΟ ΓΑΛΑ…. Όλο αυτό το σκηνικό με το τραγούδι, θυμίζει η διαμάχη της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής του Δήμου Αρταίων με την σημερινή Δημοτική Αρχή, με διακύβευμα το ερώτημα «τίνος είναι τα έργα»… τελευταίο επεισόδιο, αυτό με την παραλαβή ενός μικρού απορριμματοφόρου που θα εξυπηρετεί τις δύσκολες γειτονιές της πόλης της Άρτας, όπου υπάρχουν στενοί δρόμοι και τα λοιπά…
Ανακοίνωσε την παραλαβή του απορριμματοφόρου ο Δήμαρχος Αρταίων Χριστόφορος Σιαφάκας, βγήκε με ανακοίνωση ο πρώην Δήμαρχος Χρήστος Τσιρογιάννης να πεί, πως αυτό το αυτοκίνητο είναι «δικό του» επειδή εκείνος είχε κάνει την αίτηση σε κάποιο πρόγραμμα, πρίν κάποια χρόνια… τραγέλαφος δηλαδή…
Παρακολουθώ με συμπάθεια, θα έλεγα, τον πρώην Δήμαρχο Αρταίων, να προσπαθεί να κρατηθεί στην επικαιρότητα με κάθε τρόπο…. Επειδή ο Τσιρογιάννης έχασε τις εκλογές, το 2023, ο Σιαφάκας που κέρδισε τις εκλογές, τι θα έπρεπε να κάνει; Να ακυρώσει όλα τα προγράμματα και τις προτάσεις που είχαν κατατεθεί; Ή να ξεκινήσει αιτήσεις απ΄ την αρχή;
Όταν εδώ πέρα όλοι παραδέχονται πως το κράτος, άρα και οι Δήμοι (πρέπει να…), έχουν συνέχεια, οΣιαφάκας, μια χαρά κάνει… όσες αιτήσεις και προγράμματα είναι χρήσιμα, για την πόλη και τους δημότες, τα πάει παρακάτω, τα υλοποιεί προς όφελος των πολιτών και δικό του, ασφαλώς…. Όσα δεν είναι χρήσιμα, δεν τα υλοποιεί…
Τι νόημα έχει λοιπόν, όλη αυτή η φασαρία, του πρώην Δημάρχου; Να θυμίζει στους Αρτινούς που δεν τον ψήφισαν πόσο καλός Δήμαρχος ήταν, αλλά εκείνοι δεν το κατάλαβαν; Και να κλαίει, πάνω απ’ το… «χυμένο γάλα»; Δεν πάει έτσι…
Η αντιπολίτευση που αυτή τη στιγμή (νομίζει πως…) κάνει ο πρώην Δήμαρχος Αρταίων, ειδικά με αναρτήσεις για το «τίνος είναι τα έργα», προκαλεί θυμηδία… εξάλλου, όπως απέδειξαν οι εκλογές του 2023 στον μεγάλο Δήμο Αρταίων, δεν χρειάζεται αντιπολίτευση για να χάσει κάποιος Δήμαρχος, (Περιφερειάρχης ή Πρωθυπουργός) την εξουσία…
Εάν ο κόσμος, οι πολίτες, οι δημότες, αποφασίσουν πως ο εν ενεργεία Δήμαρχος δεν πρέπει να ξαναεκλεγεί, θα βρεθεί και ο τρόπος και το πρόσωπο που θα τον κερδίσει… ο πρώην Δήμαρχος, τόσο το 2014-2018, όσο και το 2019-2023 είχε την τεράστια τύχη να διοικεί χωρίς ουσιαστική αντιπολίτευση… κι όπως αποδείχτηκε με το ψηφοδέλτιο του 2023, την είχε ενσωματώσει…
Παρόλα αυτά, ο Σιαφάκας χωρίς να κάνει όχι αντιπολίτευση, αλλά σχεδόν χωρίς μεγάλη προεκλογική εκστρατεία τον προσπέρασε όπως ο Road Runner το Koyote!!! Γιατί; Ήταν ο κόσμος που ήθελε αλλαγή…
Ήταν οι άνθρωποι που ζητούσαν διαφορετική παρουσία στο γραφείο του Δημάρχου… ήταν, ασφαλώς, το ύφος της εξουσίας του πρώην Δημάρχου… ήταν και οι αβελτηρίες σε έργα αναγκαία για την καθημερινότητα κυρίως μέσα στην πόλη…
>>>>>>> ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ…. Νομίζω λοιπόν, πως επειδή η Άρτα διολισθαίνει, σε σχέση με το απώτερο παρελθόν, ο πρώην Δήμαρχος οφείλει με την εμπειρία που απέκτησε και όσες γνωριμίες κράτησε, να βοηθήσει την σημερινή δημοτική αρχή, να κάνει όσα έργα εκείνος άφησε στη μέση…. Να στηρίξει στην προσπάθεια του σημερινού Δημάρχου, να διορθώσει λάθη παρελθόντος…. Να γυρίσει σελίδα και για τον ίδιο, ώστε να ξανασυστηθεί στο εκλογικό σώμα των Αρτινών….
