Θάνος Μικρούτσικος: Ένας απίστευτα μεγάλος

Γράφει ο Πάρις Κονιτσιώτης

Το λιβανιστήρι, ένα πράγμα σαν τις συνεντεύξεις πασίγνωστου παρουσιαστή με ανθρώπους της εξουσίας, όχι μόνο δεν είναι το φόρτε μου αλλά δεν μου είναι καθόλου αρεστό. Ούτε τα ρέκβιεμ για μεγάλους καλλιτέχνες που φεύγουν από τη ζωή,άλλωστε αυτοί μιλάνε με τα έργα τους κι αν γράφουμε ανακρίβειες και υπερβολές « μας κοιτάζουν αυστηρά μέσα από τις κορνίζες τους ».
Με το συγκεκριμένο τραγουδοποιό αυτό που με συγκίνησε και είπα να το επισημάνω είναι η δύναμη ψυχής που επέδειξε όλον αυτό τον καιρό που ταλαιπωρήθηκε από τον καρκίνο. Πρέπει να είσαι απίστευτα δυνατός για να μην το βάζεις κάτω στη άνιση μάχη με έναν αντίπαλο που πάει κι έρχεται σαν τη γρίπη για να δείξει τη δύναμή του. Είναι γνωστό ότι δύο πράγματα εξουσιάζουν τη ζωή μας, ο φόβος και ο πόνος. Φοβάσαι μην πονέσεις κι όταν πονέσεις φοβάσαι μην πεθάνεις. Αυτό για μας τους θνητούς, τους φοβισμένους, όχι όμως για τον αθάνατο Θάνο που εκεί «στο φτερό του καρχαρία » στη συνάντησή του με την επάρατη ασθένεια δήλωνε « το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος, είναι να μην παραδίνεσαι ».

Κάποιοι άνθρωποι είναι πραγματικά μεγάλοι, γεννιούνται μεγάλοι κι ο συγκεκριμένος παρά το γεγονός ότι …τον αδικούσε το επίθετό του ήταν τεράστιος και ως αξία στο χώρο του αλλά και ως μαχητής στα μαρμαρένια αλώνια.
Λένε «ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν λησμονηθούν οριστικά». Είναι δυνατόν όμως να λησμονηθεί ένας άνθρωπος, ένας μουσικός που έχει γράψει, κατά πολλούς, τον εθνικό ύμνο του ζεϊμπέκικου, την περιβόητη «ΡΟΖΑ » με τη φωνή του αξέχαστου επίσης Δημήτρη Μητροπάνου!!!

Βλέποντάς το στην τηλεόραση ανέσυρα από το αρχείο μου ένα βίντεο όπου είχα την εκπληκτική τύχη να το χορέψω – τρομάρα μου – στο μπαρ ΜΥΛΟΣ δίπλα στην παλιά γέφυρα όταν επισκέφτηκε μαζί με την Ρίτα Αντωνοπούλου πριν από καμιά ντουζίνα χρόνια την πόλη μας. Ο Θάνος, ως συνήθως, «χόρευε» στο πιάνο του κι εγώ στην πίστα. Τι σου σκαρώνει η ζωή, μου φαίνεται απίστευτο τώρα που το ξαναβλέπω, όπως απίστευτος είναι και ο χαμός του.
Για να μην μου «σούρει κάποιος τον αναβαλλόμενο » διευκρινίζω ότι με την αναφορά μου αυτή δεν θέλω με τίποτα να μειώσω το υπόλοιπο έργο του που αποτελεί παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές,όπως η μελοποίηση των ποιημάτων του Καββαδία, η συνεργασία του με την Ιταλίδα ντίβα Μίλβα, η συμφωνική μουσική που έχει γράψει και η συνεργασία του με τους μεγαλύτερους Έλληνες ερμηνευτές.
« Η αγάπη είναι ζάλη » φίλτατε Θάνο κι εμείς και άλλοι για πολλά – πολλά χρόνια ακόμη θα συνεχίσουμε να ζαλιζόμαστε από το μέγεθος της προσφοράς σου και από το απύθμενο σθένος σου σε μια μάχη με προδιαγεγραμμένη κατάληξη.