Χριστούγεννα στην ξενιτιά έλαχε και αυτό

Γράμμα από τη Μελβούρνη

Του Χρήστου Νιάρου

Σ’ αυτη την δεύτερη πατρίδα,
εδώ σ΄αυτό το χώμα πια και στου ωκεανού την πυξίδα,
με έφερε και αυτός ο χρόνος με την αγάπη του και την καταιγίδα,
να μετρώ τα λόγια μου στο καθετί στις ευχές του δέντρου και στην ηλιαχτίδα,
ξενιτιά τα Χριστούγεννα μακριά από την πατρίδα,
έλαχε και αυτό, να μείνει στην ιστορία, στου καθενός μας η σκέψη μια λάμψη μια φωταψία, καινούργιοι φίλοι και κάποιοι παλιοί μείνανε στην πορεία,
επώνυμοι και ανώνυμοι χωράνε στης γιορτής την συνομιλία,
κοντινοί και μακρινοί λίγο ακόμη στην παρουσία,
θυμούνται και το τώρα και στην νοσταλγία
απόντες μιλάνε με μηνύματα, ευχές καλές και τηλεφωνήματα,
πιο κοντά έρχονται ιδρώτες από τζάκια και από κύματα,
εδώ η ζέστη μέσα στα ίδια μας τα προβλήματα,
μπαρμπεκιάζουν οι κουβέντες της με τα σελφοφωτογραφήματα,
τα ξεχνάμε ετούτη την μέρα παροδικά τα νέα και τα πονήματα,
στα δεν πεινάω και στα δροσίσματα,
καίνε ακόμη τα κάρβουνα στα τραγουδίσματα,
στην αυλή και στις ντοματιές τα κοκκινίσματα,
στα μάτια και στα όνειρα όλα τα κουδουνίσματα,
έλαχε και αυτό, για της γιορτής τα Ευχολόγια,
οι κάρτες έτσι γράφουν όπως και τα ημερολόγια,
σερβίρουν γεύσεις στης καρδιάς τα δρομολόγια,
έλαχε και αυτό, Χριστούγεννα στο ενικό,
γιορτές στον πληθυντικό, στιγμές και βιτρίνες
και πάρκα στο αναστοχασμό,
σε ταχύτητες αστεριών και στης γης τον απολογισμό,
απόψε στο οποίο μαζί, στο πιο μεγάλο και τυπικό φιλί,
στου καθενός την προσωρινή ζωή,
υψώνω στης γιορτής το πανηγύρι,
σε ένα ακόμη της καλοκαιρινό ποτήρι,
θέλοντας και μη να γίνει το χάπι happy,
Θέλοντας και μη να γίνει το πολλοί με φωνές αγγέλων και αλήθεια plenty,
θέλοντας και μη η καρδιά και η μνήμη να μην είναι κάλτσα empty,
Θέλοντας και μη τα κάλαντα έχουν την τιμητική και το δικό τους entry,
με ήλιο και βροχή ο Σάντα πάντα ξέρει τι δώρα και τι γράμμα ο καιρός θα φέρει,
Θέλοντας και μη, οκ και τα καλώς τους, έρχονται με ότι έχουν από το σπιτικό τους,
αγκαλιά και τα λοιπόν τους,
στην γιορτή και στην Αγία νύχτα οι λέξεις λίγο πολύ δείχνουν τον εαυτό τους,
τον τόνο και το ρυθμό τους,
στο τέλος των χορών και το γλυκό τους,
έλαχε και αυτό, Και ότι σε κρατεί χαμογελαστό, κουρασμένο σιωπηλό,
συνεχίζει στο τραπέζι το αυριανό,
κάτι θα έχει απομείνει για το επιούσιο, στο καινούργιο καθημερινό,
χορτάσαμε άλλωστε και πεινάμε για της παρέας το πρόσωπο το ανθρωπινό,
αυτό μάλλον θάναι στο φλουρί το τυχερό,
στοίχημα αυτονόητο στο ξημέρωμα του χρόνου στο εικοσιδυό,
να γίνει το οποίο όνειρο σε όποια δόση στην ζωή πιο υγιεινό
στη λογική, στο συναίσθημα πιο φωτεινό είναι το απλό
και στην τσέπη αληθινό, να σας λάχει και αυτό,
και ότι άλλο ζητάει της ανάγκης το ποθητό.