Το οποίο εκλογικό σώμα των Αρτινών είναι σαν τα νερά της Χαλκίδας…. Πότε πάνε σαπέρα και πότε γυρίζουν σαδώθε… το θέμα είναι να προλάβεις αυτό το «γύρισμα»… αλλιώς θαλασσοπνίγεσαι στα νερά του Ευρίπου.
Να θυμίσω δε, πως από το 1982 και δώθε, που οι δημοτικές εκλογές στον Δήμο Αρταίων, της πόλης στην αρχή και στον διευρυμένο στη συνέχεια, αυτοί που κέρδισαν τις εκλογές, δεν αναδείχτηκαν από την «αντιπολίτευση» που έκαναν στον Δήμαρχο… αντιθέτως άλλοι έκαναν αντιπολίτευση κι άλλοι γίνονταν Δήμαρχοι…
Το 1990 που ο Κώστας Βάγιας κέρδισε τις εκλογές, είχε ως επιχείρημα πως δεν έκανε αντιπολίτευση στον Παπαγεωργίου, αλλά πάντα «έβαζε πλάτη» στα δύσκολα έργα, όπως ας πούμε για το έργο του Βιολογικού, ή για την δημιουργία των Ψαροπλιών με τη σημερινή τους μορφή…
Το 2002 που κέρδισε ο Πάνος Οικονομίδης όχι μόνο δεν ήταν δημοτικός σύμβουλος, όχι μόνο δεν έκανε αντιπολίτευση στον Βάγια, αλλά κυριολεκτικά το ανέσυραν απ’ τα αζήτητα και με προεκλογική εκστρατεία τριών μηνών κέρδισε τον Δήμο Αρταίων….
Το 2010 ο Γιάννης Παπαλέξης, χωρίς να είναι κι εκείνος δημοτικός σύμβουλος, πήρε το χρίσμα απ’ το ΠΑΣΟΚ τον Ιούλιο και κέρδισε στις εκλογές το Φθινόπωρο τον Παπαβασιλείου, που ήταν Νομάρχης και που παρότι υποστηρίζονταν από τη ΝΔ, είχε αντιπαλότητες στο ίδιο του το κόμμα…
Ακόμα και ο ίδιος ο Χρ. Τσιρογιάννης, το 2014 ήρθε «απ’ το πουθενά», ως «έκπτωτος» Περιφερειακός Σύμβουλος, πήρε το χρίσμα από τη ΝΔ χωρίς εσωκομματικό αντίπαλο και κέρδισε τις εκλογές, απ’ τον Δήμαρχο Παπαλέξη, που είχε εσωκομματικό διεκδικητή (Στασινός). Αλλιώς, όπως έδειξαν τα αποτελέσματα ο Τσιρογιάννης (32,57%), έναντι Παπαλέξη με 22,94%, και Στασινό με 23,23%, δεν θα κέρδιζε τις εκλογές… και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γίνονταν ποτέ Δήμαρχος…
Η σημερινή λοιπόν «τυφλή» αντιπολίτευση του Χρ. Τσιρογιάννη, κατ’ ουσίαν οδηγεί στον «Δρόμο της απώλειας»… το 2028, οι πολιτικοί συσχετισμοί, θα είναι εντελώς διαφορετικοί από τους σημερινούς… Ποιος ξέρει ποια πρόσωπα θα διεκδικούν θέση δημάρχου στον μεγάλο δήμο Αρταίων, τι εκλογικοί νόμοι θα υπάρχουν και ποιοι ψηφοφόροι θα συμμετέχουν…
Εάν ο σημερινός Δήμαρχος Χριστόφορος Σιαφάκας «τρέξει» γρήγορα την διπλή γεφύρωση, κλείσει τα μέτωπα στο OPEN MALL, αλλάξει την εικόνα στη Λαϊκή Αγορά και στα Ψαροπλιά, κατορθώσει να πάρει το σύνολο της έκτασης στο Στρατόπεδο Παπακώστα, η Άρτα θα αλλάξει… αλλιώς, η άναρχη αντιπολίτευση Τσιρογιάννη θα ευνοήσει κάποιον άλλο, ο οποίος ενδεχομένως να ετοιμάζεται από τώρα δια πάν ενδεχόμενον…
