Δικαίωμά μου - Θ.Ψαρρά

Γράφει o Κώστας Τραχανάς

Εκδόσεις Ψυχογιός 2021 σελ. 408

Καλοκαίρι 2008. Χαλκιδική.
Η Δανάη Καραμάνου επιστρέφει από την αγορά στο μεζεδοπωλείο της και βρίσκει την τζαμένια πόρτα μισάνοιχτη. Η υπάλληλός της η Αγγελική, ποτέ δεν την άφηνε έτσι.Ένα κακό προαίσθημα τριγύρισε την Δανάη.Φώναξε το όνομά της Αγγελικής.Καμία απάντηση .Έτρεξε στην κουζίνακαι τότε η θέα της Αγγελικής της έκοψε τα πόδια .Το δεκαεννιάχρονο κορίτσι ήταν πεσμένο ανάσκελα όμοιο με σπασμένη κούκλα .Το κεφάλι της ήταν περιτριγυρισμένο από μια λίμνη αίματος , ενώ στα μάτια της μπορούσε να δει κανείς ακόμη τον τρόμο που είχε αντικρίσει προτού βρεθεί σε αυτή τη θέση. Το κορίτσι είχε ήδη ξεψυχήσει. Το τραύμα της κοπέλας ήταν στο πίσω μέρος του κεφαλιού , ενώ λίγα μόλις εκατοστά δίπλα της βρισκόταν ,επίσης ματωμένη , η μασιά με την οποία ανακάτευαν τα κάρβουνα της ψησταριάς.

Η Δανάη την άρπαξε στα χέρια της. Και πέταξε έντρομη το σιδερένιο εργαλείο στην άλλη άκρη της κουζίνας. Ο κυρ Νικόλας ο γείτονας έσπευσε να βοηθήσει όταν άκουσε τις φωνές και τα ουρλιαχτά της Δανάης .Την ίδια στιγμή μπήκε στην κουζίνα και ο άντρας της Δανάης ,ο Λάμπρος Βλαβιανός , ο δυνάστης των τελευταίων είκοσι χρόνων της ζωής της ,αλαφιασμένος , με την μπλούζα του σκισμένη και μια πληγή που έτρεχε αίμα. Η ένταση είχε αλλοιώσει το πρόσωπό του , ενώ το βλέμμα του, πιο σκοτεινό από ποτέ , έμοιαζε να της αποδίδει, χωρίς κανέναν ενδοιασμό,την ευθύνη του φονικού.
«Για όνομα του Θεού ,Δανάη!Τι έχεις κάνει; »αναφώνησε σε τόνο απόλυτα αποφασισμένο για την ενοχή της. «Έχεις τρελαθεί ;»ούρλιαξε η Δανάη .

«Δεν το έκανα εγώ ! Εσύ φταις για όλα !» ξέσπασε ανάμεσα στους λυγμούς της. «Αρκετά πια, Δανάη !Είσαι επικίνδυνη , το καταλαβαίνεις;» της φώναξε. «Τόλμησες να χτυπήσεις εμένα!Παραλίγο να με σκοτώσεις ,αλλά δε σου έφτασε!Το κορίτσι τι σου έκανε ; Ως εδώ ήταν !»συνέχισε ο Λάμπρος δυναμώνοντας την ένταση της φωνής της .Ο Λάμπρος όχι μόνο της φόρτωνε την ευθύνη του θανάτου της άτυχης Αγγελικής , αλλά ισχυριζόταν με θράσος πως αποπειράθηκε να σκοτώσει και τον ίδιο.«Η δική μου η γυναίκα είναι δολοφόνος » φώναξε. «Μην τον πιστεύετε!Λέει ψέματα!Εσύ το έστησες όλο αυτό!» τον διέκοψε η Δανάη.

Όταν έφτασαν οι αστυνομικοί , η Δανάη ήταν λιπόθυμη και τραυματισμένη .Την βάλανε σε ασθενοφόρο αλλά η Δανάη έβριζε , κλοτσούσε με όση δύναμη της είχε απομείνει και απειλούσε τον Λάμπρο .Όλα όμως συνηγορούσαν ότι η τριανταοκτάχρονη Δανάη Καραμάνου ήταν η δολοφόνος και αυτή που τραυμάτισε τον άντρα της. Όσο και να φώναξε όσο και να έκλαψε όσες φορές και να είπε «Δεν είμαι ούτε φόνισσα ούτε τρελή! Δεν σκότωσα !Δεν σκότωσα!». Τελικά την κλείσανε στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης μέχρι να γίνει η δίκη της.
Είχε συνειδητοποιήσει η Δανάη πια ,πως την περίμενε ενδεχομένως μια καταδίκη.Μόνο που η άκρη του κουβαριού της καταδίκης αυτής δεν κρυβόταν πίσω από αυτό που της συνέβαινε τώρα , όσο φρικτό και αν ήταν .Ολόκληρη η ζωή της ήταν μια ποινή ,και η ίδια δεν ήξερε καν ποιο έγκλημα ήταν αναγκασμένη να πληρώνει.

