ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ( 28 Οκτωβρίου)
Υπό του Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Λάκκα Συντ/χου Θεολόγου εκπ/κού
«Την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι
Μήτερ του Θεού, Φύλαξόν με υπό την σκέπην Σου».
Μια ωραία προσευχή, που από μικρά παιδιά έχομε μάθει και την απευθύνουμε ολόψυχα στην γλυκιά μας Παναγία. Σήμερα στην ωραία γιορτή της αγίας Της Σκέπης, έρχεται αυθόρμητα στη σκέψη μας. Και την επαναλαμβάνουμε με υπερβολικό ζήλο ψυχής. Γιατί, περνούμε το δίχως άλλο δύσκολες ώρες, κρίσιμες στιγμές και για το Έθνος μας γενικά και για καθένα ελληνορθόδοξο ατομικά. Και δεν μας απομένει καμία άλλη ελπίδα, εκτός απ΄ Αυτήν, στην τόσο πονεμένη ζωή μας. Ναι. Αν μας θέσει ξανά κάτω απ’ την αγία Σκέπη Της, η Παναγία, θα σωθούμε πραγματικά. Γι’ αυτό παίρνει μεγάλη επικαιρότητα η μικρή, αλλά τόσο περιεκτική, προσευχή που προτάξαμε. «Την πάσαν ελπίδα εις Σε ανατίθημι Μήτερ του Θεού φύλαξόν με υπό την σκέπην Σου».
Νοιώθουμε μέσα μας και γύρω μας στους καιρούς μας αυτούς ξεχωριστά μια απαισιοδοξία και απελπισία. Τούτο οφείλεται στην ανασφάλεια που συναντούμε σε κάθε βήμα μας. Τι θα γίνουμε σήμερα και αύριο; Πως θα ζήσουμε και θα εξασφαλισθούμε; Τι θα γίνουν και πως θα σταδιοδρομήσουν τα παιδιά μας; Τι θα μας παρουσιασθεί αύριο με την λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση», με τις επιδημίες, με την πληθώρα παράνομων μεταναστών και τόσα άλλα παράξενα που αδιάκοπα μας «σερβίρουν» οι διάφοροι «εκσυγχρονιστές»;
Όλα δυστυχώς τα «σημεία των καιρών» δείχνουν, πως δεν πάμε καθόλου καλά, μήτε στον ατομικό, ούτε στον οικογενειακό τομέα, πολύ πιο πολύ στον εθνικό, που συσσωρεύονται μύριοι κίνδυνοι εσωτερικά και εξωτερικά. Αν στρέψουμε τώρα τη ματιά μας ειλικρινά και αντικρύσουμε το τι μας περιμένει στο τέλος αυτής της προσωρινής ζωής μας και στο αιώνιο μέλλον που το δίχως άλλο ακολουθεί, τότε μας πιάνει μια φοβία, μια ανησυχία, μια έντονη απαισιοδοξία κι’ απελπισία. H αρρώστια όμως αυτή, με τις τραγικές συνέπειές τις, πρέπει το δίχως άλλο ν’ αντιμετωπισθεί γρήγορα κι’ αποφασιστικά.
Πρέπει να επιδιωχθεί άμεση θεραπεία της. Ο μοναδικός γιατρός στην προκείμενη περίπτωση είναι «ο γιατρός των ψυχών και των σωμάτων» Θεάνθρωπος Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός και η Παναγία Μητέρα Του. Στη Χάρι Τους, στη θεϊκή βοήθειά Τους, στο πανάγιο παράδειγμά Τους, στην πανάμωμη και υποδειγματική ζωή Τους, στην καρτερικότητα και ανεξάντλητη υπομονή Τους. Στην ακούραστη Ευαγγελική διδαχή, βρίσκομε ό,τι μας χρειάζεται. Για να στηριχθούμε στη ζωή, σ’ όλο της το φάσμα του παρόντος και του μέλλοντος. Για να γνωρίσουμε και να ζήσουμε στην περιοχή της αλήθειας. Για να βρούμε ό,τι μας λείπει. Τον πολύτιμο θησαυρό μας. Τη γαλήνη στη συνείδησή μας. Τον σωστό προορισμό μας. Την δύναμη να εκπληρώσουμε το χρέος μας απέναντι στο Θεό και στην Πατρίδα μας, απέναντι στον άνθρωπο, απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μας. Το αληθινό νόημα της ζωής μας επιβάλλεται να το συνειδητοποιήσουμε. Και προσπάθεια μεγάλη χρειάζεται να καταβάλλουμε συνέχεια.