>>>>>>>>ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ ΆΡΤΑΣ…. Δεν ήθελα να το σχολιάσω, όμως κάπως περίεργη μου φαίνεται η τόση ενεργοποίηση για την Άρτα του Δημήτρη Μπράτη, τώρα τελευταία… αιώνιος συνδικαλιστής ο κ. Μπράτης, τις προάλλες έκανε κοτζάμ σύσκεψη στο Βουργαρέλι, επισκέφθηκε διάφορες υπηρεσίες, είδε κόσμο, φωτογραφήθηκε στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και όλα καλά…. Λογικό ακούγεται καθώς συμβαίνει με ετεροδημότες ώριμης ηλικίας, όταν τους πιάνει το «νόστιμον ήμαρ», να θέλουν να προσφέρουν κάτι τις στον γενέθλιο τόπο…
Όμως, προχθές, είδα κι άλλη ανάρτηση… Ο Δημήτρης Μπράτης ανέβασε μια φωτο με ένα σχολείο στο Βουργαρέλι και έγραψε τα εξής: «5 χρόνια τώρα κατασκευάζεται !!! ο αύλειος χώρος και οι τουαλέττες του διθέσιου Δημοτικού Σχολείου Βουργαρελίου κι οι μαθητές έχουν εξορισθεί σε αίθουσες του Γυμνασίου ,με το οποίο συστεγάζονται. Πέντε χρόνια τώρα οι μαθητές έχουν φύγει από ένα πανέμορφο διδακτήριο κι από τον φυσικό τους χώρο. Οι δε μαθητές του Νηπιαγωγείου στεγάζονται στο πρώην ΚΔΑΠ έναν μικρό κι ακατάλληλο χώρο.
«Στην πρόσφατη συνάντηση που είχαμε με τον Δήμαρχο , ως ΕΕ της ΑΔΕΔΥ, του θέσαμε το θέμα και ζητήσαμε χρονοδιάγραμμα αποπεράτωσης των εργασιών, χωρίς να λάβουμε συγκεκριμένη δέσμευση.
Η ανακοίνωση του Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Άρτας τα λέει όλα!» γράφει ο Μπράτης ποστάροντας που λένε και οι ειδικοί, μια ανακοίνωση του Συλλόγου…
******Όλα αυτά μου φαίνονται περίεργα… οι καιροί είναι που είναι πονηροί και η κοινωνία μας κουρασμένη, αναζητά και άλλες διεξόδους… τι δουλειά έχει ένας μεγαλοσυνδικαλιστής να ασχολείται με ένα παλιό σχολείο, σε ένα ορεινό χωριό της Άρτας, έστω κι αν κατάγεται από εκεί…
Εκτός αν θέλει ο Δημήτρης Μπράτης να είναι «όχημα σωτηρίας» της τοπικής μας κοινωνίας, αλλά και της Ελλάδας γενικότερα… Ο Μπράτης με το ΠΑΣΟΚ ήταν παλιότερα, αλλά σήμερα νέα κόμματα ετοιμάζονται… ο Τσίπρας ξανοίγεται προς το κέντρο, αφού την Αριστερά μικρή, μεγάλη και μεσαία την έχει «καταπιεί»… ή μήπως ο Προεδρεύων της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ, π. Πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας, να ετοιμάζει τίποτε σχετικό με την Τοπική Αυτοδιοίκηση; Και που θα είναι αυτό; Στα αγαπημένα του Τζουμέρκα, ίσως;
Δεν είναι κακό… ίσα-ίσα που η τοπική μας πολιτική σκηνή, χρειάζεται ένα ανακάτεμα στα πρόσωπα… θα πλήξομεν έως θανάτου αν αναλογιστούμε πως τα ψηφοδέλτια για τις βουλευτικές εκλογές, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Τσίπρα, θα είναι τα ίδια με εκείνα των εκλογών του 2019 και του 2023… ειδικά του Τσίπρα, αν τα πρόσωπα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ απλώς μετακομίσουν όπως είναι «επιπλωμένοι» σε τίποτα διπλανά γραφεία, θα μιλάμε για κωμωδία…