Δεν είχε αργήσει από χρόνια να συνειδητοποιήσει πως ο Λάμπρος ,παρά την αγγελική του όψη, θα μπορούσε με μεγάλη άνεση να συναγωνιστεί πολλούς από τους «αγγέλους» της κολάσεως. Αυτός την έκλεισε στο ψυχιατρείο ,αυτός την κατηγόρησε για τη δολοφονία της Αγγελικής. Τώρα κατάλαβε πόσο επικίνδυνος ήταν ο Λάμπρος. Δεν ήταν αγάπη αυτό το τέρας, που την είχαν παντρέψει .Ήταν ένα άγριο , ένα ζωώδες ένστικτο και η ανάγκη του να εξουσιάζει καθετί δικό του .Την άποψή της , τα θέλω της , το σώμα της, της ζωή της ολόκληρη .Την ήθελε κτήμα του.

Η Δανάη με τον Λάμπρο ένιωθε μοναξιά και απελπισία .Στην παρέα τους χρόνο με τον χρόνο προστίθεντο κι άλλα στοιχειά. Φόβος, εγκατάλειψη , πόνος, θυμός, αδικία και τώρα αυτή η τρέλα που θέλουν να της χρεώσουν με τη ρετσινιά της φόνισσας , σαν κερασάκι σε μια τούρτα φτιαγμένη ήδη από υλικά πολύ πιο πικρά και δηλητηριώδη από εκείνα που μπορεί κανείς να αντέξει. Ο Λάμπρος απαιτούσε και κατακτούσε , δεν αγαπούσε. Από ανθρώπους μέχρι χρήματα .Χωρίς κανένα ηθικό φραγμό , χωρίς καμία συστολή. Εκείνος έπρεπε να κατέχει πάντα τη θέση του ισχυρού.Η λάμψη που είχε προς τους άλλους ήταν ψεύτικη, έκρυβε επιμελώς το σκοτάδι ,που φύλαγε μέσα του ο Λάμπρος. Η Δανάη ζούσε σε μια φυλακή. Και ξύλο πολύ ξύλο της έριχνε ο Λάμπρος .Από το ξύλο αυτού του τέρατος, έχασε τρία παιδιά ,όταν ήταν έγκυος…

Ο Λάμπρος είχε απόλυτο δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στη Δανάη.
Η βία ,η χειραγώγηση και η σεξουαλική κακοποίηση όμως παρέμεναν κρυφές και ανομολόγητες.
Εκεί που την κλείσανε την Δανάη τις δίνανε πάρα πολλά ηρεμιστικά φάρμακα .Η Δανάη ήταν σαν φυτό.Νεκροταφείο ψυχών ήταν εκεί μέσα .Την είχαν πετάξει σε αυτό το κολαστήριο και την είχαν ήδη θάψει ζωντανή . «Για ποια γιατρειά να μιλήσει κάποιος ; Ποια ελπίδα ; Χαμένα όλα», μονολογούσε η Δανάη.

Κάποιοι καλοί άνθρωποι (ο Χριστόφορος και η Θεοδώρα) μέσα στο ψυχιατρείο καταλάβανε ότι η Δανάη δεν φταίει σε τίποτα και δεν είναι τρελή .Αυτό της έδινε δύναμη να βγει από αυτή την κόλαση που ζούσε . Να νικήσει τους δαίμονες της δικής της ζωής. Πίστεψε στον βελούδινο εαυτό της και αποφάσισε να τον προστατέψει. Ορκίστηκε να ζήσει! Μια ζωή χωρίς φόβο και βία. Να νικήσει τα σκοτάδια της. Ήταν δικαίωμά της !Θα τα κατάφερνε!
Ένα πολύ καλό βιβλίο ,μια ιστορία σκληρή ,για την ενδοοικογενειακή και έμφυλη βία , τις κακοποιημένες γυναίκες, το τράφικινγκ .
Ένα βιβλίο-μονοπάτι που οδηγεί από το σκοτάδι και τον φόβο στο φως και στη λύτρωση.
Η αξιοπρέπεια , η ακεραιότητα , η ανθρωπιά και η ζωή είναι δικαίωμα. Όλες οι γυναίκες πρέπει να τα διεκδικήσουν .

Διαβάστε το.

Η ΘΑΛΕΙΑ ΨΑΡΡΑ γεννήθηκε το 1983 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει μόνιμα. Σπούδασε μάρκετινγκ και διοίκηση επιχειρήσεων, και μιλά αγγλικά και βουλγαρικά. Σχεδόν αμέσως μετά τις σπουδές της, προσελήφθη στο τμήμα εξαγωγών μεγάλης εταιρείας χάλυβα, στην οποία εργάσθηκε για δεκατέσσερα χρόνια. Αιώνια ορκισμένη ονειροπόλα, όταν αισθάνθηκε πως ήρθε η στιγμή ν’ αναζητήσει κάτι να τη γεμίζει περισσότερο, αποφάσισε ν’ απαρνηθεί τη σταθερότητα προκειμένου να το διεκδικήσει. Σήμερα εργάζεται σε μια πολυεθνική εταιρεία διακίνησης και αξιοποίησης ανακυκλώσιμων ειδών και αισθάνεται δικαιωμένη για το τόλμημά της σε μια τόσο δύσκολη περίοδο. Μεγάλη της αγάπη ήταν πάντοτε τα βιβλία και όνειρό της να καταφέρει κάποτε να ζήσει αυτό το «ταξίδι» από τη θέση του οδηγού. Πρώτη και αναγνωριστική πτήση σε αυτό ήταν το μυθιστόρημά της ΤΑ ΛΑΒΩΜΕΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΥ είναι η δεύτερη διαδρομή της, και η συγγραφέας ανυπομονεί να συνεχίσει να εξερευνά τα μονοπάτια εκείνα της φαντασίας, που χαρίζουν στην ψυχή την ευκαιρία να δραπετεύει.