In memoriam

Του Βαγγέλη Σακέλλιου
Δικηγόρου

Πριν λίγες μέρες, το περασμένο Σάββατο, διαπίστωσα, λίγο παράξενα και αμήχανα είναι η αλήθεια, ότι ένας κύκλος έφθασε στο τέλος. Μαζί του έφθινε κι ένας παλιός κόσμος, αυτός που στην «Καθημερινή» και το παλιό «Βήμα» καθορίζονταν σαν κόσμος της «αστικής ευγένειας».
Θυμάμαι τον Δημήτρη Τράμπα, στα μέσα της δεκαετίας του ’80 όταν νέος, τότε, δικηγόρος ήλθα στην Άρτα, σαν έναν πετυχημένο, πολυάσχολο και νομομαθή συμβολαιογράφο. Έναν ακούραστο νομικό, ανήσυχο και περίεργο στις επιστημονικές του αναζητήσεις, ιδίως όμως έναν πραγματικό δάσκαλο που απαντούσε σε ερωτήσεις, διευκρίνιζε ασάφειες, έδινε λύσεις.

Στάθηκα τυχερός που η διαφορά της ηλικίας μας δεν μας εμπόδισε να έλθουμε πιο κοντά, που στο πρόσωπό του απέκτησα έναν γενναιόδωρο φίλο, που μοιραστήκαμε σκέψεις και συναισθήματα.
Και στάθηκα διπλά τυχερός, γιατί μέχρι και τα τελευταία του πριν λίγο καιρό, προτού φύγει από κοντά κι από δίπλα του η Ιουλία, τον έβλεπα κάθε πρωί στα λουλούδια του σπιτιού του, πάντα άψογα ντυμένο, είτε με εκείνα τα κλασσικά κουστούμια του, είτε με εκείνες τις μπορντώ ή μπλε ρόμπες του.
Απέπνεε πάντα μια φιλήσυχη αστική ευγένεια, παρά το γεγονός ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε μαζί με τους αναγκεμένους. Απέπνεε μια αύρα κοσμοπολιτισμού, αυτός που είχε τις ρίζες του σένα δύσκολο παρελθόν. Διέθετε την γενναιόδωρη, καθόλου αυτάρεσκη, συγκατάβαση της επιστημοσύνης του, ιδίως με τους νεότερους νομικούς, δικηγόρους και συναδέλφους του.

Είχε αυτήν την αρχοντιά που ξεδιπλώνονταν το ίδιο, είτε μένα τσίπουρο στην «Χάρτα» είτε σένα αστικό σαλόνι πόλης.
Κι όπως πολλοί, ή μάλλον πολλές, έλεγαν ήταν και ένας γοητευτικός άντρας.
Ο Δημήτρης Τράμπας, που οι δικοί του άνθρωποι και οι φίλοι του αποχαιρετήσαμε προχθές, ήταν ένας ευπατρίδης. Απ’ τους τελευταίους.