******Για να ξέρεις όμως κυρ Παντελή, ναι, εσύ που έχεις κατάστημα κάπου στη γη, η κατάσταση με το νέο κόμμα Τσίπρα στην Άρτα, μοιάζει όλο και περισσότερο με οπερέτα… ήδη ακούγεται πως οι «παλιοί» και οι «παλιές», κάνουν προτάσεις σε διάφορα πρόσωπα, να είναι υποψήφιοι βουλευτές με το κόμμα του Τσίπρα!!!
Προσώρας τα ονόματα που ακούγονται, είναι για να… συμπληρωθεί το ψηφοδέλτιο και να μη χαλάσουν οι συσχετισμοί…. Αλλά, εισπράττουν αρνήσεις!!! Μάλλον οι δεξαμενές των «προθύμων» όλο και στερεύουν…
>>>>>>>>>>> ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ «ΠΑΡΑΓΚΩΜΙΑ»…. Ο Αρτινός Βασίλης Μαλισιόβας είναι φιλόλογος και συγγραφέας. Από τις εκδ. Αλεξάνδρεια κυκλοφορούν τα βιβλία του «Κάτσε να σου μολογήσω» και «Τα γέλια και τα δάκρυα της πέτρας». Μας έστειλε ένα άρθρο στην ΗΧΩ όπου αξιοποιεί γλωσσικό υλικό από το υπό έκδοση «Ηπειρώτικο Λεξικό»… εκεί διαβάζουμε μία ιστορική και λαογραφική περιήγηση στα πιο «βιτριολικά» παρατσούκλια της Ηπείρου, όπου κάποτε όλοι ήταν, κάπως, εναντίον όλων…
Η κοινωνιογλωσσική αφετηρία για τέτοιους χαρακτηρισμούς είναι το χτίσιμο της κοινωνικής ταυτότητας μέσω της Ετερότητας, λέει ο Μαλισιόβας. «Σαρδελάδες» οι Πρεβεζiάνοι, «παγουράδες» οι Γιαννιώτες», «λασπιάδες» και «μαυρογόνατοι» οι καμπίσιοι Ηπειρώτες. Δεν είναι κωμωδία του Αριστοφάνη, αλλά η Ήπειρος του περασμένου αιώνα, όπου ο γλωσσικός πόλεμος καλά κρατούσε! Αν νομίζετε ότι οι Έλληνες ανέκαθεν έβλεπαν τη χώρα ενωμένη, μάλλον ξεχνάτε τον κανόνα: Κάθε τόπος είχε τον δικό του τρόπο να «στολίζει» τον γείτονα.
Και συνεχίζει ο Μαλισιόβας: Για να ορίσει (αλλά και να διατηρήσει) μια ομάδα τον εαυτό της («Εμείς»), χρησιμοποιεί τον Άλλο («Οι Άλλοι») ως σημείο σύγκρισης. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην και σε όλες τις περιπτώσεις μείωση, ωστόσο η χρήση μειωτικού παρωνύμιου (π.χ. «χωριάτης») για τον Άλλο, αυτόματα αναβαθμίζει την ταυτότητα της δικής μας ομάδας
******Και ιδού μερικά παραδείγματα της γλωσσικής διένεξης μεταξύ των κατοίκων των διαφορετικών περιοχών της Ηπείρου όπως τα κατέγραψε ο Αρτινός συγγραφέας:
Οι Γιαννιώτες χαρακτηρίζονται από τους άλλους… συνηπειρώτες παγουράδες και συκωταράδες. Η πρώτη λέξη παραπέμπει σε έναν ευρύτατα διαδεδομένο μύθο, ότι οι κάτοικοι της πόλης των Ιωαννίνων προσπαθούσαν ματαιοπονώντας να αδειάσουν τη λίμνη και χρησιμοποιούσαν παγούρια, προσπάθεια όμως που ήταν εξαρχής καταδικασμένη σε αποτυχία, καθώς όταν υποτίθεται ότι ανέβαιναν στην κορυφή του όρους Μιτσικέλι για να χύσουν το νερό, αυτό κυλούσε πάλι προς την Παμβώτιδα.