Ώστε να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας προκειμένου να πετύχουμε στον υψηλό στόχο μας σαν Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί, καλεσμένοι απ’ τον Κύριο για την ατέλειωτη χαρά της ουράνιας και αιώνιας Βασιλείας Του. Και δεν πρέπει να ξεχνούμε την Αποστολική δήλωση, πως «Διά πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την Βασιλείαν του Θεού» (Πράξ.ιδ’22). Τα μεγάλα επιτεύγματα κερδίζονται με κόπους και μόχθους. Απαιτούν μάλιστα μεγάλες θυσίες. Κι’ αυτό δείχνει ολοκάθαρα η ουρανόφθαστη φάλαγγα των Ηρώων της αγίας Πίστεώς μας, επί αιώνες τώρα. Αυτοί έδειξαν ακατάβλητη ανδρεία, αξιοθαύμαστη καρτερία, ανεξάντλητη υπομονή. Κι’ υπέστησαν τόσα και τόσα δεινοπαθήματα-βασανιστήρια-θάνατο μαρτυρικό, χάριν της Πίστεώς, χάριν της αγάπης του αγαπήσαντος ημάς Χριστού.
Η γλυκιά ελπίδα για τα αιώνια και άφθαρτα αγαθά που υπόσχεται ο Κύριος, ο αγωνοθέτης Χριστός στους πιστούς και εκλεκτούς του, τους έκανε να τονίζουν θαρρετά, μέσα στο μαρτύριό τους, πως τίποτε δεν είναι ικανό να τους χωρίσει απ’ την αγάπη του Χριστού.
Ελπίδα για μας, για την Ελληνορθόδοξη Πατρίδα μας, απόμεινε μοναδική ο γλυκός μας Χριστός ο ελευθερωτής, η πάναγνη Μητέρα του Θεοτόκος. Σήμερα δε εμφανίζεται στο περιλάλητο θαύμα της αγίας σκέπης Της προς το Έθνος μας, που το έσωσε για άλλη μια φορά απ’ τον ανελέητο εξ Ευρώπης επιδρομέα (Γερμανοϊταλικός, 1940-1941) του οποίου συνέτριψε την ύβρι της αλαζονείας και χάρισε σ’ εμάς την νίκη και τον θρίαμβο. Όμως δεν μας έλειψαν οι αδυσώπητοι εχθροί, εσωτερικοί και εξωτερικοί, που ελλοχεύουν πάντα, που καραδοκούν επίμονα, που θέλουν να μας αφανίσουν σαν Έθνος, να μας διαλύσουν σαν οικογένεια, να μας διαφθείρουν σαν ορθοδοξία.
Και γεννάται το ερώτημα: Που στηρίζουμε την ελπίδα μας για σωτηρία; Στους «μεγάλους» και «ισχυρούς» της γης; Στα υλικά πράγματα; Όσοι σ’ αυτά στηρίχθηκαν στην ώρα της δοκιμασίας και του κινδύνου οικτρά απογοητεύθηκαν. Μόνο ο λυτρωτής Χριστός και η Παναγία Θεοτόκος, η Υπέρμαχος στρατηγός η οποία στρατηγεί το Έθνος μας και τις ψυχές μας. Στην αγία Σκέπη τους ας βρεθούμε ξανά με εμπιστοσύνη απόλυτη. Ναι ας επαναλαμβάνουμε στην προσευχή μας τον ύμνο συνέχεια: «Την πάσαν ελπίδα μου, εις Σε ανατίθημι Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με-φύλαξον το Έθνος μας-υπό την Σκέπην Σου.-