Οι συγγραφείς αποκαλύπτουν τα μυστικά τους στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

Ο κόσμος είναι μυστήριο μέρος, όπου συμβαίνουν πράγματα που είναι δύσκολο να εξηγηθούν…

Ξεκίνησα να γράφω στα 22 μου, όταν χρειαζόμουν μια εντυπωσιακή κίνηση για να κερδίσω πίσω ένα κορίτσι που με εγκατέλειψε. Έτσι προέκυψε το πρώτο μου διήγημα. Το κορίτσι δεν επέστρεψε ποτέ, αλλά το κείμενο μάλλον ήταν καλό, γιατί αυτοί που το διάβασαν με παρότρυναν να συνεχίσω να γράφω. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να το είπαν για να με παρηγορήσουν. Πάντως λειτούργησε. Αγόρασα μια γραφομηχανή και άρχισα να δουλεύω κάποια διηγήματα. Το γεγονός ότι κανένας από το περιβάλλον μου δεν ασχολούνταν με κάτι παρόμοιο με έκανε να νιώθω κάπως ξεχωριστός. Κατάφερα να ολοκληρώσω και κάποιο μυθιστόρημα όπου με θράσος και άγνοια κινδύνου είχα προσπαθήσω να εκδώσω.

Το πρώτο μου διήγημα δημοσιεύτηκε σε μια συλλογή μέσω ενός διαγωνισμού των εκδόσεων Καστανιώτη και του περιοδικού Elle. Ήμουν στρατιώτης στην Άρτα, όταν με κάλεσαν στο κινητό και μου ανακοίνωσαν ότι το κείμενό μου θα συμπεριληφθεί μέσα στον τόμο με τα 20+1 διηγήματα που είχαν διακριθεί. Είχα μεγάλη αγωνία αν θα μου έδιναν άδεια από τη μονάδα, για να κατέβω στην Αθήνα και να παραβρεθώ στην απονομή. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να φύγω σκαστός.

Στη συνέχεια, απολύθηκα από το στρατό, άνοιξα το φαρμακείο μου στην Καλαμαριά, και το μεράκι της συγγραφής κάπως ατόνησε κάτω από την καθημερινότητα. Κάπου κάπου έγραφα κάποιο διήγημα, ίσα ίσα για να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι το όνειρό μου ήταν να γίνω κάποτε συγγραφέας. Μέχρι που κάποια στιγμή άκουσα τυχαία για το μεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής στη Φλώρινα και το θεώρησα μια ευκαιρία να το αναθερμάνω.
Ήταν δυο αξέχαστα χρόνια. Ένα Σαββατοκύριακο κάθε μήνα οι τριάντα μεταπτυχιακοί φοιτητές από όλη την Ελλάδα συγκεντρωνόμασταν στη Φλώρινα. Γράφαμε, διαβάζαμε και ανταλλάσσαμε απόψεις για τη λογοτεχνία. Βρέθηκα ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικούς, αλλά με ένα κοινό ενδιαφέρον που εκείνες τις ώρες του αφοσιωνόμασταν ολοκληρωτικά. Από το σημείο αυτό ξανάρχισα να γράφω εντατικά.

Μια ιστορία μπορεί να γεννηθεί από μια εικόνα που θα δω στο δρόμο, μια φράση που άκουσα τυχαία, ή μια σκέψη που στριφογυρίζει στο μυαλό μου. Η πισίνα που πηγαίνω κάθε μεσημέρι ( δυστυχώς κλειστή τώρα λόγω lock down) με έχει βοηθήσει καθοριστικά. Μέσα στο νερό ανενόχλητος έχω στήσει τις περισσότερες σκηνές και διαλόγους των κειμένων μου. Δυστυχώς, πολλές φορές μετά τα ξεχνάω. Αν είχα τη δυνατότητα να κρατάω σημειώσεις μέσα στο νερό, θα είχα γράψει περισσότερα.
Έχω ολοκληρώσει αρκετά διηγήματα, δυο θεατρικά έργα και το «ΕΝΑ ΒΙΟΛΙ ΣΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ» , το μυθιστόρημά μου που εκδόθηκε φέτος από τις εκδόσεις Κέδρος.