Στη λέξη αυτή, σύμφωνα με μαρτυρίες ηλικιωμένων, μπορεί να ανιχνευθεί μια αντικειμενική διάσταση, το γεγονός ότι πολλοί παλιοί Γιαννιώτες, ως μνημειώδεις γλεντζέδες, είχαν πάντα μαζί τους ένα παγούρι για να μεταφέρουν το τσίπουρο, το ούζο ή το κρασί. Η εκδοχή αυτή ενισχύεται από την εξέταση του δεύτερου σχετικού λήμματος. Συκωταράδες ονομάζονταν οι κάτοικοι της πόλης των Ιωαννίνων επειδή σύμφωνα με τη στερεοτυπική αντίληψη ήταν επιρρεπείς έως εθισμένοι στην κατανάλωση εντοσθίων («συκωτάκι κι μισολάηνο», δηλ. και μισή λαήνα, πήλινο κανάτι με κρασί ως απαραίτητο συνοδευτικό του νόστιμου αλλά ανθυγιεινού εδέσματος).
Οι Αρτινοί, ως παραγωγοί εσπεριδοειδών, χαρακτηρίζονταν με το άσεμνο νεραντζόκωλοι (ή και κιτρινόκωλοι). Τους Πρεβεζιάνους τούς έλεγαν σαρδελάδες, λόγω των πλούσιων αλιευμάτων του Ιονίου. Μάλιστα κι εδώ εντοπίζεται μια ανεκδοτολογική αφήγηση, σύμφωνα με την οποία οι Πρεβεζιάνοι έβαζαν τις σαρδέλες στο κλουβί. Αυτό εκκινεί από μια αντικειμενική διαπίστωση, ότι οι σαρδέλες του Αμβρακικού Κόλπου (οι γνωστές παπαλίνες), όταν καταδιώκονται από άλλα ψάρια, αναπηδούν εκτός του νερού, μάλιστα μερικές φορές μπορεί να βγουν μερικές μέχρι την ξηρά!
Όπως σημειώνει σε άλλο σημείο ο Μαλισιόβας, η αποθέωση του συντηρητισμού και των προκαταλήψεων των περίκλειστων και υπερσυντηρητικών κοινωνιών καταφαίνεται στο απόσπασμα από συνομιλία με αείμνηστη Γιαννιώτισσα (γενν. 1935). Κάθε διαφορετικότητα, λοιπόν, ακόμη και εντός νομού στιγματιζόταν με τοξικούς χαρακτηρισμούς. Τα στερεότυπα έδιναν κι έπαιρναν…
«Εδώ στα Γιάννενα όλους τ’ς έξω τ’ς έλεγαν ντατσικαναραίους. Ντατσικανάρ’ς είναι ο βαρύς χωριάτ’ς. Όποιος δεν ήταν απ’ τα Γιάννινα ήταν ντατσικανάρ’ς, ήταν παλιοχώριατος. Τ’ς ήλεγαν και γκούπηδες. “Ντατσικανάρη, ντατσικανάρη, πο’ ’χ’ς (που έχεις) την ψείρα σαν κριθάρι, δεν έχ’ς κ’τάλι, τρως με το ποδάρι”, ήταν στιχοπλάκι αυτό (σκωπτικό ποίημα). Αλλά κι οι χωριάτες μάς έλεγαν μπανταλογιαννιώτες, έτσι έλεγαν για τ’ς πολιτσιάνους (αστούς): Οι μπανταλογιαννιώτες είναι σαν τα κ’τάβια, π’ γεννιόνται με τα μάτια κλειστά. Και μας έλεγαν κι συκωταράδες, συκώτι κ’ μ’σολάηνο. Όλο συκωταριές, μεζεκλίκια κι κρασί!
