Σαν τους αραχτούς πασάδες

Γράφει ο Κώστας Λ. Χρήστος
φιλόλογος

«το δε ζητούμενον αλωτόν,
εκφεύγει δε τἀμελούμενον» – Σοφοκλής

Έχει παρατηρηθεί, τουλάχιστον κατά τις τελευταίες δεκαετίες, ότι οι Έλληνες επηρεασμένοι από την έξαρση της μεταπολεμικής ανιούσας ευμάρειας παρασύρθηκαν από την απόλαυση και συγκέντρωση υλικών αγαθών, αφήνοντας κατά μέρος την ανώτερη ευδαιμονία κι άλλα πρωτεύοντα θέματα που σχετίζονται με την ηθικοπνευματική μας καλλιέργεια κι επιζήτηση ανώτερης ποιότητας ζωής. Και το χείρον που παρατηρήθηκε και παρατηρείται ακόμα είναι το ότι σ΄αυτόν τον άκρατο ευδαιμονισμό, πέραν του συγχυσμένου λαού, εξετράπησαν προς αυτόν οι ηγέτες και οι καθοδηγητές του κοινωνικού μας συνόλου. Και φευ! παραμελήσαμε συλλήβδην εθνικά μας θέματα. Η χώρα μας σήμερα, δυστυχώς, παρουσιάζεται ως υπολειπόμενη κι ολιγωρήσασα πάνω σε πατροπαράδοτα δίκαιά μας.

Από την παρελθοντική της απραξία έδωσε λαβές στο να φαίνεται σε αρκετούς ότι βρίσκεται σε μειονεκτική θέση μπροστά στις απειλές των εξ ανατολών επίβουλων εχθρών μας. Και σε αυτά τα τελευταία θα ήθελα να αναφερθώ μ΄αυτό εδώ το κείμενό μου.
Πιο συγκεκριμένα , εάν θελήσουμε να εξακριβώσουμε γιατί σήμερα η Ελλάδα, αγχωμένη και αβέβαιη εν πολλοίς για το αύριο, αγωνίζεται στο διεθνή χώρο, σε Κυβερνήσεις κι Οργανισμούς, προκειμένου να τους αποδείξει ξεκάθαρα ότι η Τουρκία απειλεί κυριαρχικά της δικαιώματα στις θάλασσές μας, θα διαπιστώσουμε με τον βέλτιστο στοχασμό μας τούτο: η βασική αιτία που «τρέχουμε και δεν φτάνουμε» είναι η αβελτηρία μας και ο εφησυχασμός μας κατά το παρελθόν πάνω σε εθνικά μας θέματα, εδώ και δεκαετίες τώρα θα έλεγα. Κοντολογίς, οι απέναντι του Αιγαίου , εχθροί μας πλέον, μας πιάσανε στον ύπνο κατά το κοινώς λεγόμενο. Ο λαός μας στην απλή γλώσσα του λέγει: «βρήκαν και τα κάνουν» . Γιατί όμως;

Την απάντηση στο ερώτημα θα ήθελα να τη διατυπώσω με τη γνώμη του Σοφοκλή στην τραγωδία του Οιδίπους Τύραννος : «το δε ζητούμενον αλωτόν, εκφεύγει δε τἀμελούμενον» δηλαδή, αυτό το οποίο ψάχνεις θα το βρεις , χάνεις όμως αυτό το οποίο αμελείς. Και οι πολιτικές μας ηγεσίες , από τη Συνθήκη της Λοζάνης κι εντεύθεν, ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν και δεν κινήθηκαν αποφασιστικά, προγραμματισμένα και με σθένος, για να κατοχυρώσουν στους Διεθνείς Οργανισμούς ρητώς κι ενυπογράφως τα πραγματικά μας σύνορα, έτσι ώστε να μην υπάρχει σήμερα καθόλου πεδίον αμφισβήτησης κι αντιπαράθεσης ανάμεσα σε μας και της πάντα δύστροπης Τουρκίας. Η χώρα μας δεν εξασφάλισε με γραπτά κείμενα ποια είναι τα όρια της υφαλοκρηπίδας όλων των νησιών μας, έτσι ώστε να είναι σήμερα καθορισμένα κι επικυρωμένα από καιρό με χάρτες τα χωρικά μας ύδατα, τόσο με βάση το διεθνές Δίκαιο αλλά και το «Δίκαιο της θάλασσας» σε όλες τις περιοχές μας που βρέχονται από θάλασσα.

Και δεν τα εξασφάλισε με γραπτές και διεθνείς δεσμεύσεις διότι οι ηγέτες μας από το παρελθόν δεν ανησύχησαν και δεν προέβλεψαν, αν και υπήρχαν φωνές κατά καιρούς για δράση, ότι σήμερα θα μιλούσαμε για οικόπεδα που υποκρύπτουν μεγάλο υποθαλάσσιο πλούτο. Δεν προέβλεψαν ότι σήμερα θα οριοθετούσαμε τις ΑΟΖ, και μάλιστα γνωρίζοντας ότι στα ανατολικά μας σύνορα είχαμε από το παρελθόν, έχουμε και θα έχουμε μια απρόβλεπτη και με επεκτατικές πάντα βλέψεις Τουρκία. Δεν εννόησαν ότι «το διοικείν εστί προβλέπειν» και χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Πρέπει να τρέχουμε πριν κι όχι μετά τα γεγονότα, για να προλαβαίνουμε τα χείρω.