«Μια μεραρχία Αμερικανών πεζοναυτών στρατοπεδεύει για λίγες μέρες στον κάμπο της Μακεδονίας στο πλαίσιο Νατοϊκής Άσκησης. Μαζί τους μεταφέρουν έναν μεγάλο αριθμό εμβολίων για τη «γρίπη του Μεξικού» που προορίζονται για τη Συρία ως ανθρωπιστική βοήθεια.
Σε μια χρεωκοπημένη χώρα που έχει σταματήσει τις εισαγωγές και μαστίζεται από τη θανατηφόρα γρίπη μια παρτίδα εμβολίων είναι πραγματικό χρυσορυχείο.

Για τον Πέτρο υπήρχαν δέκα λόγοι που γνώριζε για να αρνηθεί τη δουλειά και μερικοί ακόμα που προς το παρόν αγνοούσε. Ωστόσο, ο παλιός του προϊστάμενος στην «υπηρεσία» δείχνει να έχει τον τρόπο να τον πείσει. Στην επιχείρηση αυτή θα συνεργαστεί με τον Ορέστη, έναν αξιωματικό, παλιό του γνώριμο από μια αλλόκοτη ιστορία που πολύ θα ήθελε να ξεχάσει. Το σχέδιό φαίνεται να πετυχαίνει. Τα εμβόλια έρχονται στα χέρια τους και πουλιούνται πανάκριβα στη μαύρη αγορά. Είναι όμως τα πράγματα όπως δείχνουν;
Παγιδευμένοι σε δίνη οικονομικής καταστροφής και κοινωνικής κρίσης οι ήρωες της ιστορίας ξοδεύουν τα ταλέντα τους με τρόπο αυτιστικό. Οι αδυναμίες τους, πιο ισχυρές από τις ικανότητές τους, είναι αυτές που τους οδηγούν στην πτώση. Είναι οι ίδιες ακριβώς αδυναμίες που έφεραν έναν ολόκληρο λαό να βρυχάται εναντίον ενός εχθρού που παραμένει αόρατος, μέχρι που κάποιος να κοιτάξει σε έναν καθρέφτη.

«Πιστέψαμε πολύ στον Οδυσσέα που κρύβουμε μέσα μας. […] Ξεχάσαμε κι εμείς ότι ο Οδυσσέας έκανε είκοσι χρόνια να επιστρέψει στο σπίτι του και, όταν τα κατάφερε, ήταν μόνος, γυμνός και γέρος.»
Η ιστορία θυμίζει πολύ την κατάσταση που ζούμε, με τον εφιάλτη ενός θανατηφόρου ιού και τις ατέλειωτες συζητήσεις για τα εμβόλια να αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας. Θα περίμενε κανείς, ότι το βιβλίο γράφτηκε τους τελευταίους μήνες, με αφορμή τη σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά η αλήθεια είναι ότι το κείμενο ολοκληρώθηκε πριν τέσσερα χρόνια, όταν δεν υπήρχε καν υπόνοια της συνθήκης που βιώνουμε σήμερα. Η σύμπτωση είναι εντυπωσιακή και θεωρώ ότι επαληθεύει με τον πιο κραυγαλέο τρόπο μια από τις βασικές σκέψεις του μυθιστορήματος : ότι ο κόσμος είναι ένα μυστήριο μέρος, όπου συμβαίνουν πράγματα που είναι δύσκολο να εξηγηθούν και ότι οι πορείες των ανθρώπων καθορίζονται σε σημαντικό βαθμό από την εύνοια του τυχαίου, πάνω στο οποίο ελάχιστα μπορούμε να προβλέψουμε και ακόμα λιγότερο να επηρεάσουμε.

Βιογραφικό

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Φαρμακευτική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Διατηρώ φαρμακείο στην Καλαμαριά τα τελευταία 20 χρόνια. Παίζω BRIDGE με τα μανίας, σαξόφωνο- αυστηρά μόνο στις γάτες μου-, και κολυμπάω 12 μήνες τον χρόνο. Έχω γράψει διηγήματα και θεατρικά. Το 2014 το έργο μου Άγνωστες λέξεις – βασισμένο στην υπόθεση Πολκ – διακρίθηκε στον διαγωνισμό θεατρικής γραφής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Το ένα βιολί στο χρώμα του πάγου είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα, αφιερωμένο στον γιο μου, Ιωάννη.