.»Τ’ς Αρτινούς τ’ς έλεγαν από τότε “νεραντζόκωλους”. Κι έλεγαν κιόλα “Παινεσιές και λίμπες (πήλινα πιάτα) άδειες”, ότι πείναγαν αλλά τ’ν παινεσιά τ’ν είχαν (ήταν ψωροπερήφανοι), για να μην καταλάβ’ς ότι είναι για όνομα Θεού (πάμφτωχοι). Και για τ’ς Πρεβεζιάνους οι Γιαννιώτες δεν είχαν καλό λόγο. Γιατί είχαν λιμάνι… Τ’ς ξέν’ζε αυτό, ότι έρχονταν καράβια, κατέβαιναν ναύτες, από κάθε μιλιέτι (εθνότητα) κι γένονταν ανακάτωμα μεγάλο. Οι Γιαννιώτες ήταν κλειστοί στα σπίτια τ’ς. Γι’ αυτό έλεγαν για τ’ς Πρεβεζιάνους ότι είχαν άλλα χούγια, οι άντρες γύρναγαν στα κρασοπ’λειά, οι γ’ναίκες ήταν εύκολες… Έτσι έλεγαν. Χαζαμάρες!»
.»»»»»Ανεξάντλητος ο πλούτος… μειωτικών χαρακτηρισμών, λέει ο Βασίλης Μαλισιόβας: «Κι ενώ νόμιζα ότι για τους κατοίκους των χωριών του Κάτω Ραδοβιζίου Άρτας (όπου ανήκει και το χωριό μου, η Μαρκινιάδα) δεν υπήρχαν μειωτικοί χαρακτηρισμοί, η συζήτηση με έναν 91χρονο πληροφορητή διέψευσε τη βεβαιότητά μου. Ο ίδιος, γέννημα-θρέμμα του ορεινού χωριού Θεοδώριανα, απαριθμεί τα «παραγκώμια» που χρησιμοποιούσαν για τους κατοίκους των κοντινών και μακρινών χωριών, αλλά και το τι έλεγαν οι άλλοι για το δικό του.
Καταιγιστική η μαρτυρία του: «Τ’ς Βουργαρελιώτες (κάτοικοι της κωμόπολης Βουργαρέλι) τ’ς έλεγαν μπέηδες, γιατί το τράβαγαν μεγαλείο, ότι ήταν πλούσιοι. Ήταν κεφαλοχώρι απ’ τα παλιά τα χρόνια. Αγρονομία, δικαστήριο, διοίκηση Χωροφυλακής… Ήταν όλοι οι οργανισμοί εκεί (δημόσιες υπηρεσίες). Χελωνάδες έλεγαμαν τ’ς Μελισσουργιώτες, τέτοιο όνομα είχαν. Εμάς τ’ς Θοδωριανίτες μας έλεγαν κ’φά (κουφά: τυφλοπόντικες).
.»Απ’ το Κάτω Αθαμάνιο κι κάτω εσάς σάς έλεγαμαν λογκίσιους, μέχρι το Πέτα. Τ’ς Πετανίτες τ’ς έλεγαμαν γομαροκέντηδες, γιατί είχαν πολλά γομάρια, πάαιναν ξύλα στ’ν Άρτα κι τα πούλαγαν. Κι κένταγαν τα γομάρια, τα σούφλαγαν μ’ ένα κεντρί για να περπατάν’ γλήγορα (κέντριζαν τα γαϊδούρια, τα τσίγκλαγαν με ένα ξύλο, στο άκρο του οποίου υπήρχε μια βελόνα)».
>>>>>>>>Φίλοι μου κυρ Παντελήδες, πάμε καλά… νομίζω τώρα που θα διαβάσουμε και το βιβλίο του Τσίπρα, θα πάμε ακόμα καλύτερα… μη σου πώ ότι θα απογειωθούμε, ενθυμούμενοι ξεχασμένες λέξεις, όπως «Κατρούγκαλος», «Φράου Μέρκελ», «Σχίστε τα μνημόνια»…
Έρρωσθε και ευδαιμονείτε αγαπητοί…