Συλλήβδην, ως λαός, παρασυρθήκαμε και γοητευθήκαμε από τον ευδαιμονισμό που κάλπαζε με γρήγορους ρυθμούς στο πρόσφατο παρελθόν. Το ρίξαμε στο ραχάτι και οι περισσότεροι ζούσαμε σαν αραχτοί πασάδες και μάλιστα με ξένα χρήματα! Κι αυτά τα ξένα χρήματα μας οδήγησαν σε πρωτοφανή οικονομική κρίση που την πληρώσαμε και την πληρώνουμε ακόμα πολύ ακριβά. Αλλά το οδυνηρό είναι ότι αδιαφορώντας για τα μείζονα υποθηκεύσαμε το μέλλον της νέας μας γενιάς που σε μεγάλο και ανησυχητικό βαθμό πήρε των ομματιών της για την ξενιτιά. Και το οδυνηρότερο ότι η απραξία μας και η έλλειψη προνοητικότητας έφεραν σήμερα σε δεινή θέση την πατρίδα μας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, όπου αμφισβητούνται από την επίβουλη και με μεγαλοϊδεατισμό κακή μας γειτόνισσα πατροπαράδοτα εθνικά μας δικαιώματα. Πρέπει να προβλέπεις και να προλαβαίνεις τη φωτιά προτού αυτή ξεσπάσει κι επιφέρει καταστροφές, χωρίς επιστροφή κάποτε.. Και πολλώ δε μάλλον σε εθνικά θέματα για να μη φέρεις τον εχθρό ante portas.

Κι εδώ θα ήθελα να αναφέρω ότι η εξωτερική μας πολιτική είναι ανάγκη να είναι πάντα πολυδιάστατη και να τη χειρίζονται ηγέτες διορατικοί, με «νου και γνώση», και προπαντός σήμερα που στην διεθνή οικονομικοπολιτική σκηνή συντελούνται συνταρακτικές αλλαγές σε πολλά επίπεδα και με πολλούς αποδέκτες. Πρωτίστως βλέπουμε να αλληλοσυγκρούονται μεγάλα γεωστρατιωτικά και οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών της Γης σε πολλά σημεία του πλανήτη μας, και δη στην Ανατολική Μεσόγειο. Τα status quo διαφοροποιούνται και μεταλλάσσονται από καιρό εις καιρό με απρόβλεπτο πολλάκις το μέλλον. Κι αυτά κάθε κυβέρνησή μας κι όλα τα κόμματα πρέπει να τα έχουν κατά νουν και να πορεύονται δεόντως.

Η Ελλάδα ως μικρή σε πληθυσμό και στρατιωτική ισχύ χώρα , εάν θέλουμε να μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας, μοιάζει σήμερα μπροστά σ΄αυτές τις Μεγάλες Δυνάμεις, τις εξοπλισμένες με φοβερά όπλα, σαν μια βάρκα μπροστά σε ένα αεροπλανοφόρο. Και πάνω σ΄αυτή δε μπορείς να το παίζεις πανίσχυρος κι ανίκητος απέναντι σ΄αυτό το μεγαθήριο, διότι τότε αυτοκτονείς. Οι εποχές που οι Έλληνες έδιναν μάχες σώμα με σώμα με τα ξίφη τους και τα γιαταγάνια τους πέρασαν ανεπιστρεπτί. Τα πρώτα που πρέπει ασυζητητί να διαφυλάξουμε είναι η παροιμιώδης ρώμη μας, τόλμη μας και το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεών μας. Αλλά αυτά και μόνο βεβαίως σήμερα δε αρκούν για να είσαι νικητής. Χρειάζονται και οι απαραίτητες σήμερα ειλικρινείς συμμαχίες μας μέσω της διπλωματικής οδού με άλλους ισχυρούς λαούς κι Οργανισμούς που θα μας συνδράμουν στα δύσκολα.

Και το δέον γενέσθαι σε τούτους τους δύσκολους και σκοτεινούς καιρούς είναι να ξεφύγουμε από τις πολιτικές αγκυλώσεις και τις αχαλίνωτες κομματικές αντιπαραθέσεις, που ως γνωστόν στο παρελθόν αυτές συσσώρευσαν πολλά δεινά στη χώρα μας κι οδήγησαν σε εθνικές τραγωδίες. Είναι αδήριτη ανάγκη να οικοδομήσουμε μια πολύ ισχυρή χώρα σε όλα τα επίπεδα με πρώτη και καλύτερη μέριμνα την εθνική μας ομοψυχία, γνωρίζοντας ότι «η ισχύς εν τη ενώσει» αποκτιέται όταν διατρέχεις πολλαπλούς κινδύνους, και προπαντός όταν έχεις να αντιμετωπίσεις εξωτερικούς κινδύνους που απειλούν την εθνική σου ακεραιότητα. Έναντι όλων σήμερα προέχει η με πάση θυσία διασφάλιση των εξωτερικών μας συνόρων και η οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας που είναι η βάση για να προχωρήσουμε σε ένα πιο αισιόδοξο μέλλον ενδυναμώνοντας συνάμα την εθνική μας άμυνα.

Κι ακόμα θα ήθελα να πω , καθώς εντείνονται μέρα με τη μέρα οι εξωτερικοί μας κίνδυνοι, ότι κυβέρνηση, κόμματα και λαός πρέπει να είμαστε ενωμένοι σαν μια γροθιά και να αγωνιστούμε σε μια πιθανή πολεμική σύγκρουση , ο μη γένοιτο, με όλα τα μέσα που διαθέτουμε για να προστατεύσουμε την πατρίδα μας που θα κινδύνευε. Είμαστε πολύ λίγοι για να είμαστε χωρισμένοι. Η πατρίδα μας και προπαντός όταν αυτή απειλείται μας θέλει πάντα όλους μαζί, ψύχραιμους, ενωμένους και πυρακτωμένους από πάθος για να την προστατεύσουμε. Οι σύμμαχοί μας καλοί μεν στα λόγια αλλά ίσως στην πράξη μας αφήσουν μόνους στα πεδία των μαχών. Και γι αυτό πρέπει να ετοιμαζόμαστε πάντα με βάση τις δικές μας εθνικές δυνάμεις.

Και τέλος ας μην ξεχνάμε ποτέ τα όσα είπε ο μεγάλος φιλόσοφος και διδάσκαλος Σωκράτης, στον μαθητή και φίλο του Κρίτωνα όταν πήγε στη φυλακή, όπου αυτός εκρατείτο μέχρι να τον θανατώσουν μετά την άδικη καταδίκη του από το πολιτικό κατεστημένο της εποχής του, επειδή τάχα, κατά τους κατηγόρους του, έβλαπτε την πατρίδα του με τα “καινά δαιμόνια” που εισήγε καθημερινά σε αυτήν ! Ενώ δηλαδή ο μαθητής του Κρίτων τον προέτρεπε να δραπετεύσει από τη φυλακή γιατί την άλλη μέρα θα τον θανάτωναν, αυτός δεν το θέλησε και παρέμεινε στη φυλακή πίνοντας ως γνωστόν το κώνειον, για να μη γίνει ανυπάκουος στους νόμους της πατρίδας του όπως είπε, αφού αυτοί τον καταδίκασαν σε θάνατο κι έπρεπε να υπακούσει για να μη βλάψει την πατρίδα του, παραβαίνοντας αυτούς!! Του είπε λοιπόν, μεταξύ άλλων, σε νεοελληνική μετάφραση:
«Και από τη μητέρα και από τον πατέρα κι απ᾽ όλους τους άλλους προγόνους το πιο πολύτιμο, το πιο σεβαστό, το πιο ιερό, το ανώτερο αγαθό είναι η πατρίδα, σύμφωνα με την κρίση των θεών και των γνωστικών ανθρώπων.

Δεν έχεις ακόμη καταλάβει (Κρίτωνα) πως έχουμε χρέος να σεβόμαστε και να υποτασσόμαστε και να καλοπιάνουμε, όταν οργίζεται, περισσότερο την Πατρίδα παρά τον πατέρα, και αν τυχόν δεν βρίσκουμε σωστές τις εντολές της ή να προσπαθούμε να την πείθουμε ή να εκτελούμε όσα προστάζει; Ξεχνάς ακόμη πως πρέπει να υποφέρουμε χωρίς διαμαρτυρίες αν μας υποχρεώνει να πάθουμε κάτι, είτε προστάζει να μας κτυπούν, είτε να μας ρίχνουν δεμένους στη φυλακή, είτε να μας στέλνουν στον πόλεμο για να πληγωθούμε ή και να σκοτωθούμε; Δεν έχεις λοιπόν καταλάβει ότι οφείλουμε όλα αυτά να τα κάνουμε, και το δίκαιο έτσι είναι, και όχι να αποφεύγουμε τη στράτευση ούτε να οπισθοχωρούμε από δειλία την ώρα της μάχης ούτε να λιποτακτούμε, αλλά και στον πόλεμο και στο δικαστήριο και παντού έχουμε χρέος να εκτελούμε όσα προστάζει η Πολιτεία και η Πατρίδα ή, αν έχουμε άλλη γνώμη, να την πείθουμε ποιό είναι πραγματικά το δίκαιο; Και ότι δεν είναι σύμφωνο με τον θείο νόμο να φέρνεται ο άνθρωπος με βία ούτε στη μητέρα ούτε στον πατέρα κι απ᾽ αυτούς πολύ λιγότερο ακόμη στην Πατρίδα, δεν το έχεις καταλάβει;» Και πόσο δίκαιο είχε, αλήθεια!